Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Η θεολογία του ζαμπόν

Μια μεγάλη άσχημη τρύπα σε έναν ετοιμόρροπο τοίχο, που τη σκεπάζουμε όπως όπως με ένα ωραίο κάδρο εποχής. Η εικόνα του κάδρου μπορεί να είναι και το πορτραίτο του φιλόσοφου, του Ντεκτάρτ, όπου στη δική του τάξη πραγμάτων που έχει βαθιές ρίζες μιας χιλιετίας και βάλε, τα ζώα είναι μηχανές. Μηχανές που βέβαια πονάνε. Και εδώ ο φιλόσοφος απαξιώνει να ασχοληθεί με τη συνέχεια του συλλογισμού; Με τι θα μπορούσε άραγε να μοιάζει ο πόνος μιας μηχανής; Με τρόπο τελείως ελλειπτικό τον πιάνει και τον συνεχίζει η Νάντια στο κομμάτι της «Μηχανές», που ίσως να είναι και το πιο κρυπτικό της ποίημα.
Κανείς θεός-γουρούνι (πραγματικό γουρούνι εννοείται), δε θα στείλει στη γη τον υιό γουρούνι τον μονογενή του, να μοιραστεί ως γύρος που γυρίζει στα κάρβουνα με έναν οβελία εκ δεξιών και έναν εξ αριστερών, την ατελείωτη οιμωγή των γήινων γουρουνιών. Πολύ μπερδεμένη η θεολογία των ζωντανών αυτών, όπου η Αριστοτελική τους τελεολογία καταλήγει σε φέτες ζαμπόν πάνω στα ράφια ενός σουπερμάκετ, αφήνοντας αμήχανο τον Ακουϊνάτο των γουρουνιών. Πολύ πιο απλή αλλά κρυπτική, εκείνη των μηχανών. Ο ψίθυρος τους δεν προμηνύει τίποτα καλό. Μάλλον μια αινιγματική, τεράστια καταστροφή είναι στην άκρη. Δε φαίνεται καθαρά η άκρη αλλά υπάρχει, και όλα τείνουν προς μία οδυνηρή, κατάμαυρη τελεολογία – «χωρίς καταπραϋντικό», όπως λέει κάπου αλλού η Νάντια.

Ζήσης Παπαλάμπρου, φοιτητής θεολογίας



«Η φύση σας σας απατά
Ξεφύγατε στο βαθύ σκοτάδι της τρέλας
Υπάρχει κατάρα επάνω σας
Ούτε υποψία δε σας περνά
ότι θα πεθάνετε όλοι σα χοίροι»

Νο 4, «Μηχανές», από τα "τριανταοκτώ τριαντάφυλλα"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου