Ο δρόμος μου μ’ έφερε να περνώ κοντά στην Ισραηλινή πρεσβεία. Σιγά- σιγά η Κηφισίας άρχισε να γεμίζει κόσμο. Η Λουΐζης Ριανκούρ επίσης. Παραξενεύτηκα χαμήλωσα το βήμα μου και παρακολουθούσα τον κόσμο που μαζευόταν. Τα πρώτα συνθήματα ακούστηκαν «Λευτεριά στη Παλαιστίνη!» «Κάτω τα χέρια από τη Γάζα!» Μια μεγάλη Παλαιστινιακή σημαία προχωρούσε μπροστά. Άνθρωποι νέοι, γέροι, γυναίκες με μαντήλες, μικρά παιδιά, Έλληνες και Παλαιστίνιοι. Φυσικά τα ματ και οι κλούβες. Πάνω από χίλια άτομα μαζεύτηκαν από το πουθενά , οργανωμένοι και ανοργάνωτοι, φώναζαν με όση δύναμη είχαν τα πνευμόνια τους, πριν αρχίσουν να πέφτουν τα χημικά. Το πειρατικό ρεσάλτο των Ισραηλινών, η δολοφονία, ο τραυματισμός, ο εγκλεισμός τόσων ανθρώπων που αγωνίζονται να σπάσουν το εμπάργκο της Γάζας δεν έπεσε στο κενό. Όχι! Δεν είμαστε πλέον οι άνθρωποι του καναπέ! Αρκετά πια! Μέσα από τη δράση αυτή των ακτιβιστών το ξεχασμένο πρόβλημα της Γάζας ήρθε στο προσκήνιο. Τα ενεργειακά παιχνίδια και τα σημαντικά αποθέματα αερίου κοντά στη Γάζα και στη Κύπρο έγιναν ορατά. Πολλές χώρες ζητούν την άρση του αποκλεισμού και οι διαδηλώσεις των λαών αντηχούν δυναμικά και απαιτητικά. Λοιπόν τι λέτε; Μήπως πρέπει να βγάλουμε από το σκονισμένο ντουλάπι της λήθης αυτό που έλεγαν οι παλαιότεροι;
Φωνή Λαού, Οργή Θεού!
Ζήτω οι Παλαιστίνες όλου του κόσμου!
Μαίρη Λακουμέντα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου