Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

«Τα σκουπίδια ομολόγησαν»

Δέχτηκα μια πρόσκληση για την παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Νάντιας Γαβαλά με τίτλο «τριανταοκτώ τριαντάφυλλα». Πήγα έχοντας την αίσθηση ότι θα γινόμουν συμμέτοχος μιας ακόμα βαρετής βραδυάς όπως συνήθως εξελίσσονται οι παρουσιάσεις νέων βιβλίων, κατά την διάρκεια των οποίων είσαι αναγκασμένος ν’ ακούς χιλιοειπωμένες ανούσιες συζητήσεις, που σε υποχρεώνουν μετά να κουβαλάς για κάμποσο την αίσθηση του χαμένου χρόνου και της ματαιότητας.

Η παρουσίαση όμως της συλλογής της Νάντιας (συγνώμη για την οικειότητα, αλλά προκύπτει μετά την ανάγνωση από μόνη της), έμελλε να κρύβει ένα πεντακάθαρο στο μήνυμά του όσο και συγκλονιστικό στην δυναμική του γεγονός. Ένα γεγονός ανεπανάληπτο και μοναδικό που μόνο η καθαρή τέχνη του θεάτρου και μάλιστα αδιαμεσολάβητη μπορεί να παράξει. Ανεπανάληπτο και μοναδικό, γιατί ακριβώς ο αιφνιδιασμός από την αυθόρμητη και τίμια δημιουργία που συντελλείται μπροστά σου, χωρίς φτιασιδώματα, απογυμνωμένη από προσμίξεις, είναι αυτός που μπορεί μέσα από το σοκ που προκαλεί να κινητοποιήσει καλά θαμένες πτυχές της φοβισμένης συνείδησής μας, του ίδιου του εαυτού.

«Οι πράξεις έπραξαν». Το μικρόφωνο είναι στα χέρια του Βίκτωρα. Σιγά σιγά η μουρμούρα στο κοινό αραιώνει μέχρι που οι ήχοι παύουν να υπάρχουν. Μόνο η φωνή του Βίκτωρα παραμένει, που η ζεστή χροιά της λειτουργεί σαν μελωδικό μουσικό χαλί στην αφήγηση ή καλύτερα σαν μουσική επένδυση των εικόνων. Μας οδηγεί με ένα τρόπο μαγικό, να ακολουθήσουμε την αντίστροφη πορεία μιας σταγόνας πάνω στα μάρμαρα μιας ρωμαϊκής κρήνης. Μια σταγόνα που αγωνίζεται κόντρα στην ροή να επιστρέψει πίσω στην πηγή της, στα βάθη των σκοταδιών της γης. Το κοινό αμήχανο. Γιατί η σταγόνα τα καταφέρνει. «Δεν υπάρχει συναλλαγή/Αν παραμείνεις σ’ αυτή τη γη/θα σε σκοτώσουν».
Fade out σε μαύρο.

Η εικόνα τώρα έγχρωμη. Μας ταξιδεύει στην ομορφιά της ποιήτριας, όπως με μαεστρία παραμυθά μας ο Βίκτωρας, μας κάνει να πιστέψουμε. Τα κατάφερε. Μας παραπλάνησε. Ξαφνικά, με μια κίνηση απλή αλλά τόσο ρυθμική μας φέρνει μπροστά στην συνείδησή μας: Ένα P38 στέκεται ακίνητο μπροστά μας καλώντας μας να το αγγίξουμε. Η ομορφιά ήταν αυτό. Η ομορφιά που στέκει καθαρή, απαλλαγμένη από το άγχος του χρόνου. Η ομορφιά που με αυτοπεποίθηση, ίσως με αυταρέσκεια και έπαρση, περιμένει υπομονετικά τον εραστή της. Γιατί η ομορφιά είναι η μόνη που διακαιούται να είναι και επηρμένη και αυτάρεσκη.

Μόνο αυτό.
Μόνο να το αγγίξουμε, να το περιεργαστούμε, να το ζυγίσουμε με το χέρι μας, να αισθανθούμε αυταπατώντας μας έστω και για λίγο «ο εραστής μου/ξέρει να με χαϊδεύει με το γάντι». Και ναι... δεν τόλμησε κανένας μας... Όλοι εκεί είμασταν η ρωμαϊκή κρήνη, αμμέτοχοι στην διαδρομή της σταγόνας... Αμήχανοι και φοβισμένοι... Άβουλοι... Μπροστά σε ένα παιχνίδι... «Τα σκουπίδια ομολόγησαν».

Μετά στο σπίτι, όταν διάβασα τα ποιήματα της Νάντιας, κατάλαβα γιατί είναι ικανά να προκαλέσουν τέτοιες στιγμές. Γιατί η καθαρή ποίηση μπορεί να σοκάρει, να εμπνεύσει, να προκαλέσει μια αναμέτρηση με τον εαυτό μας. Γιατί η καθαρή ποίηση είναι η αλήθεια. Και τα ποιήματα της Νάντιας είναι αλήθεια.

Τάσος Γερακίνης (σκηνοθέτης, συγγραφέας)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου