Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Μαβί Μαρμαρά (Το μακελειό)


Είναι τέσσερεις το πρωί, βρίσκομαι στη γέφυρα.
Η θάλασσα σκοτεινή λίμνη, μια φωτεινή γραμμή μπροστά, μας ενώνει με το φεγγάρι.
Σκοτάδι και μέσα, μόνο το ραντάρ αντιφεγγίζει. Καπνίζω δίπλα στον Μαχμούντ, τον καπετάνιο.
Δυο ώρες τώρα έχουν σωπάσει εντελώς στην συχνότητα. Σταμάτησαν να απειλούν. Και δεν φαίνονται ούτε στο ραντάρ. Ξέρουμε όμως.

Οι ναύτες και οι "ξένοι" σύντροφοι φωσφορίζουν στο κατάστρωμα με τα πορτοκαλί σωσίβια. Κάποιοι προσεύχονται στον Θεό τους στο βάθος.
Ακροβολισμένοι σε όλη την περίμετρο του πλοίου, με προβολείς σαρώνουν την πρόστυχη θάλασσα. που κρύβει τον εχθρό.

Όπως πάντα, εντελώς φυσικά, όπως διαδέχεται το ένα λεπτό το άλλο, σαν να μην μπορεί να γίνει οτιδήποτε άλλο παρά μόνο αυτό,
κάτι που δεν θέλεις να περιμένεις και όμως το ξέρεις, έτσι έρχεται ο Θάνατος.

Ψιθυριστά μου κάνει νόημα - στο ραντάρ - ο καπεταν Μαχμούντ, είναι εκεί ξανά τα άσπρα σημαδάκια - πίσω μας και μεγαλώνουν συνέχεια.
Τέσσερα, πέντε, έξι, και πολλά μικρότερα - τα ταχύπλοα - είναι ήδη ανάμεσά μας. Βγαίνω, τους βλέπω δίπλα στο πλοίο ένα σκούρο τσούρμο που πυροβολεί στον αέρα,
πετάει γάντζους, όπως στα πειρατικά του 18ου, δεν μπορούν, το πλήρωμα τους καταβρέχει με μάνικες, τους πετάει καρέκλες και ότι βαρύ υπάρχει, φεύγουν, είναι πλάι μας

Τότε το ακούω, ακριβώς από πάνω μας, σαν μια τεράστια χοντρή πράσινη ιπτάμενη σαύρα, την βλέπω, από την κοιλιά της πετάγονται χοντρά σκοινιά σχεδόν πάνω μας, η καρδιά μου πάει να σπάσει, δεν πιστεύω ότι συμβαίνει, συνέρχομαι, μιλάω με το πλοίο μας, που παραπλέει τους λέω, Δεχόμαστε επίθεση!
Από πάνω αυτή συνεχίζει να ξερνάει στρατιώτες, ακούω πυροβολισμούς, σίδερα να χτυπάνε, θορύβους που δεν μπορώ να καταλάβω ...η άνιση μάχη με ξύλα, σωλήνες, σφεντόνες, απ' τα αδέλφια μας έχει αρχίσει...

Ο καπετάνιος με διώχνει απ τη γέφυρα. ...Είμαι κάτω, εκεί που φέρνουν τους νεκρούς και τραυματίες, το αίμα παντού, στην κουπαστή, στους τοίχους, στα ρούχα, λίμνες στο δάπεδο - ένας γιατρός προσπαθεί, μάταια έχει τρύπα στο λαιμό... Δεν αντέχω τη μεταλλική μυρωδιά που είναι παντού, ανεβαίνω πάνω να πάρω αέρα, τότε τον βλέπω, τον κατεβάζουν με φορείο, τον γνώρισα στο press room, ευγενικός και συμπαθής - τώρα, με ένα σημαδάκι τόσο δα στο μέτωπο, σαν αυτά που φορούν οι Ινδοί, από πίσω το κεφάλι, άστα να πάνε...

Η υπέροχη Χανίν Ζουάμπι, παλαιστίνια βουλευτής στην Κνεσσέτ, κάνει την χαρακτηριστική κίνηση των γυναικών σε απελπισία με τις δύο παλάμες στο στόμα. Την ξαναείδα μετά από ώρες να δίνει κουράγιο σε όλους, περπατά μπροστά μιλώντας μας, μας λέει για τους 9 Τούρκους μάρτυρες - σαχίντ - του αγώνα της Παλαιστίνης, από πίσω την ακολουθούν σημαδεύοντάς την...

Φθάνουμε μετά από ατελείωτες ώρες στο φρικτό λιμάνι τους, ο ένας πάνω στον άλλον, οι μισοί δεμένοι, ιδρωμένοι, άλλοι ματωμένοι, πατώντας πάνω στις αδειασμένες βαλίτσες μας, πυτζάμες, ξυριστικά, γράμματα, γλυκά από το σπίτι, όλα ανάκατα. Μας βγάζουν απ το πλοίο μεσάνυχτα σχεδόν, οι φρουροί μας με μάσκες, φωνάζουν χωρίς λόγο, σπρώχνουν, κλωτσάνε, μας περιμένει ένας στρατός από ανακριτές, καταγραφείς, ασφαλίτες και φαντάροι 17 χρονών, Καλώς ορίσατε στο Ισραήλ...

Δημήτρης Πλειώνης

[Στο MAVI MARMARA (Γαλάζιος Μαρμαράς) - χαράματα 31 Μάη]

Δημήτρης Πλειώνης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου