Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Ποιος πεθαίνει μόνο μια φορά;



Οι πλούσιοι πεθαίνουν μία φορά. Εμείς πεθαίνουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, μουρμούριζε 4 η ώρα το πρωί ένας κατάκοπος, γέρος ταξιτζής. Και μήπως πρόκειται για πλούσιους ; Το βιός μας, τον ιδρώτα μας λεηλατούν, άρπαγες της δικής μας ζωής είναι. Μιλώντας ακατάσχετα για «κρίση» και για «μέτρα», σε μυστικές κουζίνες Βildeberg, τα golden boys συνεχίζουν να μαγειρεύουν τον αργό μας θάνατο. Οπότε, όπως λέει η ποιήτρια Γαβαλά, σ’ έναν τέτοιο κόσμο, «ποια λογική, ποια ευθύνη, ποια ενοχή;». Ποιο χέρι του θεού δείχνει τα κακά ζιζάνια για ξερίζωμα στον κηπουρό; Αν η απελπισία, η απόγνωση που μαζεύει τα σάπια από τους κάδους στρέψει κάποια στιγμή το όπλο κατά πάνω τους, και τι μ’ αυτό; Σε τί μας αφορά εμάς;

Ο πελάτης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου