Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Ανοδική πτώση





Τα κόμματα κατάργησαν το νόμο της βαρύτητας. Η πτώση τους είναι μια εικονική αυταπάτη. Η πτώση τους είναι πάντα ανοδική, πάντα προς τα επάνω. Η πτώση του ψηφοφόρου είναι πάντα κάθοδος. Για την ακρίβεια, κατρακύλα.
Τι να πεις, όσο πιο πολύ κάποιοι φουσκώνουν τα μυαλά του ψηφοφόρου, τόσο το κεφάλι του στενεύει.
Ο ψηφοφόρος είναι τόσο αγαθιάρης, τόσο επιπόλαιος, τόσο ονειροπαρμένος που αν του πουν ότι αρκεί να γυρίζει γύρω απ’ τον εαυτό του κάνοντας μια ολόκληρη περιστροφή σε 24 ώρες, ο ήλιος δε θα δύσει ποτέ. Δεν υπάρχει σκοτάδι. Ακριβώς. Ο ψηφοφόρος έχει πάντα βαθειά μεσάνυχτα γιατί άρχισε την περιστροφή του μεσάνυχτα. Και την ημέρα ακόμα, φεγγάρια βλέπει.
Ο ψηφοφόρος άκουσε μια πρωτάκουστη φήμη, ότι τα λεφτά υπάρχουν. Μα αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια. Τα λεφτά πάντα υπήρχαν. Επί 5.000 χρόνια υπάρχουν. Πάντα θα υπάρχουν.
Επί δεκαετίες ο ψηφοφόρος είναι υπέρ της αλλαγής. Ποιάς αλλαγής ; Δε του περνάει ποτέ απ’ το μυαλό να γυρίσει οριστικά σελίδα, έστω να κάνει αποχή. Ούτε ότι η αποχή δεν είναι άρνηση. Αλλά απόσχιση από κάτι, ρήξη με κάτι. Εκείνον όμως τον έχουν πείσει ότι η αποχή ευνοεί τον πρώτο. Έτσι του είπαν. Οπότε, ποιος είναι ο πρώτος ; Ο χθεσινός δεύτερος. Ποιός είναι ο χθεσινός δεύτερος ; Ο προχθεσινός πρώτος. Ποιός είναι ο προχθεσινός πρώτος … ποιός ο αντιπροχθεσινός………………… ; Όταν ο ένας κατεβαίνει ο άλλος ανεβαίνει, κι ενώ ανεβαίνει συγχρόνως κατεβαίνει, για ν’ ανεβαίνει αυτός που κατεβαίνει – και πριν, ανέβαινε. Ποιά αλλαγή ;
Και με τον πρώτο και με τον δεύτερο, ο ψηφοφόρος διαθέτει το ίδιο κεφάλι. Του είναι απαραίτητο. Για να μπορεί να κρεμαστεί. Όμως, και ο πρώτος και ο δεύτερος είναι θαυματοποιοί. Μπορούν να τον κρεμάσουν και χωρίς κεφάλι.
Ο ψηφοφόρος πνίγεται σ’ ένα ποτήρι νερό. Η φανταστική θάλασσα, όπου αρμένισε τόσες φορές ως την κάλπη, αντιστοιχεί στο Ι.Q. του. Στο ύψος της φαντασίας του. Μίζερη, ξέβαθη, ρηχή. Όλο και πιο ρηχή.
Μια θάλασσα ανάξια ακόμα και για ένα αξιοπρεπές ναυάγιο. Φτάνει σ’ ένα σημείο που δεν έχει πια νερό, έχει μόνο πάτο. Για να μη βουλιάξει στο γελοίο, πιο κάτω απ’ τον πάτο, ο ψηφοφόρος παριστάνει ότι κολυμπάει. Κολυμπάει «πεθαμένο». Πεθαμένο που άρχισε να σαπίζει. Θέλει να φωνάξει «Βοήθεια !». «Άνθρωπος στη θάλασσα !». Έστω : «Πεθαμένος στη θάλασσα !». Αλλά όπως είναι πεθαμένος, δε γίνεται να φωνάξει. Μόνο ν’ ακούει μπορεί. Μέρες και βδομάδες ξεχειλισμένες «Θα…». Γαργαλιέται με αυτές τις υποσχέσεις. Ξεχνάει αυτόματα τα πάντα. Γι’ αυτό στο τέλος, όπως τόσες και τόσες φορές, σε κάτι μέρες θα έχει πάλι τη μεγάλη ευκαιρία να ρίξει το δικό του σκουπίδι. Και να βουλιάξει.
Στην κάλπη.

Πέτρος Μωραϊτης

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Αλέξης


Οι άνθρωποι δεν είναι γελοίοι παρά μόνο όταν προσπαθούν να παραστήσουν ότι είναι κάτι που δεν είναι. Διχασμός. Διαφορά ανάμεσα σε χαρακτήρα που παριστάνει και αληθινό χαρακτήρα. Παραδειγματικά και μόνο, η κυρία του “Evergreen” σπεύδει να δηλωθεί εξ αρχής, χαρακτηρίζοντας τη δολοφονία του μικρού Αλέξη Γρηγορόπουλου «ατύχημα»! Συναισθηματική επιλογή ύψιστα λεπτεπίλεπτη, που τη χτικιάζει ωστόσο - θέλει δε θέλει - το πρόσωπο και η ανάμνηση του δολοφονημένου παιδιού. Το υπόλοιπο σχόλιο δεν είναι παρά περιττό και φθηνό μπλα-μπλα, όπου η γυναίκα πασχίζει να παραστήσει το άτομο που διαθέτει πνεύμα.
Προς τι όμως αυτά τα άκαρπα πασαλείμματα ευφυΐας ; Η παραγωγή δήθεν έξυπνων μηνυμάτων και η αναζήτηση εκφράσεων για κάτι που είναι έξω από το χώρο των λέξεων; Μικρά λεκτικά ευφυολογήματα, μεγάλα ηθικά λάθη εκ μέρους της κυρίας τα πράγματα έχουν εξ αρχής ειπωθεί.Όλα.

Πέγκυ Παπαδάκη, ντεκορατρίς

Βαμπιρίζοντας το Δράκουλα


Η απληστία τους είναι τόσο μεγάλη που βαμπιρίζουν και το Δράκουλα. Με ανάλαφρο χέρι μάλωσε πάλι η Νάντια, αυτή την επηρμένη κυρία Κ. που κρύβει το όνομα της αλλά όχι και την τάξη της. Κακά τα ψέματα, ή είσαι από δω, ή είσαι από κει. Έχων και κατέχων. Αυτοί οι έμποροι ασχολούνται με τα μπακαλοτέφτερά τους μόνο όσο είναι μικροί και άσημοι. Οι πάνω - πάνω βαθμίδες, οι golden, αλυχτάν την πανσέληνο αλλά τις υπόλοιπες μέρες ασκούν αφ’ υψηλού υλική και πνευματική εξουσία, ακόμα και αφού ξεσπάσει χυδαίο και κραυγαλέο το σκάνδαλο εις βάρος τους.
Σε αντίθεση με την άγαρμπη χοντροκοπιά της Evergreen κυρίας, που έβγαλε μια ξύλινη γλώσσα μακρύτερη απ’ το μαλλί της, η Νάντια απλοποίησε το πρόβλημα και την τεράστια απόσταση που μας χωρίζει από όλους αυτούς, με 2-3 φράσεις. Μόνο ένα φιλμάκι έλειπε : «Το σιδέρωμα μιας ποιήτριας».

Ανδρέας Ζήσιμος

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Τα κατάλληλα εργαλεία


Κουνάει στα τυφλά τα ρόπαλα και θέλει να τα σπάσει όλα. Αν ήξερε που βρίσκεται όταν νομίζει, τώρα θά ΄χε πάψει να νομίζει. Πάντως εγώ δε θά ΄θελα να βρεθώ δικαστήριο με εκείνη δικαστίνα . Απ’ ότι δείχνει, θα με σιδέρωνε κανονικά και με το νόμο (τους).

Νάντια Γαβαλά

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Κροκόδειλοι


- Το νου σου με αυτή την καινούργια κυρά.
Μην μου κάνεις το αστείο και τη δαγκώσεις.
- Γιατί ;
- Γιατί μιλάει ξύλινη γλώσσα.

Greek stupidity


Καθόλου ευγενικός ο «ανθοκόμος» Κος Ευγένιος. Βγάζει στη φόρα ορισμένα άπλυτα δικά του, που κανείς δεν του ζητάει. Απομονωμένος και αποκαμωμένος άνθρωπος που δεν τον ενδιαφέρει να ακούσει. Επιπλέον, μάλλον πιστεύει ότι το Blog αυτό είναι μίας και μονής κατεύθυνσης ιδιοκτησία του. Οπότε θυμώνει και ξεφεύγει σε εικόνες αντάξιες του επιπέδου του. Δε χρειάζεται νε επεκταθώ. Προς παρηγορίαν του και για να πλουτίσει τη συλλογή του, του χαρίζω και τα υπόλοιπα τριαντάφυλλα του μπάνιου.

Τατιάνα Κ.

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Τι εμοί και σοι γύναι;


Είναι κουτό να μπαίνεις σε διάλογο με ένα πλάσμα
που ανήκει σε άλλο κόσμο, και όπου το ατομικό συμφέρον
διαμορφώνει αποκλειστικά και κυνικά, όχι μόνο τη σκέψη στην ολότητα της αλλά ακόμα και τις έλικες του εγκεφάλου.
Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί που έχουν τον απαιτούμενο χρόνο να σκεφθούν. Ώστε «οι πράξεις να πράξουν» πριν πετάξουν οι φακές φύτρα.

Ευγένιος Σαρόγλου, ανθοκόμος

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Greek Beauty



Γιατί μόνο 38 και όχι ένα μπάνιο γεμάτο τριαντάφυλλα; Θα ήταν πολύ πιο σέξι. Και όμως το έργο έχει ξαναπαιχτεί – χωρίς την ωραία ξανθιά βέβαια, που για ξανθιά φάνηκε πολύ ξύπνια για την περίπτωση. Δεν καθυστέρησε κάνοντας μπάνιο με τα τριαντάφυλλα. Έφυγε άρον άρον από την πίσω πόρτα και γλύτωσε της φυλακής τα σίδερα που είναι για τους λεβέντες. Αν θυμάμαι καλά, έγινε στην πρώτη γιάφκα της 17Ν. Κάποιος μπήκε και έβαλε τα τριαντάφυλλα στο μπάνιο όλη νύχτα. Μπορεί ο λεβέντης να τα πέρασε και για φακές, που σε μία νύχτα θα πετούσαν φύτρα. Τώρα έχει όλο το χρόνο να το ξανασκεφθεί.
Τατιάνα Κ.

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Ξύλινες Μύτες


Λάθος φίλη Αμέλια. Όσον αφορά την κυρία του Evergreen. Μάλλον άλλη μία import – export μας προέκυψε πάλι. Γιατί τα άτομα αυτά έχουν μια χαρακτηριστική κοινωνική στάμπα που υπερχειλίζει σα φαρμάκι στη γλώσσα και τα «εικαστικά» τους περιττώματα. Απλά, είναι οι έχοντες και κατέχοντες. Με τις off shore βιλίτσες, τις όπου γης και πατρίς.


Και κάτι ακόμα. Το ψέμα δεν είναι να πεις «ήμουν εκεί» ενώ δεν ήσουν. Το χειρότερο ψέμα είναι η παραποίηση της πραγματικότητας. Ολική ψυχική άρνηση που διαστρέφει τη φυσική τάξη του κόσμου, επιλέγοντας για «κακό» τη χιλιοσυκοφαντημένη, φυσική αντίσταση στο κακό. Αν η κυρία που έγραψε το σχόλιο γιατί έχει ποδοπατήσει την ανθρωπιά της, επεκτείνει λίγο τις δραστηριότητές της «σε άλλους δρόμους» όπως λέει, και ασχοληθεί με την εμπορία ξυλείας, σίγουρα θα θησαυρίσει. Δισεκατομμυριούχος θα γίνει.

Ευγένιος Σαρόγλου, ανθοκόμος

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Αητός στο σύρμα. (απάντηση)



Ούτε Καθαρά Δευτέρα να ήταν και πέταξε αυτή η ντελικάτη κυρία από ακριβή πορσελάνη έναν άσχετο, βρεμένο αητό σε έναν εξίσου αταίριαστο ουρανό. Τι κοκεταρία κι αυτή η Νάντια, να αποκηρύσσει με τέτοια ευκολία τις παραδοσιακές οικογενειακές, ηθικές και κοινωνικές αξίες ! Ευτυχώς που υπάρχουν μουσειακά άτομα, που μόνο στο κεφάλι τους τα δικαιούνται όλα. Ποια όλα ; Τις μικρές χαρές, τις μίζερες ηδονές και τις στενόχωρες διακοπές, τις υπολογισμένες μέχρι δεκάρας, που αποτελούν την ευτυχία τους. Και που, και αυτές, είναι ανίκανα να τις απαιτήσουν. Κανένα φευγαλέο απρόοπτο, καμία σωτηρία. Κι αν τους ψαλιδίζουν βάναυσα και συνεχώς το πενιχρό τους κεκτημένο, απλά μετά λύπης το δέχονται. Πώς αυτά μπορούν να καταλάβουν μια τέτοια ποίηση ;

Αμέλια Λατέρτσα, πιανίστα

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Evergreen


Evergreen λοιπόν με το πιστόλι στο χέρι

Δεν μπορώ να πω ότι συμπαθώ ιδιαίτερα τους αστυνομικούς. Ιδίως μετά το θλιβερό ατύχημα με το μικρό Αλέξη, και ομολογώ ότι, όταν λίγο αργότερα δολοφονήθηκε ένας από αυτούς για αντίποινα, για λίγα λεπτά ένιωσα και εγώ την παράλογη ικανοποίηση για το θάνατο του που ακόμα με κάνει να ντρέπομαι, εφόσον ο συγκεκριμένος δεν έφταιγε σε τίποτα. Θάνατο που δεν τον έκανε ήρωα, αλλά μπορώ να πω ότι προτιμώ να είμαι ελεύθερη να ακολουθήσω άλλους δρόμους.
Καλύτερα λοιπόν η ποιήτρια που με τόση ελαφρότητα καρδιάς διαφημίζει την εταιρία Walther και τα μακάβρια προϊόντα της, να ασχολιόταν λίγο και με τον πόνο των «άλλων» για να κάνει τον κόσμο πιο κατανοητό, έστω και με τις ευκαιρίες που τις δίνονται από δω και πέρα. Γιατί η αποστολή της ποίησης δεν είναι να επιδίδεται σε μια ανόητη όσο και στείρα προβολή της βίας. Και δυστυχώς, αυτό κάνει η συγγραφέας :
Τα 38 τριαντάφυλλα των Γαβαλά – Walther απελευθερώνουν μία καταβόθρα από αφηνιασμένα σχόλια, με κοινό σημείο μιαν αλλοπρόσαλλη εξύμνηση της βίας.

Στην ποιητική συλλογή παρελαύνει μόλις καλυμμένη, και η ευσεβής προσδοκία για το εύκολο χρήμα του «πιασάρικου», που της στολίζει προκαταβολικά το λαιμό, τους καρπούς και τα δάκτυλα, και έτσι στολισμένη η ποιήτρια μπορεί να εξηγήσει με μεγαλύτερη άνεση αυτούς τους θαρραλέους παραλογισμούς που πάντα αντλούν σε ένα θολό τοπίο, πολύ αγαπητό σε ανερμάτιστους νεαρούς αλήτες, όπως η ίδια τους αποκαλεί. Και όπου η κυρία παίζει αυτάρεσκα με την ευκολία και εγκαταλείπει βλέμματα πιο ώριμα και πιο προσγειωμένα στην πραγματικότητα.

Τατιάνα Μ.

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΟΙ «ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ»ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ


Σε μια ομαδική έξοδο στο κέντρο της Αθήνας καλούν το απόγευμα της Πέμπτης 14 Οκτώβρη οι «Καλλιτέχνες ενάντια στο Μνημόνιο» ενόψει της νέας επιθεώρησης της τρόικας.
Απέναντι στην πειθαρχία που επιβάλλουν για την τήρηση του μνημονίου ξένοι και ντόπιοι τοποτηρητές της αντιλαϊκής συμφωνίας, καλούν όλους τους ενδιαφερόμενους για μια «αγωνιστική ξενάγηση» στην πόλη.
Δίνουν ραντεβού για τις 6.30 το απόγευμα στο παλιό Χρηματιστήριο στη Σοφοκλέους και υπόσχονται μια διαφορετική πορεία στο κέντρο με σταθμούς σε μνημεία και τόπους θυσίας της νέας εποχής.
Περιγράφουν ένα δρώμενο με έντονο πολιτικό περιεχόμενο και πρωταγωνιστές τη συλλογική μνήμη, την αξιοπρέπεια, τη διάθεση για αντίσταση. Η κίνηση αυτή των Καλλιτεχνών ενάντια στο Μνημόνιο, προέκυψε παράλληλα με τις διαδικασίες για τη συγκρότηση του Αριστερού Βήματος διαλόγου και κοινής δράσης. Οι ίδιοι όμως δεν περιορίζουν την αναφορά τους στους γνωστούς ανθρώπους της Αριστεράς ή στους συναδέλφους τους καλλιτέχνες.
Στο κάλεσμα που απευθύνουν σε όλους αναφέρουν:

Επειδή έχουμε μνήμη… (και μετά το Μνημόνιο)
Επειδή δε μας χωρά το σπίτι μας…
Επειδή δε μας χωρά η τέχνη μας…

Βγαίνουμε στο δρόμο!

Σας καλούμε για μια αγωνιστική ξενάγηση στο κέντρο της Αθήνας.

«Φίλοι παλιοί και σύντροφοι καινούργιοι / ελάτε μαζί μας»

Στη Δράση κολλάει το σίδερο.

«Καλλιτέχνες ενάντια στο Μνημόνιο»

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Απανεμιά


Νοερά έρχονται από παντού ν’αφήσουν ένα λουλούδι ή μια μικρή ανθοδέσμη, όπως αποχαιρετάει κανείς ένα παλιό φίλο. Χαμογελώντας ο ένας στον άλλον χωρίς να γνωρίζονται, άγνωστοι μεταξύ τους, που και που σιγοτραγουδώντας ένα σκοπό που κάποτε κατηφόρισε μια βόλτα σ’ αυτά εδώ τα δρομάκια της Πλάκας. Κι’ ο ήλιος στα στενά ζεσταίνει τα κορμιά τους, αλλά δεν απαλύνει τη θλίψη τους.

