Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

Βρε αδερφέ!

Σίγουρα τη δόση της από πόνο την έχει πάρει η Νάντια Γαβαλά, και μάλιστα σε πολύ υψηλές τιμές. Αλλιώς δε γράφεις έτσι. Παραείναι μοναδικά, ακραία και ωραία τα ποιήματά της, σε μια εποχή η οποία φοβάται κάθε διαφορετικότητα που ανόητα της δημιουργεί ενοχές και τη βάζει σε αμηχανία και είναι ενάντια σε αυτή την αμηχανία ή και κακή συνείδηση που αμύνεται με αδεξιότητα και σκληράδα.

Για δεκαετίες η ελληνική ποίηση «παραδέρνει» (εννοούμε ο κύριος όγκος της) σε ένα ανούσιο, υποτιθέμενο εσωτερικό δράμα που περιγράφει το υπαρξιακό πρόβλημα του καημένου ποιητή-κακομοίρη, και το οποίο βασικά ακούσια όμοιο με τα άλλα, δεν ενδιαφέρει πια κανέναν. Συλλογικός πονοκέφαλος η ποίηση αυτή.

Εδώ, στα τριανταοκτώ τριαντάφυλλα, τίποτα παρόμοιο, καμιά αναφορά στον εαυτό μας, πλην ενός αυτοβιογραφικού ποιήματος που τελειώνει με τον εκπληκτικό στίχο: «κι εγώ είμαι μια πλανόδια υπερβολή/ ντυμένη με τομάρι ανθρώπου/ και θέλω να πατήσω τη σκανδάλη/ βρε αδερφέ».

Η Νάντια Γαβαλά έχει για πρώτη φορά από χρόνια την ικανότητα να αγκαλιάσει αξίες στις οποίες όχι μόνο οι πιο καταπιεσμένοι, οι παρίες των πόλεων, αλλά, και πολλές «συγγενικές» συλλογικότητες μπορούν να αναγνωριστούν - και όχι μόνο.

Γ.Δ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου