Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Κατάφωτη


«…Θα ανέβω στο θρόνο μου…
Θα ξαπλώσω κατάφωτος …
Περιβλημένος με οκνηρία ...»

Οι στίχοι είναι του Μαγιακόφσκι.
Αν δε ήσουν τόσο περιβλημένη με οκνηρία
Νάντια, θα είχες περάσει στο Blog σου μια κριτική
όπου ο κριτικός σε βάζει δίπλα στο Μαγιακόφσκι !

(Εφημερίδα «Πριν», 17 Ιανουαρίου 2010)
Τέτοια τιμή ; Ο καθένας θα την τιμούσε. Ακόμα και αν «κοιτάζει αλλού».
Κάνε λοιπόν ένα άλμα του βλέμματος μερικών μηνών,
και μην εγκαταταλείπεις τη γη.
Μικρέ, κατάφωτε μετεωρίτη, μη στρέφεσαι μόνο στα υψηλότερα.

Νίκος Καπλάνης, συλλέκτης

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Παρούσα και μάχιμη


Η ποίηση ήταν παρούσα και μάχιμη,άνοιξε τα φτερά της στο διηνεκές των αισθήσεων. Τέλη Ιουνίου στο cafe "Vinilion" στην ποιητική εκδήλωση που οργάνωσε η "ΑΝΤΑΡΣΥΑ" και στη συνέχεια, μέσα Ιουλίου στο ίδιο στέκι.
Έτσι, εκλήθην να κρίνω ποιήση,σαν να καλούμε να κρίνω επανάσταση."Θου Κύριε, φυλακή τω στόματί μου". Αναρωτιέμαι για κάτι διαρκώς: Επανάσταση των Ερώτων ή Έρωτας για την Επανάσταση... Αναπάντητο, ακατανόητο. Λυτρωτική βροχή σε ένα άνυδρο τοπίο μέσα στο καλοκαίρι, τα "38 τριαντάφυλλα". Να ποτιστεί η γης, να φυτρώσουν καινούργιοι καρποί μετά το χειμώνα, να ζυγώσει η άνοιξη. Και όλα αυτά γράφονται κατακαλόκαιρο, "Messidor" (Ιούλιος της Γαλλικής Επανάστασης). Πάιζω με τις λέξεις της Νάντιας: "πλανόδια υπερβολή", "σκανδάλη", βαλσαμωμένα συλλαλητήρια", "Επανάσταση", "Έρωτας"... Μεγάλη υπόθεση η ανατριχίλα παθών, το τσούγκρισμα των ποτηριών, το "Que viva revolucion"...Ποίηση καταιγίδα συναισθημάτων, ζητείται ελπίς, υπάρχει ελπίς... Λένε η φαντασία είναι η δύναμη της ύπαρξης, η αλήθεια της ζωής. Υπάρχουν στο βιβλίο...
Καλή μας Νάντια, αν η αρχή ήταν η τεράστια έκπληξη, η διάρκεια καταξιώνει το μέλλον. Εν αναμονή και άλλων σπουδαίων...

'Ένας πλανόδιος αριστερός
Αντώνης Κασίτας, δημοσιογράφος ("Πριν")

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Ανακοίνωση




Προς όλους τους φίλους του Blog

Κατέχω πέντε παιδικά τουφέκια. Κρέμονται στη ντουλάπα μου, σε κάθε γάντζο και ένα. Το πρώτο ανήκει σε μένα, αλλά τα άλλα μπορεί να τα πάρει όποιος θέλει. Αν παρουσιαστούν περισσότεροι από τέσσερις, οι υπερ-άριθμοι πρέπει να φέρουν μαζί τους τα τουφέκια τους και να τα αποθέσουν στη ντουλάπα μου. Γιατί πρέπει να έχουμε ομοιογένεια, χωρίς ομοιογένεια δεν κάνουμε τίποτα. Εξάλλου έχω μόνο όπλα που είναι άχρηστα για οποιοδήποτε σκοπό, ο μηχανισμός τους είναι χαλασμένος, η τάπα βγαλμένη, μόνο ο κόκορας δουλεύει ακόμα. Δεν είναι λοιπόν δύσκολο να βρούμε και άλλα τέτοια τουφέκια. Στην πραγματικότητα όμως, για τον πρώτο καιρό δέχομαι και ανθρώπους χωρίς τουφέκια. Εμείς, που θα είμαστε οπλισμένοι, θα βάλουμε στη μέση και θα προστατεύσουμε στην αποφασιστική στιγμή τους άοπλους. Είναι μια τακτική μάχης που δοκιμάστηκε με επιτυχία από τους πρώτους Αμερικάνους αποίκους ενάντια στους Ινδιάνους, γιατί λοιπόν να μην πετύχει και εδώ, αφού και οι συνθήκες είναι ίδιες.
Μπορούμε μάλιστα στη διάρκεια να παραιτηθούμε από τα τουφέκια, ακό-μα και τα πέντε δικά μου δεν είναι οπωσδήποτε απαραίτητα, και μόνο επειδή υπάρχουν μπορούμε να τα
χρησιμοποιήσουμε. Αν όμως οι άλλοι τέσσερις δεν θέλουν να τα πάρουν, ας τ’ αφήσουν. Τότε μόνο εγώ σαν αρχηγός θα κρατώ ένα. Αλλά δεν πρέπει να έχουμε αρχηγό, γι’ αυτό κι εγώ θα σπάσω το τουφέκι μου και θα το πετάξω.

Φ. Κ., συγγραφέας

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Φονικό στο τσίρκο (Φιλοσοφικό παραμύθι)


Από μικρός φαινόμουνα πως θα γενώ μεγάλος
Είχα φοβερές επιτυχίες, ήμουν ο καλύτερος, ήμουν ο πρώτος,
όλοι με θαύμαζαν, όλοι με αγαπούσαν
Είχα κι ένα μεγάλο μαστίγιο αλλά δεν το χρησιμοποιούσα στ’ αλήθεια,
ούτε έδερνα κανέναν, περισσότερο ήταν για να δημιουργεί
μια αίσθηση υπεροχής
Στράκες μόνο έκανα, γιατί μου αρέσει ο ήχος στον αέρα.
Που και που έλεγαν ότι κι αυτό πονάει
αλλά πώς να πιστέψεις παρόμοια υπερβολή ;
Κάθε βράδυ φοράω το επίσημο βραδινό μου ένδυμα, κολλαριστό πουκάμισο,
διαμαντένια μανικετόκουμπα, καλοχτενισμένο κομψό μουστακάκι,
μπριγιαντίνη στα μαλλιά
Κάθε βράδυ με περιμένει όλος ο καλός ο κόσμος,
η κρέμα της κοινωνίας
Η κοινωνία αυτή είναι ένα τσίρκο, όπως τσίρκο είναι και η ζωή μου
Α, ξέχασα να συστηθώ, είμαι ο θηριοδαμαστής Τζέκυλ κι απόψε
θα μπω όπως κάθε βράδυ στο κλουβί του λιονταριού Χάϊντ
Είναι το αγαπημένο μου νούμερο, και πιο πολύ με συναρπάζει η στιγμή
που χώνω όλο το κεφάλι μου μες στο στόμα του !
Ο κόσμος παραλύει από τρόμο γιατί δεν ξέρει το μυστικό μου : εγώ
δημιούργησα αυτό το λιοντάρι
απλά το νούμερο είναι αναπαράσταση μιας συμφωνίας κυρίων
Απόψε όμως αποφάσισα να ξεπεράσω τον εαυτό μου και πρώτη φορά
να ολοκληρώσω το νούμερο
Κατάφωτη η αίθουσα, χαρούμενη μουσική, γέλια, φώτα, φωνές,
και σκέφτομαι ότι το λιοντάρι Χάιντ έχει καιρό να φάει θηριοδαμαστή
‘Όλα καλά λοιπόν, όλα τέλεια
Και φθάνει η μεγάλη στιγμή,
ανοίγει το στόμα, βάζω το κεφάλι μου μέσα…
και ΧΡΑΚ !
πρώτη φορά μου κόβει το κεφάλι
Χαμός ! Φωνές, τσιριχτά, λιποθυμίες,
οι δημοσιογράφοι ορμάνε στα τηλέφωνα,
ώσπου να συνέλθει ο κόσμος και να τρέξουν οι βοηθοί
με έχει καταβροχθίσει ολόκληρο
Φέρνουν με δέος το λιοντάρι Χάιντ στο σπίτι μου και το αφήνουν μόνο
Με το που κλείνει η πόρτα, το λιοντάρι Χάιντ βγάζει τη μεγάλη χαίτη του,
τα μακριά μουστάκια λιονταριού, χτενίζει το κομψό μου μουστακάκι,
τραβάει τη μεγάλη του προβιά κι από κάτω, το νυχτερινό μου κοστούμι
ούτε που έχει τσαλακωθεί καθόλου.

Βίκτωρ Αναγνωστόπουλος Μελκιάδες, θηριοδαμαστής

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Αφελή ερωτήματα


«Και ποιός τους δίνει το δικαίωμα αυτών
-ή στον καθένα– να ασκούν δικαιοσύνη» ;
Είναι το ξεφουσκωμένο από πολυετή χρήση ερώτημα,
που αρνείται να κάνει το παραμικρό βήμα έξω από
το στερεότυπο.

Εδώ βαρύνεται άμεσα η αριστερά, για 10ετίες θιασώτης της πνευματικής τεμπελιάς μέσω κομματικής χαύνωσης. Φαινομενικά ορθολο-γικές κατασκευές ελέγχου σε ατέρμονη επανάληψη, και όπου μόνο το «θυμικό» ευθύνεται για τις σπασμένες βιτρίνες. Επομένως, σαν παθολογική ανωμαλία, εξορίζεται στην επάρατη γη του δαιμονοποιημένου Κακού.
Λες και όλες αυτές οι καθωσπρέπει προεκλογικές φιέστες με τα πλαστικά σημαιάκια, οι ενορχηστρωμένες από τη «Δημοκρατία» που δε φρίττει με αυτά που κάνει, δεν είναι η αποκρουστική εικόνα ενός θυμικού υπό το κράτος συλλογικού παραλογισμού ; Με τις χονδροειδείς υποσχέσεις του εξώστη που κανείς μα κανείς δεν πιστεύει ανεμίζοντας μανιακά το σημαιάκι της υποταγής του.
Όλοι ξέρουμε στο πετσί μας σε τι είδους καταδίκη μας έσυραν. Κανείς από εμάς, τα θλιβερά μεμονωμένα άτομα που αναρωτιούνται και όσα δεν αναρωτιούνται, δε δίνει στον άλλον δικαίωμα αυτοδικίας. Μόνο το Οργα-νωμένο Έγκλημα που αυτοαποκαλείται «Πολιτεία» το δίνει. Απελευθερώ-νοντας το θυμικό καταδικασμένων σε μαύρη απελπισία παιδιών, που εξωθούνται να βλέπουν το αίμα θεμέλιο κάθε συμβολισμού.

Δημήτρης Μακρής, αναισθησιολόγος

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Χωριό που φαίνεται


Όταν το μυαλό όλων – μιας ολόκληρης χώρας – πάει αυθόρμητα και αυτόματα στο ότι κάποια συνταρακτική ενέργεια είναι έργο της Μαφίας,
Όταν επί ώρες (από διευθυντή της Αστυνομίας, μέχρι και της ΓΑΔΑ και του τελευταίου οργάνου, των δημοσιογράφων και των πολιτικών) παραμένει κολλημένο σε αυτή τη βεβαιότητα,
Όταν, ούτε καν το γεγονός ότι η συγκεκριμένη δολοφονία είχε σχεδόν τα ίδια χαρακτηριστικά με την προηγούμενη ενέργεια της Σέχτας, ήταν στοιχείο αρκετά ισχυρό από τις 5 ½ το πρωί ως τις 12 να γεννήσει κάποια έστω μικρή αμφιβολία (η αντιτρομοκρατική π.χ. μάζεψε αμέσως τις κορδέλες της και έφυγε),
τότε,
η ειρωνεία είναι ότι αν βγήκε κάτι απροσδόκητα
αληθινό από την ενέργεια της Σέχτας, και της ήρθε
κουτί χωρίς να το περιμένει,
είναι ότι αποκάλυψε σαν σκέψη τη γνώμη της
κοινωνίας, των Αρχών, αλλά και των ίδιων των δημο –
σιογράφων για τον εαυτό τους.