Κλείνουν την «Απανεμιά», την τελευταία μπουάτ που έγραψε ιστορία, τόσο απλό και τόσο απίστευτο είναι. Λες και οι άνθρωποι μπορούν με τα χρόνια που φεύγουν να γιατρευτούν απ’ τη νιότη τους.
Δεν είναι μόνο τα πολύ μεγάλα ονόματα καλλιτεχνών που μοιράσθηκαν το πάλκο της «Απανεμιάς» (και ποιόν να πρωτοθυμηθείς ;), είναι περισσότερο η ζεστή ανάσα της παρέας κάποτε, καθώς σβήνει και χάνεται σε μια Πλάκα γεμάτη φαγάδικα για τουρίστες. Αυτή η απώλεια ξυπνάει ετούτο το μικρό μεγάλο κενό που έρχεται και σε πιάνει απ’ το λαιμό.
Τα μικρά ανυπεράσπιστα μνημεία της πραγματικής ζωής δε χρειάζονται μόνο μαρτυρίες σε μεγάλα οβάλ τραπέζια στρωμένα τριαντάφυλλα στην Τ.V., μόνο συμπτωματικά αστέρια και την αδέξια νοσταλγία τού «μια χαρά περνάμε και τώρα», λουλούδια στην πίστα, πενιές και χαρούμενες μνήμες. Χρειάζονται τη γενναιοδωρία που μοιραστήκαμε κάποτε, άγνωστοι μεταξύ μας, πάλι άγνωστοι μεταξύ μας σήμερα, χρειάζονται καρδιά, χρειάζονται ΕΜΑΣ.

Στείλτε την υπογραφή σας στο site της Απανεμιάς, βρείτε και άλλους, διαδώστε την προσπάθεια αυτή, σαν πράξη ευγνωμοσύνης, ζωής, αγάπης.
Νάντια Γαβαλά

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Τ ύ χ η



Ο καημένος ο συνάδελφός μου, ήταν τόσο ντροπαλός, θα τον έλεγες δειλό… Κι εγώ το ίδιο… Ντροπαλός !.. Στην αρχή, όταν μας έβαζαν μαζί περιπολία, αυτόν και μένα… είμαστε τόσο ντροπαλοί και οι δύο… που δεν τολμούσε να κοιτάξει ο ένας τον άλλον !..
Δεν έχουμε τα ίδια γούστα, κι αυτό έχει σοβαρές συνέπειες. Π.χ., εγώ κοιμάμαι το βράδυ με ανοιχτό παράθυρο, εκείνος με κλειστό. Πιανόμαστε όμως κι από μακριά, κάτι σαν τηλεπάθεια. Οπότε, τη νύχτα, σηκώνομαι να ανοίξω το παράθυρό μου. εκείνος σηκώνεται να κλείσει το δικό του ! Ξανασηκώνομαι ν’ ανοίξω το παράθυρο. ξανασηκώνεται να κλείσει. Οπότε, σηκώνομαι να το ξανανοίξω. Κι εκείνος τότε καταλαβαίνει ότι εγώ είμαι ο πιο έξυπνος.
Να ήταν μόνο αυτό ; Γενικευμένη κατάσταση. Πώς είναι όταν περπατάμε ; Όταν το ένα πόδι σηκώνεται, το άλλο αναγκαστικά κατεβαίνει.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα πιστόλια. Όταν εγώ το βάζω στη θήκη, αυτός χωρίς ούτε καν να με δει, το βγάζει. Το βγάζω εγώ, το βάζει εκείνος. Οπότε το ξαναβάζω...
Αλλά , κι εδώ είναι το πιο παρά-
ξενο, το ίδιο συμβαίνει και με τους
δείχτες στο χέρι. Όταν ο δικός μου
χαλαρώνει, χωρίς να το θέλει ο δικός
του συσπάται. Είναι ζήτημα τύχης.
Δεν ξέρω τι γίνεται με τους
δικαστές και κατά πόσο λαβαίνουν
υπ’ όψη τόσο σημαντικές ιδιομορφίες.
Κατά τύχη, εκείνο το βράδυ, ο δείχτης μου χαλάρωσε. Αναγκαστικά ο δικός του συσπάστηκε. Θα μπορούσε να γίνει

και το αντίθετο, ήταν καθαρά ζήτημα τύχης. Από αυτή την
την άποψη κανείς δε φταίει για ότι έγινε. Είμαστε και οι δύο
δύο αθώοι.

Από τύχη απόψε θα κοιμηθώ με ανοιχτό παράθυρο.
Το πρωί, όταν κλείσω την πόρτα, αυτός δε θα μπορέσει να ανοίξει τη δικιά του. Αυτό θα του δημιουργήσει οπωσδήποτε ψυχικό τραύμα. Αδικία δεν είναι ;
Β.Σ.

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Φωτιά στις Πόρσε


Να την συστήσω λίγο αλλιώς, τη Νάντια την αντί - Δημουλά.
Δεν είναι τρυφερή, δεν είναι ονειροπαρμένη, δε γουστάρει εσωστρέ-φειες, δε μασάει λεπτολογία, δε ναρκισσεύεται στο ρηχό υπαρξιακό του συρμού, δεν είναι αλεύρι για αντίδωρο. Κι επειδή, σίγουρα δεν ξεπήδησε από καμία αναθεματισμένη κομματική νομενκλατούρα, είναι ένα καλό πιεζόμετρο για να μετριέται ο σφυγμός νέων παιδιών που ενώ μεγάλωσαν στην αγκαλιά του Ίντερνετ βγήκαν άγρια στο δρόμο πρόπερσι το Δεκέμβρη, και ο παιάνας τους βούβανε την Ευρώπη.
Δεν της αρέσει το σιρόπι, δεν αναμασάει συναισθηματικά άχ - βαχ, δεν είναι κυρία, δε μηρυκάζει το φαντασιακό της δράμα, δεν κάνει καταδύσεις γλάστρας.
Ούτε κραυγές και ψίθυροι, ούτε αναστεναγμοί, ούτε ονειρικό Άρλεκιν. Φουλ αδρεναλίνη, και η Ιστορία είναι ο απόλυτος καμβάς της.. Ρίσκο που σε δοκιμάζει καθαρτήρια.
Δεν είναι απλώς θυμός, δεν είναι οργή, δεν είναι απλά ελπίδα.
‘Ένα ποιητικό τράνταγμα που σου αδειάζει το κρανίο όπως ένα κουτάλι γδέρνει το εσωτερικό από το τσόφλι ενός βραστού αυγού.


Ξέρει καλά γιατί μιλάει.
Φωτιά στις Πόρσε.
Από καρδιάς σας τη συστήνω.

Μπάμπης Λούκας, φωτογράφος

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Πίσω απ’ το θάμβος της

Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ότι ο ποιητής είναι ένας εκλεκτός της Μοίρας, που δε χαϊδεύει ούτε και χαρίζεται σε πολλούς η Μοίρα. Κάποιος που κατάκτησε το πεδίο εκείνο απ’ όπου μπορεί «να λαλεί γλώσσας» και τα χείλη να διώχνουν τα λόγια πριν απ’ το λαιμό. Αυτονόητα, εκείνος που το καταφέρνει, έχει βρει και τον εαυτό του.
Λάθος. Να επικαλεστώ μία φράση κάποιου άλλου, που
σίγουρα είναι το πιο αμφιλεγόμενο, το πιο φορτωμένο φάν-
τασμα στους διαδρόμους του χρόνου μιας κουλτούρας 2000
ετών :
Αυτός ο κάποιος άλλος είναι ο Μεφιστοφελής.
Ο οποίος, στο Φάουστ του Γκαίτε λέει: Εκεί που περ-πατώ, εκεί που διαβαίνω μέσα στις μεγάλες φωτιές και τις
πελώριες φλόγες μου, εκεί είναι που βρίσκω τον εαυτό μου… τόσο μόνο.

Τον πιστεύω. Η ποίηση δεν είναι
μια εύνοια, μια ευλογία των ουρανών.
Αυτά δε φαίνονται με μία ματιά.
Τα βλέπουν μόνο εκείνοι που ξέ-
ρουν να κοιτάζουν τα πράγματα από
το τελευταίο παράθυρο.
Σίγουρος είμαι, ότι η Νάντια με καταλαβαίνει : «Κάθε
άγγελος είναι αποτρόπαιος».

Bίκτωρ Αναγνωστόπουλος - Μελκιάδες

Θραύσματα από μια άγνωστη γραφή (αποκωδiκοποίηση)

Αγαπητή Νάντια
κρατώ στα χέρια μου 38 τριαντάφυλλα με εξαιρετική καταγωγή και κυρίως φρεσκάδα. Από αυτά τα 38ο άνθος, το «Ρ38», καθίσταται το δεύτερο αγαπημένο μου, ενώ το 19ο, «Η Επανάσταση», το τρίτο αγαπημένο μου.
Δύσκολα, πολύ δύσκολα μπορείς να βρεις στις μέρες μας τέτοιο μπουκέτο. Πάντως για ένα είμαι βέβαιος στα 64 χρόνια μου : Έχετε μπροστά σας έναν πολλαπλώς εξασκημένο αναγνώστη που μπορεί να «τρέμει» με το περιε-χόμενο των ποιημάτων σας. Το «γλεντάει» όμως, ως αντάλλαγμα, με τη φοβερή τους φόρμα.
Διάβασα τρεις φορές τη συλλογή και πάντα μου έμενε η ίδια γεύση : Πότε με «στέγνωναν» οι αιτίες συγκρότησης ενός νεότατου ανθρώπου, και πότε με ξεδίψαγε ο στοχασμός της ωριμότητας, (όπου «στεγνώνω» δέστε το και σαν αγωνιά). Δεν μπορώ ν’ αποφασίσω τελικά αν ακούγεται ένας πυροβολισμός ή ένας λυγμός εδώ μέσα. Οπωσδήποτε πάντως συμβαίνει ο ήχος της εποχής μας, κι αυτό είναι το σπουδαίο.
Συχνά χρησιμοποιείτε ως όργανο την Ιστορία και μάλιστα με σωστό και ιδιαίτερα πρωτότυπο τρόπο. Ακούω σαλπίσματα, πιάνω δύναμη, νιώθω οδύνη. Το μέλλον δε μπορεί να ξεφύγει απ’ το παρελθόν αλλά το παρόν διαθέτει την ελπίδα. Δεν προσπαθώ να μεταφράσω την ψυχή σας, απλά μιλάω σαν αναγνώστης. Μεταφράζω τη δική μου ψυχή με δική σας σπρωξιά. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η ευθύνη σας σαν δημιουργός, σαν ποιήτρια.
Θα ήθελα να αναφερθώ ιδιαίτερα σε ορισμένα αποσπάσματα αλλά το θεωρώ ιεροσυλία. Η ενότητα κάθε ποιήματος δεν είναι δυνατόν να διασπαστεί στη δική σας περίπτωση. Ούτε καν στους ακροτελεύτιους στίχους. Πάντως το πρώτο αγαπημένο μου είναι το 16ο άνθος, απ’ τον τίτλο ως τον ακροτελεύτιο. Θαυμάσια σύνθεση.

Περιμένοντας τον επόμενο ήχο και
με ιδιαίτερη εκτίμηση
Σταύρος Σταμπόγλης
Αθήνα 16 Μαϊου 2010

Υ.Γ.
Έχω νοιώσει και γω την την αναίδεια της Άνοιξης…..
άνθος 18ο, Prairial .

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Θραύσματα από μια άγνωστη γραφή




Η αποκωδικοποίηση αυτού του κειμένου βρίσκεται στην κατηγορία "κριτικές"

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Εύθραυστη αμαζόνα


Προσπαθώ να τη φανταστώ μέσα από αυτά που έγραψε, μέσα από αυτά που γράφονται γι’ αυτήν, μέσα από 2 – 3 φωτογραφίες, μ’ ένα πόνο στην κοιλιά κι ένα θλιμμένο βλέμμα που κατασπαράζει. Τη βλέπω να τινάζει στον αέρα όλα εκείνα που μας πνίγουν, με μια ποίηση που πονάει σαν απόστημα που δεν καθάρισε καλά. Μαχητής θηλυκός, εύθραυστη αμαζόνα. Γροθιά ταμπού σε όλα αυτά που σε λιώνουν στη ζωή, τη φύρα της συνήθειας, τη βλακεία, την κακία, η Νάντια, σπάζοντας το χαλινάρι ακολουθεί τα ίδια της τα ίχνη σε διαρκή φυγή και συνάμα κολλώντας πάνω στη μισοπεθαμένη ζωή του σήμερα, κολλώντας σφιχτά στο λόγο της, στη βία της, στις γαλέρες της με τους αλυσοδεμένους σκλάβους και τους νεκρούς της. Μια επική ανάσα, ένας αγέρωχος ρυθμός, μια άγρια επιθετικότητα, μια διαρκής ύβρις ενάντια σε μερικές κουμπωμένες ως το λαιμό αξίες. Τη διαβάζω και νιώθω να σηκώνονται τα αγκάθια μου σαν του σκαντζόχοιρου.

Όλγα Κολτέση
Φοιτήτρια Δραματικής Σχολής

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Kiss me deadly



Το μυαλό τους μοιάζει με το γαϊδουριάρη και αυτοί είναι τα γαϊδούρια, θέλουν δε θέλουν υποτάσσονται στις διαταγές του και τους πάει όπου θέλει.

Ένας ολόκληρος κόσμος βυθίστηκε στη νύχτα Έμεινε στο σκοτάδι και περιμένει την ανατολή, το ξημέρωμα.

Για σένα Νάντια που δεν ανοίγεις το στρείδι να πάρεις το μαργαριτάρι, αλλά επιστρέφεις το μαργαριτάρι στη θάλασσα, άλλο ένα χάι κάι:

Στο βαλτοτόπι
Αφουγκράσου το δρόμο
του γερακιού

Βίκτωρας Αναγνωστόπουλος- Μελκιάδες,
συγγραφέας, σκηνοθέτης

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

«Μνημόνιο» για Gourmets


Έβλεπα κάποιες σκηνές στις ειδήσεις.
Κάποιος, καλοντυμένος μάλιστα, μάζευε από τους κάδους σκουπιδιών φαγητό, νύχτα.
Προσδιόριζε με ακρίβεια και την ποιότητα των σκουπιδιών. Π.χ. : «εδώ, στου Βασιλόπουλου, η σαλάτα είναι πάντα φρέσκια».
Κάποιος άλλος μπροστά σε άλλο Σουπερμάρκετ : «το κρέας τους εδώ είναι πολύ καλής ποιότητας. Αλλά πρέπει να ξέρεις την ώρα για να προφθάσεις να πάρεις το καλό».

Πέρασαν μέρες και όπως συμβαίνει πάντα, ορισμένες πληροφορίες έσβησαν σιγά σιγά από τη μνήμη : Ήταν ντοκιμαντέρ, ήταν ρεπορτάζ, ήταν ξένο, ήταν Ελληνικό ; Ήταν ένας ο άνθρωπος, ήσαν πολλοί ;
Όταν έσβησαν όλα τα άχρηστα, παρέμεινε έντονο σαν έκλαμψη και αξιοθαύμαστο το κύριο μήνυμα για αποθήκευση. Μόνο του :
«Γιατί να είστε τόσο ακατάδεχτοι ;
Η αυριανή τροφή σας σας περιμένει».

Τηλεοπτικές τεχνικές εθισμού. Στα αυγά της μύγας.
Και στους αρουραίους.

Γιάννης Γερολυμάτος, Ηλεκτρονικός

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Φαβέλα, η Ελλάς

Σε μια δημοσιογραφική έρευνα στις φαβέλες του Μοντεβιδέο (Ουρουγουάη), ένα παιδί επέμενε στη μητέρα του να το πάει πίσω στο μαιευτήριο "γιατί ήθελε να ξε-γεννηθεί"(Monde Diplomatique, Σεπτ. 1997, σελ. 7).
Κάπου εκεί έχουμε φθάσει στη φαβέλα "Ελλάς".
Κι εσύ, πάτα επί πτωμάτων, και λέγε τα δικά σου Κουφιοκέφαλε. Κανείς δε σε πιστεύει.
Ποια μοίρα μας φυλάς;
Τα ξερά κόκκαλα που δεν μπορούν να βλάψουν κανέναν;
Φάνης Πετρόπουλος, τσιγκογράφος

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Cosa nostra

"Ο Κουφιοκέφαλος διοικεί τον Κόσμο
Ο Κουφιοκέφαλος είναι το τελικό προϊόν του Καπιταλισμού
Ο Κουφιοκέφαλος διοικούσε για 30 χρόνια το FBI, από
τον Φ. Ντ. Ρούσβελτ διορισμένος και ποτέ δεν έβαλε χέρι στην Κόζα Νόστρα..."
Γκίνσμπεργκ: "Ο Κουφιοκέφαλος"

Ο Στιούαρτ Μιλλ (19ος αιώνας) όριζε ως εξής τη βασική φύση της Καπιταλιστικής κοινωνίας: " μια ολόκληρη ζωή,το ένα φύλο ασχολείται αποκλειστικά να τρέχει πίσω από το δολλάριο και το άλλο φύλο να μεγαλώνει καινούργιους κυνηγούς δολλαρίων.


Σήμερα, στα πρόθυρα ακόμα της κρίσης,ο ορισμός του Μιλλ θα μπορούσε να συμπληρωθεί κάπως έτσι: "η ζωή τού ενός φύλου ξοδεύεται μόνο στο να καταστρέφει και του άλλου να μεγαλώνει τα θύματα των αυριανών καταστροφών."
Με άλλα λόγια, "σαν κοινωνία, κρίνοντας από τις επιθυμίες και τους απωθημένους πόθους μας,δεν είμαστε παρά μια συμμορία δολοφόνων" (Σ. Φρόυντ)
Κι εσύ, λέγε,λέγε Κουφιοκέφαλε. Ότι θα εξυγιάνεις το σύστημα, την τοπική Κόζα Νόστρα, εσύ ο αρχι-νονός της συμμορίας.

Πέτρος Μπατής, επιμελητής κειμένων

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

Καλά όνειρα




Ποιος θα μας εμποδίσει να ονειρευόμαστε,
είπε πριν κάτι μέρες ο Φιντέλ Κάστρο στη Μον –
κάδα.

Εντάξει. Μόνο που τα όνειρα είναι δύσκολα.
το καλοκαίρι, τουλάχιστον για μένα.
Όταν βλέπω όλες αυτές τις ωραίες τσίτσιδες
στη πλαζ, ονειρεύομαι να ήμουν γυναίκα και ν’ αγαπούσα έναν άνδρα σαν κι εμένα.
Αλλά και αν πω να αφήσω να εκδηλωθεί η αρσενική πλευρά του εαυτού μου, γίνομαι αμέσως θηλυπρεπής.
Αδιέξοδο.

Τόνυ Φραντζεσκάτος, Ψυχολόγος

Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Κατάφωτη


«…Θα ανέβω στο θρόνο μου…
Θα ξαπλώσω κατάφωτος …
Περιβλημένος με οκνηρία ...»

Οι στίχοι είναι του Μαγιακόφσκι.
Αν δε ήσουν τόσο περιβλημένη με οκνηρία
Νάντια, θα είχες περάσει στο Blog σου μια κριτική
όπου ο κριτικός σε βάζει δίπλα στο Μαγιακόφσκι !

(Εφημερίδα «Πριν», 17 Ιανουαρίου 2010)
Τέτοια τιμή ; Ο καθένας θα την τιμούσε. Ακόμα και αν «κοιτάζει αλλού».
Κάνε λοιπόν ένα άλμα του βλέμματος μερικών μηνών,
και μην εγκαταταλείπεις τη γη.
Μικρέ, κατάφωτε μετεωρίτη, μη στρέφεσαι μόνο στα υψηλότερα.

Νίκος Καπλάνης, συλλέκτης

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Παρούσα και μάχιμη


Η ποίηση ήταν παρούσα και μάχιμη,άνοιξε τα φτερά της στο διηνεκές των αισθήσεων. Τέλη Ιουνίου στο cafe "Vinilion" στην ποιητική εκδήλωση που οργάνωσε η "ΑΝΤΑΡΣΥΑ" και στη συνέχεια, μέσα Ιουλίου στο ίδιο στέκι.
Έτσι, εκλήθην να κρίνω ποιήση,σαν να καλούμε να κρίνω επανάσταση."Θου Κύριε, φυλακή τω στόματί μου". Αναρωτιέμαι για κάτι διαρκώς: Επανάσταση των Ερώτων ή Έρωτας για την Επανάσταση... Αναπάντητο, ακατανόητο. Λυτρωτική βροχή σε ένα άνυδρο τοπίο μέσα στο καλοκαίρι, τα "38 τριαντάφυλλα". Να ποτιστεί η γης, να φυτρώσουν καινούργιοι καρποί μετά το χειμώνα, να ζυγώσει η άνοιξη. Και όλα αυτά γράφονται κατακαλόκαιρο, "Messidor" (Ιούλιος της Γαλλικής Επανάστασης). Πάιζω με τις λέξεις της Νάντιας: "πλανόδια υπερβολή", "σκανδάλη", βαλσαμωμένα συλλαλητήρια", "Επανάσταση", "Έρωτας"... Μεγάλη υπόθεση η ανατριχίλα παθών, το τσούγκρισμα των ποτηριών, το "Que viva revolucion"...Ποίηση καταιγίδα συναισθημάτων, ζητείται ελπίς, υπάρχει ελπίς... Λένε η φαντασία είναι η δύναμη της ύπαρξης, η αλήθεια της ζωής. Υπάρχουν στο βιβλίο...
Καλή μας Νάντια, αν η αρχή ήταν η τεράστια έκπληξη, η διάρκεια καταξιώνει το μέλλον. Εν αναμονή και άλλων σπουδαίων...

'Ένας πλανόδιος αριστερός
Αντώνης Κασίτας, δημοσιογράφος ("Πριν")

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Ανακοίνωση




Προς όλους τους φίλους του Blog

Κατέχω πέντε παιδικά τουφέκια. Κρέμονται στη ντουλάπα μου, σε κάθε γάντζο και ένα. Το πρώτο ανήκει σε μένα, αλλά τα άλλα μπορεί να τα πάρει όποιος θέλει. Αν παρουσιαστούν περισσότεροι από τέσσερις, οι υπερ-άριθμοι πρέπει να φέρουν μαζί τους τα τουφέκια τους και να τα αποθέσουν στη ντουλάπα μου. Γιατί πρέπει να έχουμε ομοιογένεια, χωρίς ομοιογένεια δεν κάνουμε τίποτα. Εξάλλου έχω μόνο όπλα που είναι άχρηστα για οποιοδήποτε σκοπό, ο μηχανισμός τους είναι χαλασμένος, η τάπα βγαλμένη, μόνο ο κόκορας δουλεύει ακόμα. Δεν είναι λοιπόν δύσκολο να βρούμε και άλλα τέτοια τουφέκια. Στην πραγματικότητα όμως, για τον πρώτο καιρό δέχομαι και ανθρώπους χωρίς τουφέκια. Εμείς, που θα είμαστε οπλισμένοι, θα βάλουμε στη μέση και θα προστατεύσουμε στην αποφασιστική στιγμή τους άοπλους. Είναι μια τακτική μάχης που δοκιμάστηκε με επιτυχία από τους πρώτους Αμερικάνους αποίκους ενάντια στους Ινδιάνους, γιατί λοιπόν να μην πετύχει και εδώ, αφού και οι συνθήκες είναι ίδιες.
Μπορούμε μάλιστα στη διάρκεια να παραιτηθούμε από τα τουφέκια, ακό-μα και τα πέντε δικά μου δεν είναι οπωσδήποτε απαραίτητα, και μόνο επειδή υπάρχουν μπορούμε να τα
χρησιμοποιήσουμε. Αν όμως οι άλλοι τέσσερις δεν θέλουν να τα πάρουν, ας τ’ αφήσουν. Τότε μόνο εγώ σαν αρχηγός θα κρατώ ένα. Αλλά δεν πρέπει να έχουμε αρχηγό, γι’ αυτό κι εγώ θα σπάσω το τουφέκι μου και θα το πετάξω.

Φ. Κ., συγγραφέας

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Φονικό στο τσίρκο (Φιλοσοφικό παραμύθι)


Από μικρός φαινόμουνα πως θα γενώ μεγάλος
Είχα φοβερές επιτυχίες, ήμουν ο καλύτερος, ήμουν ο πρώτος,
όλοι με θαύμαζαν, όλοι με αγαπούσαν
Είχα κι ένα μεγάλο μαστίγιο αλλά δεν το χρησιμοποιούσα στ’ αλήθεια,
ούτε έδερνα κανέναν, περισσότερο ήταν για να δημιουργεί
μια αίσθηση υπεροχής
Στράκες μόνο έκανα, γιατί μου αρέσει ο ήχος στον αέρα.
Που και που έλεγαν ότι κι αυτό πονάει
αλλά πώς να πιστέψεις παρόμοια υπερβολή ;
Κάθε βράδυ φοράω το επίσημο βραδινό μου ένδυμα, κολλαριστό πουκάμισο,
διαμαντένια μανικετόκουμπα, καλοχτενισμένο κομψό μουστακάκι,
μπριγιαντίνη στα μαλλιά
Κάθε βράδυ με περιμένει όλος ο καλός ο κόσμος,
η κρέμα της κοινωνίας
Η κοινωνία αυτή είναι ένα τσίρκο, όπως τσίρκο είναι και η ζωή μου
Α, ξέχασα να συστηθώ, είμαι ο θηριοδαμαστής Τζέκυλ κι απόψε
θα μπω όπως κάθε βράδυ στο κλουβί του λιονταριού Χάϊντ
Είναι το αγαπημένο μου νούμερο, και πιο πολύ με συναρπάζει η στιγμή
που χώνω όλο το κεφάλι μου μες στο στόμα του !
Ο κόσμος παραλύει από τρόμο γιατί δεν ξέρει το μυστικό μου : εγώ
δημιούργησα αυτό το λιοντάρι
απλά το νούμερο είναι αναπαράσταση μιας συμφωνίας κυρίων
Απόψε όμως αποφάσισα να ξεπεράσω τον εαυτό μου και πρώτη φορά
να ολοκληρώσω το νούμερο
Κατάφωτη η αίθουσα, χαρούμενη μουσική, γέλια, φώτα, φωνές,
και σκέφτομαι ότι το λιοντάρι Χάιντ έχει καιρό να φάει θηριοδαμαστή
‘Όλα καλά λοιπόν, όλα τέλεια
Και φθάνει η μεγάλη στιγμή,
ανοίγει το στόμα, βάζω το κεφάλι μου μέσα…
και ΧΡΑΚ !
πρώτη φορά μου κόβει το κεφάλι
Χαμός ! Φωνές, τσιριχτά, λιποθυμίες,
οι δημοσιογράφοι ορμάνε στα τηλέφωνα,
ώσπου να συνέλθει ο κόσμος και να τρέξουν οι βοηθοί
με έχει καταβροχθίσει ολόκληρο
Φέρνουν με δέος το λιοντάρι Χάιντ στο σπίτι μου και το αφήνουν μόνο
Με το που κλείνει η πόρτα, το λιοντάρι Χάιντ βγάζει τη μεγάλη χαίτη του,
τα μακριά μουστάκια λιονταριού, χτενίζει το κομψό μου μουστακάκι,
τραβάει τη μεγάλη του προβιά κι από κάτω, το νυχτερινό μου κοστούμι
ούτε που έχει τσαλακωθεί καθόλου.

Βίκτωρ Αναγνωστόπουλος Μελκιάδες, θηριοδαμαστής

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Αφελή ερωτήματα


«Και ποιός τους δίνει το δικαίωμα αυτών
-ή στον καθένα– να ασκούν δικαιοσύνη» ;
Είναι το ξεφουσκωμένο από πολυετή χρήση ερώτημα,
που αρνείται να κάνει το παραμικρό βήμα έξω από
το στερεότυπο.

Εδώ βαρύνεται άμεσα η αριστερά, για 10ετίες θιασώτης της πνευματικής τεμπελιάς μέσω κομματικής χαύνωσης. Φαινομενικά ορθολο-γικές κατασκευές ελέγχου σε ατέρμονη επανάληψη, και όπου μόνο το «θυμικό» ευθύνεται για τις σπασμένες βιτρίνες. Επομένως, σαν παθολογική ανωμαλία, εξορίζεται στην επάρατη γη του δαιμονοποιημένου Κακού.
Λες και όλες αυτές οι καθωσπρέπει προεκλογικές φιέστες με τα πλαστικά σημαιάκια, οι ενορχηστρωμένες από τη «Δημοκρατία» που δε φρίττει με αυτά που κάνει, δεν είναι η αποκρουστική εικόνα ενός θυμικού υπό το κράτος συλλογικού παραλογισμού ; Με τις χονδροειδείς υποσχέσεις του εξώστη που κανείς μα κανείς δεν πιστεύει ανεμίζοντας μανιακά το σημαιάκι της υποταγής του.
Όλοι ξέρουμε στο πετσί μας σε τι είδους καταδίκη μας έσυραν. Κανείς από εμάς, τα θλιβερά μεμονωμένα άτομα που αναρωτιούνται και όσα δεν αναρωτιούνται, δε δίνει στον άλλον δικαίωμα αυτοδικίας. Μόνο το Οργα-νωμένο Έγκλημα που αυτοαποκαλείται «Πολιτεία» το δίνει. Απελευθερώ-νοντας το θυμικό καταδικασμένων σε μαύρη απελπισία παιδιών, που εξωθούνται να βλέπουν το αίμα θεμέλιο κάθε συμβολισμού.

Δημήτρης Μακρής, αναισθησιολόγος

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Χωριό που φαίνεται


Όταν το μυαλό όλων – μιας ολόκληρης χώρας – πάει αυθόρμητα και αυτόματα στο ότι κάποια συνταρακτική ενέργεια είναι έργο της Μαφίας,
Όταν επί ώρες (από διευθυντή της Αστυνομίας, μέχρι και της ΓΑΔΑ και του τελευταίου οργάνου, των δημοσιογράφων και των πολιτικών) παραμένει κολλημένο σε αυτή τη βεβαιότητα,
Όταν, ούτε καν το γεγονός ότι η συγκεκριμένη δολοφονία είχε σχεδόν τα ίδια χαρακτηριστικά με την προηγούμενη ενέργεια της Σέχτας, ήταν στοιχείο αρκετά ισχυρό από τις 5 ½ το πρωί ως τις 12 να γεννήσει κάποια έστω μικρή αμφιβολία (η αντιτρομοκρατική π.χ. μάζεψε αμέσως τις κορδέλες της και έφυγε),
τότε,
η ειρωνεία είναι ότι αν βγήκε κάτι απροσδόκητα
αληθινό από την ενέργεια της Σέχτας, και της ήρθε
κουτί χωρίς να το περιμένει,
είναι ότι αποκάλυψε σαν σκέψη τη γνώμη της
κοινωνίας, των Αρχών, αλλά και των ίδιων των δημο –
σιογράφων για τον εαυτό τους.

Τάσος Γερακίνης, σκηνοθέτης,συγγραφέας

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Μηνύματα

Μου αρέσει πολύ αυτή η φοβερή προσωνυμία «Κουφιοκέφαλος», που χρησιμοποιούν τελευταία οι χρήστες του Blog. Βρήκα το ποίημα. Εκπληκτικό ! Δανείζομαι κι εγώ μια φράση :

«Ο Κουφιοκέφαλος γράφει και εκδίδει το Τάϊμ, το Νιουζ-
γουήκ, την Επιθεώρηση της Ουώλ Στρητ»


Μέχρι τις τέσσερις το απόγευμα πίστευαν ότι τον σκότωσαν εισαγόμενοι Ουκρανοί εκτελεστές συμβολαίων, γιατί – ίσως – «ενόχλησε κάποιον επιχειρηματία»! Για φαντάσου, σε σκοτώνουν επειδή «ενόχλησες»!
Στο διάστημα αυτό ακούστηκαν από το ραδιόφωνο απίθανες κοτσάνες. Και από δημοσιογράφους, που για πρώτη φορά έκαναν το σκύλο του εαυτού τους, και από τους πολιτικούς εκπρόσωπους του Κουφιοκέφαλου. Η Τέταρτη και η Πρώτη εξουσία που μας κυβερνούν (!) σε ένα αξιοθρήνητο ερτζιανό παραλήρημα βλακείας.
Δύο παραδείγματα :

«Αυτό δεν είναι μόνο μια δολοφονία, είναι και ένα μήνυμα ! ». Κανείς όμως δεν εξηγούσε, τι είδους μήνυμα ήταν αυτό. Τσιμουδιά. Ενώ, στην εκδοχή του συμβολαίου το μήνυμα είναι απλούστατο, κι’ αυτό υπονοούσαν χωρίς να το καταλαβαίνουν οι προικισμένοι σχολιαστές : «Μου στοιχίζεις πολύ λιγότερα αν νοικιάσω δύο Ουκρανούς επαγγελματίες (σε 10 εκατομμύρια εκτιμούσαν οι ραδιοσχολιαστές την αμοιβή), απ’ ότι αν σου σκάσω αυτά που μου ζητάς εκβιάζοντάς με».

Άλλο παράδειγμα : «Αυτές είναι πράξεις ειδεχθείς και απαράδεκτες, που σύσσωμη η κοινωνία αποκηρύσσει, γιατί κάθετα ασύμβατες με την Δημοκρατία» !!!
Μα μόνο στις λεγόμενες «Δημοκρατίες» ανθούν αυτές οι ωραίες πράξεις, οι ύποπτες συναλλαγές, τα σκάνδαλα, το οργανωμένο έγκλημα, οι Μαφίες. Ποτέ δεν υπήρχαν στο πρώην ανατολικό μπλοκ. Σε Ρωσίες και Ουκρανίες, έκαναν πανηγυρικά την εμφάνισή τους όταν το πολίτευμα άλλαξε σε «Δημοκρατία».

Και άλλα πολλά, απίθανα μαργαριτάρια ως τις τέσσερις. Η ταυτοποίηση μέσω βαλλιστικής, άλλαξε το στυλ και το περιεχόμενο των σχολίων, αλλά καθόλου το μέτρο της βλακείας. Η συναισθηματική αγανάκτηση άλλαξε σε αμήχανες, κάπως φοβισμένες εικασίες. Γιατί είναι φανερό. Αν «ενοχλήθηκε» ένας επιχειρηματίας, ο άνθρωπος καθάρισε με τον τρόπο του και η υπόθεση έκλεισε οριστικά. Αν όχι, η υπόθεση μόλις ανοίγει.

Νίκος Παπαθωμόπουλος, σπουδαστής

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Κοινωνικός θάνατος

Τυφλό μακελειό στην Αμερική το θέμα
ενός ντοκυμαντέρ
Στη συνέχεια μια ομάδα ψυχολόγων εξηγεί πως
ο κοινωνικός αποκλεισμός λόγω ανεργίας εισπράττεται
από το θύμα σαν κοινωνικός θάνατος.

Ο δράστης, την ώρα της σύλληψής του:
"Μου πήραν τη δουλειά μου.
Μου πήραν τη ζωή μου.
Είπα: θα καθαρίσω πέντ' έξι."

Εικόνες που στοιχειώνουν,λόγια που στοιχειώνουν

Και συ, από το βήμα της Βουλής
κι από ελεεινά παράθυρα,
λέγε τα δικά σου Κουφιοκέφαλε

Ιωάννα Βάρβογλη, βιβλιοδέτης

Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Αίνιγμα





Ένα από τα πιο ενοχλητικά αινίγματα της Φύσης με το οποίο ασχολείται αποκλειστικά η Βουλή των Ελλήνων τους τελευταίους μήνες, είναι ο λόγος για τον οποίο ένα σκατό πολιτικού σε ελεύθερη πτώση, κάποια στιγμή διπλώνει αυθόρμητα και σχηματίζει μια σπείρα του Αρχιμήδη η οποία ορίζεται από τον τύπο R = Dθ , και όπου το θ αντιστοιχεί στην πολική γωνία και το D στη διάμετρο του σώματος του σκατού. Η Βουλή των Ελλήνων διαπίστωσε ακόμα, χωρίς να δώσει μια πειστική εξήγηση, ότι η σπείρα διπλώνει αριστερόστροφα στο Νότιο ημισφαίριο και δεξιόστροφα στο Βόρειο, πράγμα που επιβεβαιώθηκε μετά από κοινές μελέτες σε συνεργασία με την Εκοφίν, το ΔΝΤ, και την καγκελάριο Μέρκελ. Αυτή η ανεξήγητη ιδιότητα οφείλεται άραγε στη δράση του μαγνητικού πεδίου της γης πάνω στην υπερβολικά πλούσια σε λιπαρά και λάδια, πολιτική κοπρο-ύλη ; Μυστήριο. Όπως θα έλεγε και ο ποιητής : «Υπάρχουν πολύ περισσότερα μυστήρια σε ουρανό και γη, Οράτιε…».
Μπάκης Χαραλάμπους
Διδάκτωρ Φιλοσοφίας

«Με καυτό σίδερο»



Πολλές Ερινύες συμπυκνώθηκαν σε όλους αυτούς τους μη-ανθρώπους, τα «μέτρα» τους και τα «μνημόνιά» τους.
Και οι ανασυγκροτήσεις μετά τους πολέμους, είναι κι αυτές μια άλλη πλευρά της Καταστροφής. Κάποια στιγμή ξεπετάγεται μέσα σε φωνές και ουρλιαχτά, σα φίδι, η αληθινή τους φύση. Καιρός να ξεριζώσουμε ότι επιζεί από ορισμένα ανθρώπινα απάνθρωπα παραμύθια.
«Με καυτό σίδερο ορμήστε στην Ουτοπία».

Τίμα τους Δαναούς, Κουφιoκέφαλε. Πάρτο χαμπάρι.

Σίμος Κεκλικόγλου
απολυμένος, χωρίς εργασία.

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Κοινωνική ειρήνη



Μιας και μιλάμε ψυχολογία και με αφορμή αυτή την
πολύ πρωτότυπη αφίσα και το φοβερό, ξεδοντιάρικο κο-
ριτσάκι που τρώει τον κακό λύκο, κάτι να προσθέσω. Ανα-
φέρεται στο κλασικό βιβλίο του Μπρούνο Μπετελχάϊμ
«Ψυχανάλυση των παιδικών παραμυθιών»: «Τα παιδιά
ξέρουν κάτι που δε μπορούν να εκφράσουν: Επιθυμούν
όσο τίποτα η Κοκκινοσκουφίτσα και ο λύκος να πλαγιά-
σουν μαζί στο ίδιο κρεβάτι».
Και καλά οι μικροί. Αν πρόβλημα υπάρχει, οι μεγάλοι
έχουν το πρόβλημα.

Ή τουλάχιστον, όλοι εκείνοι που μια ζωή ξέρουν
καλά ότι αυτός είναι λύκος.
Με πρώτο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τις
προτροπές του για «εθνική ομοψυχία» και κοινωνική
ειρήνη (με το λύκο).
Αλλά και άλλους πολλούς, στενόκωλους και
χοντρόκωλους δανδήδες (Γκίνσμπεργκ),
που τους γιουχάρουν στα Ηρώδεια και στους δρόμους.

Σ’ εμένα μιλάς Κουφιοκέφαλε; Τίμα τους Δαναούς…


Ο ιατροφιλόσοφος

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Aντι – βία

Κανένα παιδικό παραμύθι δεν μπορεί να δώσει από μόνο του μια ιδέα για τον πλούτο των εικόνων που προσωποποιούν ορισμένες από τις πιο πολύπλοκες εσωτερικές διεργασίες στο ψυχισμό του παιδιού.
Από ότι λένε οι ψυχολόγοι, αν προσδιορίσουμε και εξηγήσουμε στο παιδί τη σημασία που πρέπει να έχει το παραμύθι για αυτό, ακυρώνουμε κάθε αξία του παραμυθιού. Το πραγματικό παραμύθι έχει πολυεπίπεδη σημασία. Μόνο το παιδί μπορεί να ερμηνεύσει και γνωρίσει τη σημασία που, στη φάση που διανύει, μπορεί κάτι να του δώσει. Αργότερα, ανακαλύπτει και άλλες όψεις της ίδιας ιστορίας και βγάζει το συμπέρασμα ότι οι δυνατότητες κατανόησης του ωρίμασαν. Καμία διδασκαλία επομένως στο παιδί: τι άραγε να σημαίνουν συμβολικά, πρόσωπα και καταστάσεις.
Αλλά και στους μεγάλους. Που στη φάση που διανύουν οι δυνατότητες κατανόησης τους έχουν υποτίθεται ωριμάσει τελείως.



Η αφίσα κυκλοφόρησε στο «International Forum», Αθήνα 2006.
Καμία ερμηνεία, καμία διδασκαλία.
Η εικόνα λέει αυτό που λέει. Γι’ αυτό δεν θα εξηγήσω τι είδους αστέρι μπορεί να είναι αυτό.
Τίμα τους Δαναούς όταν φέρνουν δώρα,Κουφιοκέφαλε


Ήρων Μάτζιος, κατασκευαστής

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Μαβί Μαρμαρά (Το μακελειό)


Είναι τέσσερεις το πρωί, βρίσκομαι στη γέφυρα.
Η θάλασσα σκοτεινή λίμνη, μια φωτεινή γραμμή μπροστά, μας ενώνει με το φεγγάρι.
Σκοτάδι και μέσα, μόνο το ραντάρ αντιφεγγίζει. Καπνίζω δίπλα στον Μαχμούντ, τον καπετάνιο.
Δυο ώρες τώρα έχουν σωπάσει εντελώς στην συχνότητα. Σταμάτησαν να απειλούν. Και δεν φαίνονται ούτε στο ραντάρ. Ξέρουμε όμως.

Οι ναύτες και οι "ξένοι" σύντροφοι φωσφορίζουν στο κατάστρωμα με τα πορτοκαλί σωσίβια. Κάποιοι προσεύχονται στον Θεό τους στο βάθος.
Ακροβολισμένοι σε όλη την περίμετρο του πλοίου, με προβολείς σαρώνουν την πρόστυχη θάλασσα. που κρύβει τον εχθρό.

Όπως πάντα, εντελώς φυσικά, όπως διαδέχεται το ένα λεπτό το άλλο, σαν να μην μπορεί να γίνει οτιδήποτε άλλο παρά μόνο αυτό,
κάτι που δεν θέλεις να περιμένεις και όμως το ξέρεις, έτσι έρχεται ο Θάνατος.

Ψιθυριστά μου κάνει νόημα - στο ραντάρ - ο καπεταν Μαχμούντ, είναι εκεί ξανά τα άσπρα σημαδάκια - πίσω μας και μεγαλώνουν συνέχεια.
Τέσσερα, πέντε, έξι, και πολλά μικρότερα - τα ταχύπλοα - είναι ήδη ανάμεσά μας. Βγαίνω, τους βλέπω δίπλα στο πλοίο ένα σκούρο τσούρμο που πυροβολεί στον αέρα,
πετάει γάντζους, όπως στα πειρατικά του 18ου, δεν μπορούν, το πλήρωμα τους καταβρέχει με μάνικες, τους πετάει καρέκλες και ότι βαρύ υπάρχει, φεύγουν, είναι πλάι μας

Τότε το ακούω, ακριβώς από πάνω μας, σαν μια τεράστια χοντρή πράσινη ιπτάμενη σαύρα, την βλέπω, από την κοιλιά της πετάγονται χοντρά σκοινιά σχεδόν πάνω μας, η καρδιά μου πάει να σπάσει, δεν πιστεύω ότι συμβαίνει, συνέρχομαι, μιλάω με το πλοίο μας, που παραπλέει τους λέω, Δεχόμαστε επίθεση!
Από πάνω αυτή συνεχίζει να ξερνάει στρατιώτες, ακούω πυροβολισμούς, σίδερα να χτυπάνε, θορύβους που δεν μπορώ να καταλάβω ...η άνιση μάχη με ξύλα, σωλήνες, σφεντόνες, απ' τα αδέλφια μας έχει αρχίσει...

Ο καπετάνιος με διώχνει απ τη γέφυρα. ...Είμαι κάτω, εκεί που φέρνουν τους νεκρούς και τραυματίες, το αίμα παντού, στην κουπαστή, στους τοίχους, στα ρούχα, λίμνες στο δάπεδο - ένας γιατρός προσπαθεί, μάταια έχει τρύπα στο λαιμό... Δεν αντέχω τη μεταλλική μυρωδιά που είναι παντού, ανεβαίνω πάνω να πάρω αέρα, τότε τον βλέπω, τον κατεβάζουν με φορείο, τον γνώρισα στο press room, ευγενικός και συμπαθής - τώρα, με ένα σημαδάκι τόσο δα στο μέτωπο, σαν αυτά που φορούν οι Ινδοί, από πίσω το κεφάλι, άστα να πάνε...

Η υπέροχη Χανίν Ζουάμπι, παλαιστίνια βουλευτής στην Κνεσσέτ, κάνει την χαρακτηριστική κίνηση των γυναικών σε απελπισία με τις δύο παλάμες στο στόμα. Την ξαναείδα μετά από ώρες να δίνει κουράγιο σε όλους, περπατά μπροστά μιλώντας μας, μας λέει για τους 9 Τούρκους μάρτυρες - σαχίντ - του αγώνα της Παλαιστίνης, από πίσω την ακολουθούν σημαδεύοντάς την...

Φθάνουμε μετά από ατελείωτες ώρες στο φρικτό λιμάνι τους, ο ένας πάνω στον άλλον, οι μισοί δεμένοι, ιδρωμένοι, άλλοι ματωμένοι, πατώντας πάνω στις αδειασμένες βαλίτσες μας, πυτζάμες, ξυριστικά, γράμματα, γλυκά από το σπίτι, όλα ανάκατα. Μας βγάζουν απ το πλοίο μεσάνυχτα σχεδόν, οι φρουροί μας με μάσκες, φωνάζουν χωρίς λόγο, σπρώχνουν, κλωτσάνε, μας περιμένει ένας στρατός από ανακριτές, καταγραφείς, ασφαλίτες και φαντάροι 17 χρονών, Καλώς ορίσατε στο Ισραήλ...

Δημήτρης Πλειώνης

[Στο MAVI MARMARA (Γαλάζιος Μαρμαράς) - χαράματα 31 Μάη]

Δημήτρης Πλειώνης

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Εκδήλωση

Την Τετάρτη 23/6 στις 8.30 θα γίνει ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο VINILION (Έκτορος 92 & Μενελάου στο Ίλιον) με ποίηση της Νάντιας Γαβαλά, του Γιώργου Ζιόβα της Σοφίας Κολοτούρου και του Δημήτρη Καρβούνη.Επειδή η ανάγκη της ακοής για λέξεις είναι πανάρχαια, η δημιουργία είναι επανάσταση και η ανατροπή το σχέδιο μιας παρεκλίνουσας ιδέας, σας περιμένουμε...

Κρατική πειρατεία


Η πειρατεία είναι το πιο αδυσώπητα διωκόμενο από το διεθνές Δίκαιο έγκλημα. Το τελευταίο επιτρέπει σε οποιαδήποτε διαθέσιμη ναυτική δύναμη να καταστείλει το κάθε πειρατικό ρεσάλτο, χωρίς κανένα οίκτο για τους πειρατές. Η πλήρης απραξία της διεθνούς κοινότητας μπροστά στην πολύνεκρη επίθεση του ισραηλινού ναυτικού στα πλοία του Στόλου Ελευθερίας αποδεικνύει ότι το διεθνές Δίκαιο δεν εφαρμόζεται στις εξαιρέσεις που γράφουν τον κανόνα: η κρατική τρομοκρατία δε θα σταθεί ποτέ στο εδώλιο της διεθνούς δικαιοσύνης.
Ο στόλος της Ελευθερίας, επανδρωμένος με "τρομοκράτες" ιατρούς, δημοσιογράφους και άλλους ταραξίες, εφοδιασμένος με αναπηρικά αμαξίδια και φονικές συσκευές αφαλάτωσης, ξεκίνησε το ταξίδι του για να ανακουφίσει την εξεγερμένη αξιοπρέπεια του παλαιστινιακού λαού. Ένας λαός που δεν έχει γνωρίσει το δικό του σπίτι από τότε που του το πήραν. Ένας λαός που τα παιδιά του ξέρουν πολύ καλά μέχρι που να παίξουν, αφού το τσιμεντένιο τείχος που φράζει τον κόσμο τους και τα συρματοπλέγματα στις γειτονιές τους δεν αφήνουν πολλά στη φαντασία. Αυτούς τους ανθρώπους, μερικές εκατοντάδες ακτιβιστών αποπειράθηκαν να βοηθήσουν για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης τους χώρας.

Οι δολοφονίες , τα βασανιστήρια και οι εξευτελισμοί μέχρι και την τελευταία στιγμή που υπέστησαν οι συνάνθρωποί μας ανοιχτά της Μεσογείου θα βαραίνουν για χρόνια τους ώμους πολλών:


Της ελληνικής και κυπριακής κυβέρνησης,που τους εγκατέλειψε από την πρώτη στιγμή.

Της διεθνούς κοινότητας, που ακόμα ψάχνει να βρει λόγο ύπαρξης.

Εμάς, γιατί δεν κάναμε όσα μπορούσαν να γίνουν.

Το κράτος του Ισραήλ προσπάθησε να περάσει το μήνυμα στον κόσμο ότι όποιος στέκεται αλληλέγγυος με τους Παλαιστίνιους θα τυγχάνει της ίδιας αντιμετώπισης. Δεν περίμενε όμως ότι θα υπάρξουν άνθρωποι αλληλέγγυοι που θα δείξουν την ίδια αξιοπρέπεια, αυτή που ξεφτιλίζει κάθε βασανιστήριο. Ο φόβος άλλαξε στρατόπεδο.Η προσπάθεια του Ισραήλ να εκμαιεύσει την συναίνεση των ακτιβιστών για την απέλασή τους έπεσε στο κενό, αφού αυτοί ήταν έτοιμοι να προφυλακιστούν για να φτάσουν σε δίκη και να καταγγείλουν την πειρατεία από το εδώλιο του κατηγορουμένου (για ποιο αδίκημα;). Εκτεθειμένο πια και στον ίδιο του τον εαυτό, το Ισραήλ προσπαθεί μάταια να αντιστρέψει την πορεία που έχουν λάβει τα πράγματα. Ο αποκλεισμός της Γάζας θα γίνει παρελθόν.
Το μόνο που απομένει πια να αποδειχθεί είναι ποιος από δω και πέρα θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Εμείς από την πλευρά μας θα στεκόμαστε πάντοτε αλληλέγγυοι τον δίκαιο αγώνα των Παλαιστινίων και κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου, από όποια θέση μας δίνεται.Και, που ξέρεις,ίσως μια μέρα η φράση "διεθνής δικαιοσύνη" να πάψει να αποτελεί κούφια έννοια.

ΑΘΗΝΑ 04/06/2010
Φραγκίσκος Ραγκούσης, Δικηγόρος
Σκονισμένος Αστός

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

ΕΠΕΙΔΗ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ

Ο δρόμος μου μ’ έφερε να περνώ κοντά στην Ισραηλινή πρεσβεία. Σιγά- σιγά η Κηφισίας άρχισε να γεμίζει κόσμο. Η Λουΐζης Ριανκούρ επίσης. Παραξενεύτηκα χαμήλωσα το βήμα μου και παρακολουθούσα τον κόσμο που μαζευόταν. Τα πρώτα συνθήματα ακούστηκαν «Λευτεριά στη Παλαιστίνη!» «Κάτω τα χέρια από τη Γάζα!» Μια μεγάλη Παλαιστινιακή σημαία προχωρούσε μπροστά. Άνθρωποι νέοι, γέροι, γυναίκες με μαντήλες, μικρά παιδιά, Έλληνες και Παλαιστίνιοι. Φυσικά τα ματ και οι κλούβες. Πάνω από χίλια άτομα μαζεύτηκαν από το πουθενά , οργανωμένοι και ανοργάνωτοι, φώναζαν με όση δύναμη είχαν τα πνευμόνια τους, πριν αρχίσουν να πέφτουν τα χημικά. Το πειρατικό ρεσάλτο των Ισραηλινών, η δολοφονία, ο τραυματισμός, ο εγκλεισμός τόσων ανθρώπων που αγωνίζονται να σπάσουν το εμπάργκο της Γάζας δεν έπεσε στο κενό. Όχι! Δεν είμαστε πλέον οι άνθρωποι του καναπέ! Αρκετά πια! Μέσα από τη δράση αυτή των ακτιβιστών το ξεχασμένο πρόβλημα της Γάζας ήρθε στο προσκήνιο. Τα ενεργειακά παιχνίδια και τα σημαντικά αποθέματα αερίου κοντά στη Γάζα και στη Κύπρο έγιναν ορατά. Πολλές χώρες ζητούν την άρση του αποκλεισμού και οι διαδηλώσεις των λαών αντηχούν δυναμικά και απαιτητικά. Λοιπόν τι λέτε; Μήπως πρέπει να βγάλουμε από το σκονισμένο ντουλάπι της λήθης αυτό που έλεγαν οι παλαιότεροι;
Φωνή Λαού, Οργή Θεού!
Ζήτω οι Παλαιστίνες όλου του κόσμου!
Μαίρη Λακουμέντα

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Βατερλό

Είναι η πρώτη πολιτική τους ήττα μετά από 65 χρόνια !
Πλανητική ήττα. Βατερλό, που κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει τις συνέ-πειές του.
Έστρεψαν την οργή όλης της ανθρωπότητας εναντίον τους. Όσο και αν οι ανεκτίμητες συνένοχες κυβερνήσεις και ο ΟΗΕ προσπαθούν με γελοιότητες να την μετριάσουν. Όλοι αυτοί λάμνουν με κουπιά τσακισμένα.
Μιλιταριστικό κράτος που όμοιό του δεν έχει ξαναδεί ποτέ η Ιστορία, φρενιτικό λαρύγγι που κατατρώει ένα λαό, το Ισραήλ μόνο μια γλώσσα έχει μάθει. Σε οποιαδήποτε κρίση ή αμφισβήτηση να απαντάει αποκλειστικά με στρατιωτική θηριωδία. Με βία. Μόνο από σφαγή γνωρίζει, και από εξαγορά και χειραγώγηση.

Χρησιμοποιώντας αηδιαστικά τα θύματα του β΄ παγκόσμιου πολέμου σαν ακάθαρτο εργαλείο για να διαβρώνει τη σύγχρονη μνήμη των 65 χρό-
νων εγκληματικής ιστορίας του, δεν παύει να παίζει με την πλανητική παραφροσύνη ενός 4ου παγκόσμιου πολέμου. Όπως σήμερα π.χ., με τη σχεδιαζόμενη φανερά επίθεση κατά του Ιράν.

Ο Στολίσκος της Ελευθερίας πνίγηκε στο αίμα ενός φοβερού δράματος.
Όμως έσπασε οριστικά έναν άλλον αποκλεισμό, το ίδιο σημαντικό με εκείνον της Γάζας : το θανάσιμο εναγκαλισμό του Ισραήλ με την καθηλωμένη από υποχείριες κυβερνήσεις και εγκάθετα ΜΜΕ, παγκόσμια συνείδηση.


Que viva Palestina !

Νάντια Γαβαλά

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010


Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

«Αυτοί άρχισαν»



Ξυλοκοπήθηκαν άγρια οι Έλληνες αιχμάλωτοι ακτιβιστές όταν έφθασαν στη φυλακή Μπιρσίμπα. Από καμιά διακοσαριά στρατιώτες, λιμενικούς, δεσμο-φύλακες. Σε στυλ λιντσάρισμα.
Γιατί «αυτοί άρχισαν».
Το απόγευμα της Δευτέρας οι μπάτσοι επιτέθηκαν για να διαλύσουν τη διαδήλωση μπροστά στη Πρεσβεία πριν μαζευτεί ο κόσμος. Ολοφάνερα, ήταν διαταγή. Επίδειξη καλής διαγωγής.
Το βράδυ στα κανάλια, για τους διαδηλωτές : «αυτοί άρχισαν».

Είτε Λίμπερμαν λέγονται είτε Χρυσοχοϊδηδες, το ψεύδος που επιστρατεύεται είναι παλαιό, γνωστό και ανίσχυρο, και δεν πετυχαίνει άλλο από το να επιδεινώνει τη μανία τους.
Ποιος θα τους θεραπεύσει όλους αυτούς ; Ποιος θα τους σταματήσει ;

Δώρα Μαυρομάτη, υπάλληλος