Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Φάλτσο τραγούδι (απάντηση)



Αυτή η ευγενική ψυχή που φιλοξένησε πρόσφατα το Βlog («Ότι της καπνίσει;»), πέρα από το υβρεολόγιο που εξαπολύει κατά της ποιήτριας και της Αριστεράς, θρηνεί σε φάλτσους τόνους την κατάντια ενός κομματιού του Κέντρου (;) και της Δεξιάς, που υποστηρίζει ενδεχόμενα την απαράδεκτη ελευθερία της Τέχνης. Βέβαια, την υποστηρίζει σαν αφηρημένη «αρχή», γιατί έχει επικρατήσει γενικά η άποψη ότι μια τέτοιοα στάση δείχνει πνευματική ανωτερότητα, βερνίκι κουλτούρας και ανοιχτό μυαλό. Κάνε όμως το αστείο να συζητήσεις λίγο μαζί τους και θα σαστίσεις με αυτό που κρύβεται από πίσω. Η επίπλαστη ανεκτικότητα γίνεται σκόνη αν μιλήσεις για την πραγματικότητα που βγάζει μπροστά και καταγγέλλει αυτή η Τέχνη, η καθόλου διορθωμένη και αναθεωρημένη στα μέτρα τους. Γενικά, η ηθική έχει ανάγκη από προστασία, θα σου πουν. Και να μη στο πουν, το βέβαιο είναι ότι το σκέφτονται. Στο μέτρο δε που η Τέχνη προωθεί μια ζημιογόνο ηθική άποψη, το κοινό έχει και αυτό ανάγκη προστασίας. Πρόκειται για φασιστόμουτρα – χαμαιλέοντες. Τι τους επιτρέπει η Νάντια να γεννάνε τα αβγά τους στον κόρφο της;

Στάθης Καλιώρας, τοπογράφος

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Συμβολικό μάλωμα (απάντηση)


Μην πυροβολείτε την πιανίστα, ιδίως όταν είναι εκτός του πεδίου βολής σας. Η συντάκτρια του άρθρου «Ότι της καπνίσει;», κατέρχεται κάποια σκαλοπάτια μικρότητας όταν μιλάει για «πρωτάρα», για μανιτάρια, και χρησιμοποιεί και άλλα υποκατάστατα κοσμητικών μόλις καλυμμένων. Οι κακότεχνες αυτές αναλογίες υστερούν ακόμα πιο πολύ γιατί μεταχειρίζονται κλισέ που μαρτυρούν βραδεία πέψη, δηλαδή πλεόνασμα χολής. Ίσως φταίει και το επάγγελμα, import – export, δηλαδή δοσοληψίες με χώρες όπου ευδοκιμεί το ευγενικό σπορ των off shore εταιριών. Υπήρχε περίπτωση να πει και τίποτε διαφορετικό λοιπόν; Η Νάντια τη μαλώνει σχεδόν φιλικά με αυτό τον καταπληκτικό σκύλο που καπνίζει, χωρίς καν να κάνει τον κόπο να δώσει μιαν απάντηση. Οι πρωτάρες παραδίνουν μαθήματα.

Ευγενία Κασόλα, μάρκετινγκ

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Comfortably Numb (απάντηση)

Μη μας πνίγει το δίκιο μας. Ήρεμα οι εντός του νυμφώνος Ήρεμα, Έτσι κι αλλιώς κάνουν ότι τους καπνίσει
Η "πρωτάρα"

Αμαρτίαι κυρίων παιδεύουσι σκύλους

Νάντια

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Ότι της καπνίσει;


Ε, δεν μπορεί ο καθένας να κάνει ότι του καπνίσει. Υπάρχουν και όρια. Αλλά αυτή η νεόκοπη ποιήτρια που ξαφνικά φύτρωσε σαν μανητάρι και ξεσήκωσε κραυγές ενθουσιασμού στις τάξεις των φιλοσόφων και διανοητών της Αριστεράς οι οποίοι, σαν τις μωρές παρθένες είναι καταδικασμένοι να μένουν επί δεκαετίες εκτός νυμφώνος, αυτή η αυτοονομαζόμενη ποιήτρια το παράκανε. Γιατί βέβαια, ξέρει εκ των προτέρων ότι θα έχει στο πλευρό της όλη αυτή την παραπαίουσα «σκεπτόμενη» κουστωδία, την επί χρόνια ανίκανη να τα βρει έστω στα του οίκου της. (Βλ. τους κριτικούς και τα ηχηρά τους ονόματα). Οπότε, η πρωτάρα παίρνει θάρρος και φόρα και ξεσαλώνει Μόνο που εδώ μιλάμε για αίμα και ανθρώπινο πόνο, όχι για φαντασιώσεις κουλτουριάρηδων που ποτέ δεν άγγιξαν όπλο βέβαια. Ακόμα και για καμμένες περιουσίες και οικονομικά κατεστραμμένους ανθρώπους μιλάμε, κι ας καγχάσει όποιος θέλει. Και το χειρότερο; Πολλοί θα βρεθούν και στο χώρο του Κέντρου, αλλά και της Δεξιάς, που θα «υπερασπιστούν» την «ανεξαρτησία» και το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης στην «Τέχνη». Μαύρο φίδι που τους έφαγε: μα πρόκειται για Τέχνη; Ή για άδηλη συμμαχία που αυτοπροβάλλεται ανταλλάσσοντας μικρές εξυπηρετήσεις;
Όχι, τρεις φορές όχι. Όχι συνέχεια ότι μας καπνίσει.

Μαριάνε Κότατς Zακίλα, Import-Export

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Billie Holiday

Πού είχαμε μείνει λοιπόν; Πού είχαμε μείνει; Ακριβώς: χωρίς λύση συνεχείας απ’ ότι φαίνεται μια νεαρή ποιήτρια έγραψε ένα νέο έργο, ποιοτικό έργο, τόσο διαφορετικό από το σημερινό, χαώδες ποιητικό θεαθείναι, που είναι σαν να αντηχεί ξαφνικά η φωνή μιας νέας Billie Holiday του 2010. Στην οποία θα συγχωρούσες και το βαρύτερο κρίμα, ακόμα και μια δολοφονία. Ιδίως αν το θύμα ονομαζόταν Ποίηση της Ήττας.


Νίκος Σιγάλας, μουσικός

Μισό κλικ αριστερά

Βαλσαμωμένα συλλαλητήρια
διαμετρημένα κενά
ανακυκλωμένος λεξοπολτός
προϋποθέσεις θέσης
σημαιάκια και παράθυρα
και πιο κει
ιστοί ψυχής

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Με κλειστά μάτια


Σε αυτή τη συλλογή - στροφή επί τόπου. Η καλή μας Νάντια πετυχαίνει κάτι εξαιρετικά σπάνιο. Ενώ ο στίχος της είναι τρομερά βίαιος, ακραίος και πολλές φορές ρεαλιστικός, συγχρόνως είναι σα να διηγείται μια ατελείωτη ιστορία στο σκοτάδι, όπως σε κάποιον που είναι έτοιμος να τον πάρει ο ύπνος.
Οι ιστορίες είναι όλες μέσα και όλες έξω από τα ποιήματα. Πρέπει κανείς να συγκεντρωθεί στο μέσα, και ύστερα, να κλείσει τα μάτια.

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Συμπαράσταση

Θυμάμαι, στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας είχε γίνει στο Σύνταγμα μια μεγάλη συναυλία συμπαράστασης, με πολλούς και γνωστούς καλλιτέχνες, την κρέμα του είδους. Φυσικά, είχε οργανωθεί από την Αριστερά, ή τέλος πάντων, την κάποια όποια Αριστερά. Παρήλασαν στην αρχή 5-6 ηρωικά τραγούδια των Θεοδωράκη – Ρίτσου (Σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες – Τούτο το χώμα – Σε τούτα δω τα μάρμαρα κλπ.), τραγούδια προ 40ετίας που ακόμα και το νεαρό κοινό γνώριζε και τραγούδησε.

Είναι τόσο ηρωικοί αυτοί οι δύο που αν τους ακολουθήσεις προς τα πίσω, μπορεί να αλώσεις και την Τροία. Ωστόσο, η διοργανώτρια Επιτροπή φαίνεται ότι το είδε αλλιώς. Τους άφησε στη φαρέτρα μόνο 5-6 βέλη. Τελείωσαν αυτά; Ξαφνικά πέσαμε σε ένα τελείως άλλο σπορ, κυριλέ, ανώδυνο, ανεδές γιατί άσχετο: «Ελένη, κι εσύ Ελένη» και επί δύο ώρες η ανάλογη ερωτο-κοσμική σούπα, που ουδεμία σχέση είχε με το σκοπό, με τον πόλεμο, με το μήνυμα, με το κάλεσμα. Ή μήπως, εδώ και 30 χρόνια δεν υπάρχει πια υλικό, δεν παράγεται πια υλικό; Και το σημερινό είναι ξεπερασμένο, μηδενικό στυλ σκέψης και δράσης; Θα έλεγε κανείς ότι οι άνθρωποι αυτοί, το κοινό, ήσαν μάλλον κοστουμαρισμένοι φιλόμουσοι από το μέγαρο, απλά τους άρεσε η μουσική οπότε δεν έκαναν διάκριση ούτε στο στυλ ούτε στο μήνυμα.


Εκεί είναι που κάνει μια μεγάλη τομή η Νάντια Γαβαλά. Εισάγοντας ξαφνικά ένα στίχο που έχει κάποιες δεκαετίες να ακουστεί. Δεν τραγουδάει μόνο τη Γαλλική Επανάσταση αλλά και την εξέγερση σήμερα. Τώρα . Ασκεί μια νέα αρετή με μια δύναμη πίστης, ενόρασης και πάθους, που την καθιστά ανέλπιστα υποτροπή Μαγιακόφσκι. Η Νάντια παλεύει στο ύστατο αίμα. Εικάζω απορώντας ότι οι προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες στάθηκε δυνατόν ν’ αντηχήσουν οι τόνοι της φωνής αυτής υπήρξαν μοναδικές:
«Τα παιδιά πήραν τα έντιμα όπλα…»
Ή, το εκπληκτικό φινάλε του «Κρυφού θεού της Εξέγερσης»:
«Υπέροχοι αλήτες, / σπάνε τις βιτρίνες της ψευδαίσθησης /
Και κολλάνε τα τσόφλια της στα βρώμικα παράθυρα /
Τώρα.»
Φ.Κ.

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

So far so close


Νιώθω ανίκανος να κρίνω ποίηση. Τα 38 τριαντάφυλλα όμως της Γαβαλά μου μίλησαν. Μου μίλησαν για δρόμους ξεχασμένους που πάντα θα αναζητώ. Δρόμους που οδηγούν στην ελευθερία, στην ισότητα στην Δικαιοσύνη, που χάραξε η Γαλλική Επανάσταση. Η δεύτερη ανάγνωση πίσω από τους στίχους, αυτό μου έδειξε. Τόσο μακριά και τόσο κοντά ο Floreal, o Thermidor, o Messidor, εγώ ο οπαδός ταυτόχρονα και του Δαντόν και του Ροβεσπιέρου, αυτούς ξαναβρήκα στους στίχους μέσα της Γαβαλά.

Θανάσης Σκρούμπελος, σκηνοθέτης, συγγραφέας

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Walter P-38


«Το Ρ38, είναι όπλο μεγάλης ακριβείας. Στην όψη είναι ένα πραγματικό κομψοτέχνημα. Αισθητικά, το προτιμώ από τα 7,65 της Walter, το ΡΡ και το ΡΡΚ.
Το διαμέτρημα του είναι ιδανικό, αυτό ακριβώς που χρειάζεται.
Ιδίως από απόσταση 30 πόντων είναι αδύνατο να αστοχήσει.

Στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτό και το Luger 38 υπήρξαν η προέκταση του χεριού των αξιωματικών που έδιναν τη χαριστική βολή. Προφανώς δεν έχει ούτε προτιμήσεις, ούτε ηθική. Η νύχτα και η μέρα περνούν με ονειροπολήσεις για τους εκτελεστές. Ζουν στο βάθος του ωκεανού, αλλά είναι και φυλή αποδημητική. Υπάρχουν φορές που το όπλο μεταλλάσσεται. Μπορεί να στραφεί και ενάντια στο δήμιο. Εξαρτάται ποιός το κρατάει στο χέρι του. Και αυτός δήμιος είναι.

Με αυτό θα τιμήσω το ινιακό σας οστό αύριο την αυγή, είπε ο Χορστ.»

Rolf Wilaert, «Τα χρόνια εκείνα», διήγημα

Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2010

...

“Το μεγάλο κύμα φέρνει μεγάλους θησαυρούς

Ώσπου να φθάσει

Εμείς στους άλλους μπορούμε να γελάμε κατάμουτρα”