Το "άρωμα" της ποίησης

Από τις τρύπες από τις σφαίρες του εμφύλιου ως τη Γαλλική Επανάσταση, μια διαδρομή που μπορεί να την κάνει η ιστορία, η φαντασία και η τέχνη, γιατί η Επανάσταση "χορεύει πάνω στα οδοφράγματα και δεν ξεχνά ότι αρχίζει από το ίδιο γράμμα με τον Έρωτα".
Το ανθρώπινο είδος το οποίο δεν έχει επιβεβαιώσει την αναγκαιότητα της ύπαρξης του επάνω στον πλανήτη, ημιτελές ων – μη μας διαφεύγει ότι η γάτα π. χ. έχει περίπου 65 εκατομμύρια χρόνια εξέλιξη, ενώ εμείς μερικές δεκάδες χιλιάδες – και αν δεν είχε θα όφειλε να ανακαλύψει την Ποίηση. Οι ποιητές δίνουν όνομα στο αβάπτιστο, χαϊδεύουν τρυφερά την ύπαρξη και αυτοπυρπολούνται…
"…και εγώ είμαι μια πλανόδια υπερβολή/ ντυμένη με τομάρι ανθρώπου/ και θέλω να πατήσω τη σκανδάλη/ βρε αδερφέ"
Ο Νίκος Καρούζος έγραψε … η ποίησις είναι Οίησης…
Η ποίηση είναι χάδι, είναι χαστούκι, είναι γλώσσα, είναι περιεχόμενο και πλέον έχει «άρωμα τριαντάφυλλου».
"…- Κυρία, είπε ο δήμιος πάνω στο κάρο,/ ίσως βρίσκετε τη διαδρομή λίγο μεγάλη
- Μπα, έτσι κι αλλιώς είναι σίγουρο ότι θα φτάσουμε…"( Charlotte Corday)
Ναι Νάντια, έτσι κι αλλιώς είναι σίγουρο…

Ηλίας Αναστασόπουλος,
συνθέτης, ραδιοφωνικός παραγωγός