Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Αχυρένιες ψυχές

Γνωστοί από παλιά στο Θεό τους σα λαός και άσχημοι στην όψη και τα έργα, όπως και οι μεμονωμένοι άνθρωποι όταν αποκτούν ανεξέλεγκτη εξουσία δείχνουν την πραγματική τους φύση, έτσι κι αυτοί.
Η βίαιη αρπαγή της προγονικής γης είναι το πιο οδυνηρό τραύμα για έναν αγροτικό λαό. Βουτηγμένη στο αίμα από το 1948, με τρομερή βία η αρπαγή συνεχίζεται ως σήμερα.

Μισθοφόροι των Αμερικάνων, οι χαλεποί άγγελοι του Ιεχωβά εφαρμόζουν με ζήλο τη βάρβαρη επιταγή του Κυρίου τους, όπου ο χρυσός κανόνας συμπεριφοράς προς τις εχθρικές πόλεις ορίζεται επανειλημμένα στην Παλαιά Διαθήκη ως εξής: "Αν ο Γιαχβέ, ο Θεός τις παραδόσει στην κατοχή σου, σκότωσε όλα τα αρσενικά με το σπαθί. Τις γυναίκες όμως και τα παιδιά, τα ζώακαι οτιδήποτε βρίσκεται στην πόλη... κάνε τα δικά σου και απόλαυσέ τα". Τέτοια επιείκεια δείχνουν στους μακρινούς εχθρούς, ενώ για τους κοντινούς ισχύει: "Μην αφήσεις ψυχή ζωντανή"
Τρισχιλιόχρονη κουλτούρα, μοναδική σε βαρβαρότητα είναι αυτή. Είναι μεσ' στο αίμα τους. Συστηματικά επιδίδονται οι Σιωνιστές S.S.σε μαζική γενοκτονία, με σκοπό να εξαφανίσουν τον Παλαιστινιακό λαό κα να αρπάξουν ακόμα και αυτή την ελάχιστη γη που του απομένει.


Για πλήρη ενημέρωση της επιχείρησης
"ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΖΑ":www.shiptogaza.gr



Η ισοπεδωμένη Γάζα λιμοκτονεί μέσα στα ερείπιά της χωρίς τρόφιμα, νερό, ενέργεια, νοσοκομεία,φάρμακα. Απόλυτο εμπάργκο από ξηρά και θάλασσα σε οποιαδήποτε ανθρωπιστική βοήθεια

Δοκιμασία για την αχυρένια ψυχή αυτών των αλλοίθωρων, το σπάσιμο του πολύχρονου αποκλεισμού αποτελεί αιχμή του δόρατος στον αγώνα συμπαράστασης προς την αντίσταση του παλαιστινιακού λαού.
Για πρώτη φορά καράβια από έξι διαφορετικές χώρες θα το ξανα-επιχειρήσουν ξεκινώντας από Ελλάδα. Τέλη Απριλίου φεύγουν για Γάζα ό,τι κι αν συμβεί.
Ο χρόνος είναι λίγος. Να βοηθήσουμε ΌΛΟΙ
Βίκτωρ Αναγνωστόπουλος-Μελκιάδες

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Σημεία των καιρών (Κάποιον προσεχή Δεκέμβρη)

Περί τα 10.000 έμβρυα υποψήφια για τερατογέννεση στη Γάζα. Από τα Ισραηλινά βλήματα και τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου και φωσφόρου. Τερατάκια ήδη στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ ανοίγουν τα μάτια.

Μεγάλη βδομάδα, ασέβεια θα πεις. Αλλά τι σε νοιάζει εσένα; Σιωπηλή πλειοψηφία δεν είσαι; Μπας κι είναι δικό σου το παιδί; Εσύ ασχολείσαι με άλλα, πιο σοβαρά. Κατσάρωσες μια τρίχα απ’ το μαλλί σου και έχασες το δρόμο σου; Άρχισες να αμφισβητείς ότι βλέπεις και τη Σελήνη.

Χρήστος Πολυζώης, μαιευτήρας

Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Μη δίνεις σημασία πως επιτίθενται οι στίχοι (απάντηση)

Ο τίτλος είναι ατάκα από έναν έγκλειστο στο Γκουαντανάμο (ντοκυμαντέρ «Ταξίδι στο Γκουαντανάμο»), που τραγούδησε στο σύντροφό του ένα τραγούδι και τιμωρήθηκε με 12 ώρες απομόνωση. Ο σύντροφος ήταν στο διπλανό κελί. Τα «κελιά» δεν έχουν τοίχους ούτε κτήριο. Παραταγμένα σε ένα γήπεδο, χωρίζονται μεταξύ τους με αραιό πλέγμα. Όλη τη μέρα γονατιστός στον ήλιο. Αν βάλεις στο κεφάλι σου μια πετσέτα, ορμούν μέσα οι φύλακες και σε κάνουν κρέας στο ξύλο. Απαγορεύεται να μιλήσεις. Απαγορεύεται ως και να κοιτάξεις τους φύλακες στο πρόσωπο. Μέρα νύχτα στα γόνατα, μαύρη σακούλα στο κεφάλι, χέρια πόδια δεμένα πίσω στην πλάτη σε ένα χαλκά στο έδαφος. Επί βδομάδες. Επί μήνες. Ούρηση και αφόδευση μέσα στα ρούχα. Χώρια οι συνεδρίες «ανάκριση» με βασανιστήρια – δοχείο των δακρύων. Και τη νύχτα, το ξαφνικό, μοναχικό ουρλιαχτό “help !”.
Λιγότερο από ένα χρόνο πριν αποχωρήσει, ο Μπούς, φρόντισε να κληροδοτήσει στον κόσμο άλλη μια ανθρωπιστική κληρονομιά. Πέρασε σχεδόν παμψηφεί στη Γερουσία και το Κογκρέσο ένα νέο νόμο σύμφωνα με τον οποίο, από κει κι έπειτα «τα βασανιστήρια θεωρούνται νόμιμη μέθοδος ανάκρισης». Επιστροφή στο Μεσαίωνα. Ο άλλος ανθρωπιστής, ο Ομπάμα, δεν τον κατήργησε. Ούτε έκλεισε το Γκουαντανάμο, όπως το είχε υποσχεθεί.



Ο Ιησούς υπέστη ένα συμβολικό ραβδισμό, που διέταξε ο Πιλάτος περισσότερο προσπαθώντας να τον σώσει. Πάνω στο σταυρό, υπέφερε (μόνο δεμένος, χωρίς βασανιστήρια), έντεκα ώρες. Ο άνθρωπος-μάρτυρας στα χέρια του ανθρώπου τί έχει υποφέρει ! ..
Μη δίνεις λοιπόν σημασία πως επιτίθενται οι στίχοι. Περισσότερο, μην ξεχνάς τι είναι από πίσω. Σε τι επιτίθενται.

Νάντια Γαβαλά

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Πίσω απ' τη γλώσσα


Άμα μπορείς να παντρέψεις τις λέξεις με τη μουσική της γλώσσας παίρνεις σε αντάλλαγμα κάποια ιδιαίτερη δύναμη, είναι μια πρόσκληση σε περίπατο για τα συναισθήματα, αλλά μπορεί να κρύβει και μια παγίδα. Εξαρτάται από το σημείο που τερματίζεται η βόλτα. Αυτό θα σου κατηγορήσουν, αλλά για μένα ξεκαθαρίζουν πράγματα. Τα ποιήματά σου με συναρπάζουν Νάντια, μου φέρνουν μεγάλη ταραχή, επιτίθενται στο στομάχι μου που είναι πιο έξυπνο απ’ το μυαλό μου, και μόνο του αποφασίζει τι πρέπει να ξεράσω.


Παρασκευάς Κοντούλης, μαθητής

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Ο Κίμων, ο ήλιος και το Jameson


Έχω κι εγώ μια φωτογραφία για το σχόλιό σου. Αγαπημένη.
Jameson,ανατολή στην Ικαρία, καλοκαίρι 2009.
Κάθε στιγμή είναι η στιγμή Κίμωνα.

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Μεγάλα αποφθεύγματα

Στη βιβλιοπαρουσίαση του βιβλίου της Νάντιας (Nosotros, 12 Μάρτη), ο ένας από δύο ομιλητές,ίσως ενθουσιασμένος από τον πίνακα του Ντελακρουά με την ξέστηθη Επανάσταση πάνω στα οδοφράγματα και το στίχο της Νάντιας ότι το όνομα της (Επανάστασης) "αρχίζει από το ίδιο γράμμα με τον Έρωτα", ίσως παρασυρμένος από τον οίστρο του, κατέληξε αποφθευματικά στο ότι "ένα γ… είναι προτιμότερο από μία μ…" (οι λέξεις ειπώθηκαν ολόκληρες, σε μία γεμάτη αίθουσα όπου υπήρχαν και κοριτσάκια 8 - 9 ετών - καλό είναι να μαθαίνουν θα σκέφθηκε ο ομιλητής - οπότε, γι’ αυτό παίρνω κι εγώ το θάρρος).


Ο καθηγητής, ίσως λόγω της ρίμης του ενθουσιώδους λόγου, παρέμεινε στην άκοπη επιφάνεια του γενικά παραδεκτού. Δεν έδειξε διάθεση να πραγματευτεί τη μεταφυσική διάσταση των δύο πράξεων: το ότι στο βάθος η μ… είναι μια νίκη του πνεύματος πάνω στην ύλη. Στους ανθρώπους που δεν το βλέπουν ή δεν το δέχονται υπάρχει κάτι σαν αγνωμοσύνη απέναντι στην Κοσμική Οικονομία και τα ατελείωτα νερά της Μάγια.
Ας το σκεφθεί σε βάθος. Στο μεταξύ του αφιερώνω έναν άλλο πίνακα. Νταλί: "Ο Μέγας Αυνανιστής".


Γιάννης Αυδούλος, μοναχικός στοχαστής

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Σα μια αχτίδα ήλιου


Οι πραγματικοί λάτρεις του Jameson έφτασαν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι έπρεπε απλώς να αφήσουν να περάσει μια αχτίδα ήλιου στο μπουκάλι πριν αγγίξουν το ποτήρι τους. Μία καλή δόση έλεγαν κάποτε στην Αμερική «πρέπει να μοιάζει με τη σύλληψη της Θεοτόκου». Ξέρουμε πράγματι, ότι σύμφωνα με τα λεγόμενα του Θωμά Ακουινάτου, η γεννήτρια δύναμη του Αγίου Πνεύματος διαπέρασε τον υμένα της Παρθένου «όπως μια αχτίδα ήλιου περνά από ένα τζάμι χωρίς να το σπάσει».
Έτσι μας διαπερνούν και γονιμοποιούν τα ποιήματά σου Νάντια, άλλοτε σαν αχτίδα ήλιου που περνάει μέσα από το μπουκάλι πριν διαχυθεί μέσα στο ποτήρι μας, άλλοτε σαν κεραυνός. «Σε λατρεύω κατανυκτικά, ω κρυμμένη θεότητα», είναι ένας ύμνος της καθολικής εκκλησίας κατά την απολυτήριο ευλογία. Η δική σου κρυμμένη θεότητα δεν είναι φτιασίδι και σχολική έκθεση ιδεών για το απολυτήριο . Κατοικεί σε ματωμένα και λερά υπόγεια, «στο τελευταίο – προς τα κάτω – πάτωμα της γης». Και περιμένει τη στιγμή.

Κίμων Παξινός, σπουδαστής

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Τον "χαρακτηρισμό" (που μεταφέρεται ακριβώς όπως ήταν γραμμένος) έκανε ένα κοριτσάκι 9,5 χρονών

Χαρακτηρισμός 12/3/2010

Χαρακτηρίζω αυτή την παρουσίαση πάρα πολύ ωραία και όχι βαρετή. Από την παρουσίαση μου άρεσαν πιο πολύ οι ομιλητές. Πραγματικά τους λάτρεψα. Ο χώρος ήταν φανταστικά φανταστικός και η ατμόσφαιρα του χώρου ταίριαζε πάρα πολύ με την παρουσίαση αυτού του συγκεκριμένου βιβλίου. Θα ήθελα να συμπληρώσω ότι γελάσαμε πάρα πολύ και νιώθαμε σαν να είμασταν όλοι μεταξύ μας "φιλαράκια" και για εμένα πρωσοπικά πατήσανε τη σκανδάλη!

Από: Γεωργία Μάρκου
Προς: Νάντια Γαβαλά (ποιήτρια)

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Off shore βιτριόλι (απόσπασμα)

"...οι Μεφιστοφελήδες της μετριότητας
αντίδικοι και πάντα απάνθρωποι
με άπληστα χέρια αποφάσισαν να δημεύσουν
όχι μόνο το έχειν του υιού του ανθρώπου
τα άθλια ψιχία
το μισθό της κατάθλιψης
αλλά ακόμα και το σώμα του..."

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Ωδή στην Επανάσταση

Σε καιρούς χαλεπούς, σε καιρούς που παρά την ολοκληρωτική επίθεση που δέχονται σε όλα τα επίπεδα οι λαοί, το ρεύμα της ενσωμάτωσης φαίνεται να νικά ακόμα(;;;) κατά κράτος εκείνο της επανάστασης, η από κάθε άποψη (περιεχομένου και γραφής) αντισυμβατική –επαναστατική ποίηση της Νάντιας Γαβαλά, είναι μια αχτίδα φωτός για όλους εμάς που επιμένουμε να ελπίζουμε.

Τα «τριανταοκτώ τριαντάφυλλα» αποτελούν μια συγκλονιστική καταγγελία:

-τούτου του κόσμου της κυριαρχίας του «Αγίου Χρήματος», και του φετιχισμού της τεχνολογίας, που στο όνομα του «καταργήθηκε η αναπόληση, ενός κόσμου του οποίου «το μόνο μυστήριο [είναι] η έλλειψη μυστηρίου», και μιας πόλης «έρημης από πάθη»,

- της αδράνειας που «κάτω από το δέρμα της[ ….]παραληρεί η ιστορία », και της ουδετερότητας που «είναι προδοσία»,

- των «βαλσαμωμένων συλλαλητηρίων» και της «ανεπαίσθητης λεπτής, /ελαστικής διαμαρτυρίας/ του λεπτού εντέρου που έχει ήδη συνηθίσει»…

- της αναποτελεσματικότητας του «εύτακτου κόσμου των θεωριών [που] κοιμήθηκε»,
Κυρίως όμως , και πάνω απ’ όλα τα «τριανταοκτώ τριαντάφυλλα» αποτελούν
μια μοναδική ωδή στην Επανάσταση και στη νίκη [της] που «περιμένουν οι ήττες», κι’ ένα κάλεσμα : «Αγγιχτείτε και /Ορμήστε /με καυτό σίδερο στην Ουτοπία».

Μετά από χρόνια πολλά, που θαύμαζα αλλά και έτρωγα τα σωθικά μου με τον Αναγνωστάκη, τον Αλεξάνδρου, τον Λειβαδίτη…..τη γενιά της ήττας, να και μια μεγάλη ποιήτρια, της ελπίδας, μια ποιήτρια μοναδική, της γενιάς της νέας της νίκης, που συντονίζει τα βήματα της με τη λάμψη που εξέπεμψε ο Δεκέμβρης .

Την ευχαριστώ που μ’ έκανε να νοιώσω μια πρωτόφαντη ανάταση ψυχής και θέλω να την παρακαλέσω να συνεχίσει να «τραγουδά», διότι είμαι βέβαιος πια, ότι υπάρχουν πολλά αυτιά να την ακούσουν, ότι «στον κόσμο το μικρό το Μέγα/έχ[ει] τόσα πολλά αδέρφια».

Γιώργος Ρούσης, Καθηγητής Πάντειο Πανεπιστήμιο

Δώρα


Μετά την περιγραφή του Βίκτωρα Αναγνωστόπουλου – Μελκιάδες για την ποιήτρια Νάντια και τα τόσα εύθραυστα χαρίσματα που την πλουταίνουν και της αναγνωρίζει – γιατί είναι άμεσος και έκδηλος ο θαυμασμός του για αυτήν – με τρώει μια ανάγκη να της πω αυτό που ο Τζέϊμς Κάγκνεϋ (γνωστή ασχημόφατσα του ασπρόμαυρου σινεμά) λέει στην ωραία σε κάποια παλιά γκαγκστερική ταινία:


- Σου χαρίζω τη γέφυρα του Μανχάταν. Κι αν δε μου την πουλήσουν, θα την κλέψω.


Στέφανος Κάκος, Κινηματογραφιστή

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Η Αθήνα και η δημοκρατία


Κάτι πήρε το αυτί μου για σοσιαλισμό. Κι έλεγα τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει;
Δεν τελείωσαν οι απόκριες; Μόνο στο βιντεάκι θα τους δούμε ξεμασκαρεμένους;

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Φοβάμαι ότι η φούσκα θα σκάσει (απόσπασμα)

"...Στα αποδυτήρια της ιστορίας προβάρουν την εξέγερση
οι προδομένοι
Το αίμα θα πάρει μια φορά εκδίκηση απ' το χρήμα;..."

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Την έχει φιλήσει το ταλέντο

Το αν τα «τριανταοκτώ τριαντάφυλλα» πάνε με φουσκωμένα πανιά πιθανόν να οφείλεται σε κάτι που ξεφεύγει από το κρύο χέρι της στατιστικής και της πρόβλεψης. Αφορά το χάρισμα, την άγνωστη προσωπική ιστορία, το μυστικό ταξίδι της ανθρώπινης λαλιάς που φθάνει στα όριά της: αφασία στην προσπάθεια και πάρα πολύς πόνος. Και παρ’ όλα αυτά, εμπιστοσύνη και το καθαρό βλέμμα ίσια μπροστά. Κατά περίεργο τρόπο, παρ’ όλο τον πόνο, είναι μια απόλυτη χαρά η Νάντια. Απλά τα έχει όλα. Όλα τα χαρίσματα. Σε ποιότητα μάλιστα. Είναι όμορφη, σέξυ, έξυπνη, διασκεδαστική, καλοσυνάτη, ξύπνια, αυθόρμητη, γενναιόδωρη, ξεροκέφαλη όσο πρέπει να είναι, σίγουρη, διεισδυτική, ξέρει να δημιουργεί και να παραχωρεί χώρο, εύκολη στη συνεργασία. Την έχει φιλήσει το ταλέντο.
Την έχει φιλήσει ως ποιήτρια κατά πρώτο λόγο. Και παρ’ όλο που συντακτικά η έκφραση (τη δανείστηκα από κάποιον άλλον) είναι αδόκιμη, νομίζω αποδίδει τη Νάντια - ποιήτρια καλύτερα από κάθε άλλη: η Νάντια Γαβαλά παλεύει στο ύστατο αίμα. Όσο για τη βαθύτερη φύση της ομορφιάς, είναι να ακτινοβολεί καλοσύνη, η οποία γίνεται αμέσως αγάπη για τον άλλον.















Βίκτωρ Αναγνωστόπουλος – Μελκιάδες, σκηνοθέτης-συγγραφέας

Πολύτιμα σκουπίδια (απόσπασμα)

"...Να παρακάμψουμε τα έρείπια
Να επαναλάβουμε τα λάθη
Οι ήττες περιμάνουν μια νίκη..."

Στίχοι γροθιά

Στην σημερινή εποχή της στιχοπλημμύρας είναι δύσκολο να βρεις κάποια ποιήματα που αγγίζουν την Πλατωνική ρήση: "όταν σκέφτεσαι η ψυχή μιλά στον εαυτό της".
Ανοίγοντας την ποιητική συλλογή της Νάντιας Γαβαλά "τριανταοκτώ τριαντάφυλλα" από τον πρώτο στίχο αντιλαμβάνεσαι ότι η κοινωνία μας δεν έχει "βαλσαμωμένους λεξοπολτούς" ανθρώπου, αλλά, ανήσυχα μυαλά που δύσκολα τιθασεύονται στην "ουδέτερη στάση σκουπιδιών" και υπηρετών των "εργολάβων της καταστροφής" με τις "μοντέρνες μηχανές σε ένα στερέωμα χωρίς ουρανό και λύτρωση που δεν παραχωρεί καμία προσδοκία διαφυγής, ούτε υποψία δε σας περνά ότι θα πεθάνετε όλοι σα χοίροι".
Όλοι οι στίχοι είναι γροθιά στην κοινωνική ελίτ, νιώθεις να καταγράφει τις δικές σου κρυφές σκέψεις, σε ατσαλώνει για να αντιδράσεις, να φωνάξεις ότι δεν είσαι σκόνη που με το πρώτο φύσημα του αέρα θα χαθείς, αλλά, ήρθες για να γράψεις ιστορία, είσαι άνθρωπος με δικαιώματα στη ζωή, δεν είσαι προδοσίας του προορισμού σου, δεν είσαι χοίρος που σε θέλει το κατεστημένο σήμερα, δεν είσαι "...εγκέφαλος, ντουφεκισμένη εξουσία, κέλυφος εντολών... που διεπεραιώνει τον βιολογικό του προορισμό" στα "αποκαϊδια μιας ταβέρνας" που θα βάζει την ελληνικότητα και τη φύτρα σου στη ζυγαριά ανάμεσα στον Περικλή και κάποιον ξενόφερτο τηλεστάρ.
Πολλοί είναι οι λόγοι που τα ποιήματα της Νάντιας Γαβαλά πρέπει να διαβαστούν, να ακουστούν. Δεν είναι όμορφα στολισμένες λέξεις, αλλά, έχουν τη φλέβα του Κάλβου, τη σκέψη του Κάφκα,την αγωνία του Ρίτσου, τη μελωδία του Θεοδωράκη και το όνειρο του Πλωτίνου Ροδοκανάκη που έλεγε ότι "ερχόμαστε (στη ζωή) για να γίνουμε ανοιξιάτικη χλόη" λουλούδια για να ομορφαίνουν τον κόσμο μας.
Ο στίχος καλοδουλεμένος, απλός, κατανοητός, με βαθιά νοήματα, και όχι απλά συνθήματα για να γαργαλάνε ευχάριστα τα αυτιά μας. Μέσα από τον ερωτικό της λόγο ανθίζουν λουλούδια που ευωδιάζουν και διεγείρουν συνειδήσεις.
Τη σύνθεση αυτή, δημιουργεί η ποιήτρια για να εκφραστεί και να ανατρέψει τους δήθεν και τα δήθεν, και να αφυπνίσει τους αλλοτριωμένους της εποχής μας.

Χρήστος Χαλαζίας, δημοσιογράφος - συγγραφέας

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Την πιστεύω

Μου αρέσει αυτή η κατηγορία, «Κείμενα και Εικόνες», όπου ένα μικρό κείμενο συνοδεύεται από μια σχετική με αυτό εικόνα. Την πιστεύω. Δίνει τη δυνατότητα στους φίλους μας που θέλουν να συμμετέχουν, να ακονίσουν και την εικαστική τους δημιουργικότητα παράλληλα με εκείνη του λόγου. Πιστεύω στη συνύπαρξη εικόνας-λόγου, όπως π.χ. και σε εκείνη λόγου και μουσικής. Δίνει πολύ πλούσιες δυνατότητες όσμωσης και ασυνήθιστες διεξόδους στη φαντασία, γιατί για να καταλήξεις κάπου ξεκινάς από δύο αφετηρίες που, υποσυνείδητα η μία βοηθάει την άλλη. Δεν πιστεύω ότι είναι πιο δύσκολο από ένα απλό κείμενο, αρκεί όταν κάποιος το επιχειρήσει να δώσει πίστωση στην ελευθερία έκφρασης. Και μην ξεχνάμε ότι στο βάθος, αυτή η «κατηγορία» είναι ένα παιχνίδι. Κι ένα παιχνίδι το διασκεδάζεις.


Αντικρούοντας π.χ. την κυρία που μου έκανε μία πολύ εχθρική κριτική («Ότι της καπνίσει;»), που συνοδεύεται από μια ομολογουμένως πολύ πρωτότυπη εικόνα, κάποιος φίλος έγραψε ότι τα σχόλιά της «μαρτυρούν ένα μεγάλο πλεόνασμα χολής». Ήταν αρκετό. Συνειρμικά μου προσέφερε στο πιάτο το συνδυασμό κειμένου εικόνας του σημερινού μου κομματιού. Μόνο το (μαύρο) αίμα χρειάστηκε να αλλάξω σε πράσινη χολή.

Νάντια Γαβαλά

Το "άρωμα" της ποίησης

Από τις τρύπες από τις σφαίρες του εμφύλιου ως τη Γαλλική Επανάσταση, μια διαδρομή που μπορεί να την κάνει η ιστορία, η φαντασία και η τέχνη, γιατί η Επανάσταση "χορεύει πάνω στα οδοφράγματα και δεν ξεχνά ότι αρχίζει από το ίδιο γράμμα με τον Έρωτα".
Το ανθρώπινο είδος το οποίο δεν έχει επιβεβαιώσει την αναγκαιότητα της ύπαρξης του επάνω στον πλανήτη, ημιτελές ων – μη μας διαφεύγει ότι η γάτα π. χ. έχει περίπου 65 εκατομμύρια χρόνια εξέλιξη, ενώ εμείς μερικές δεκάδες χιλιάδες – και αν δεν είχε θα όφειλε να ανακαλύψει την Ποίηση. Οι ποιητές δίνουν όνομα στο αβάπτιστο, χαϊδεύουν τρυφερά την ύπαρξη και αυτοπυρπολούνται…
"…και εγώ είμαι μια πλανόδια υπερβολή/ ντυμένη με τομάρι ανθρώπου/ και θέλω να πατήσω τη σκανδάλη/ βρε αδερφέ"
Ο Νίκος Καρούζος έγραψε … η ποίησις είναι Οίησης…
Η ποίηση είναι χάδι, είναι χαστούκι, είναι γλώσσα, είναι περιεχόμενο και πλέον έχει «άρωμα τριαντάφυλλου».
"…- Κυρία, είπε ο δήμιος πάνω στο κάρο,/ ίσως βρίσκετε τη διαδρομή λίγο μεγάλη
- Μπα, έτσι κι αλλιώς είναι σίγουρο ότι θα φτάσουμε…"
( Charlotte Corday)
Ναι Νάντια, έτσι κι αλλιώς είναι σίγουρο…

Ηλίας Αναστασόπουλος,
συνθέτης, ραδιοφωνικός παραγωγός