Βατήρες made in E.E. (απάντηση στη Νάντια)

Τι κάθεσαι τώρα και μας λες εσύ Νάντια, για κάποιον ταλαίπωρο Ιταλό που αυτοκτόνησε πριν 15 χρόνια γιατί ένας ποδοσφαιριστής τα ’πιασε χοντρά όταν πουλήθηκε ακόμα πιο χοντρά απ’ την ομάδα του (σχόλιο 12-4-2010).

Μιλάμε για σήμερα. Στη Γαλλία. Προσοχή: συνέβη σε ιδιωτικοποιηθώ-νη επιχείρηση (“France Telecom”, Κρατική Τηλεφωνία) ! Τριάντα δύο (32) υπάλληλοι αυτοκτόνησαν μέσα σε ένα χρόνο ! Πήδησαν όλοι απ’ τα παράθυρα ! Τόσο οι «συνθήκες εργασίας» ήσαν αξιοπρεπείς και ανθρώπινες (η πίεση, οι απειλές απόλυσης, ο φόβος, η αλλοτρίωση, η απελπισία, οι σχέσεις στρατοπέδου συγκέντρωσης). Μετά τον 32ο, ξύπνησε το Ανώτατο Δικαστήριο και προχώρησε σε έρευνα !
Και γιατί έρευνα; Αφού είναι πασίγνωστο ότι η ιδιωτικοποίηση είναι εξ ορισμού η πανάκεια για μια ιδανική «ανάπτυξη» αυτοκτονίας. Με τους τρομονόμους του μάλιστα, το Σύστημα εγγυάται και «ασφάλεια» μέχρι το βατήρα και τη βουτιά απ’ τα 30 μέτρα.
Καλή θέληση να υπάρχει – και καμιά
δεκαριά δευτερόλεπτα. Όλα δικά σου.

Αυτός είναι ο κόσμος που υπόσχονται και προσφέρουν και σε εμάς οι συμφωνημένοι, φονικοί εγκέφαλοι, οι Τρισέ, και Εκοφίν, και ΔΝΤ, και Σώρος, και οι δικοί μας επαίτες στις Βρυξέλλες. Που «ήξεραν που θα βρουν τα λεφτά».

Αυτό που γράφεις και πραγματικά βάζει σε σκέψεις Νάντια, είναι: τί ένα πήδημα απ’ την ταράτσα τί ένα 38άρι. Και βέβαια ότι δημιουργείται κάποτε πεθαίνει. Αλλά εκείνο που γεννιέται από γενναιοδωρία, η κληρονομιά του μένει στο Θεό.

Νώντας Παπαηλιού, φωτογράφος