Τάσος Γερακίνης, σκηνοθέτης,συγγραφέας

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Μηνύματα

Μου αρέσει πολύ αυτή η φοβερή προσωνυμία «Κουφιοκέφαλος», που χρησιμοποιούν τελευταία οι χρήστες του Blog. Βρήκα το ποίημα. Εκπληκτικό ! Δανείζομαι κι εγώ μια φράση :

«Ο Κουφιοκέφαλος γράφει και εκδίδει το Τάϊμ, το Νιουζ-
γουήκ, την Επιθεώρηση της Ουώλ Στρητ»


Μέχρι τις τέσσερις το απόγευμα πίστευαν ότι τον σκότωσαν εισαγόμενοι Ουκρανοί εκτελεστές συμβολαίων, γιατί – ίσως – «ενόχλησε κάποιον επιχειρηματία»! Για φαντάσου, σε σκοτώνουν επειδή «ενόχλησες»!
Στο διάστημα αυτό ακούστηκαν από το ραδιόφωνο απίθανες κοτσάνες. Και από δημοσιογράφους, που για πρώτη φορά έκαναν το σκύλο του εαυτού τους, και από τους πολιτικούς εκπρόσωπους του Κουφιοκέφαλου. Η Τέταρτη και η Πρώτη εξουσία που μας κυβερνούν (!) σε ένα αξιοθρήνητο ερτζιανό παραλήρημα βλακείας.
Δύο παραδείγματα :

«Αυτό δεν είναι μόνο μια δολοφονία, είναι και ένα μήνυμα ! ». Κανείς όμως δεν εξηγούσε, τι είδους μήνυμα ήταν αυτό. Τσιμουδιά. Ενώ, στην εκδοχή του συμβολαίου το μήνυμα είναι απλούστατο, κι’ αυτό υπονοούσαν χωρίς να το καταλαβαίνουν οι προικισμένοι σχολιαστές : «Μου στοιχίζεις πολύ λιγότερα αν νοικιάσω δύο Ουκρανούς επαγγελματίες (σε 10 εκατομμύρια εκτιμούσαν οι ραδιοσχολιαστές την αμοιβή), απ’ ότι αν σου σκάσω αυτά που μου ζητάς εκβιάζοντάς με».

Άλλο παράδειγμα : «Αυτές είναι πράξεις ειδεχθείς και απαράδεκτες, που σύσσωμη η κοινωνία αποκηρύσσει, γιατί κάθετα ασύμβατες με την Δημοκρατία» !!!
Μα μόνο στις λεγόμενες «Δημοκρατίες» ανθούν αυτές οι ωραίες πράξεις, οι ύποπτες συναλλαγές, τα σκάνδαλα, το οργανωμένο έγκλημα, οι Μαφίες. Ποτέ δεν υπήρχαν στο πρώην ανατολικό μπλοκ. Σε Ρωσίες και Ουκρανίες, έκαναν πανηγυρικά την εμφάνισή τους όταν το πολίτευμα άλλαξε σε «Δημοκρατία».

Και άλλα πολλά, απίθανα μαργαριτάρια ως τις τέσσερις. Η ταυτοποίηση μέσω βαλλιστικής, άλλαξε το στυλ και το περιεχόμενο των σχολίων, αλλά καθόλου το μέτρο της βλακείας. Η συναισθηματική αγανάκτηση άλλαξε σε αμήχανες, κάπως φοβισμένες εικασίες. Γιατί είναι φανερό. Αν «ενοχλήθηκε» ένας επιχειρηματίας, ο άνθρωπος καθάρισε με τον τρόπο του και η υπόθεση έκλεισε οριστικά. Αν όχι, η υπόθεση μόλις ανοίγει.

Νίκος Παπαθωμόπουλος, σπουδαστής

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Κοινωνικός θάνατος

Τυφλό μακελειό στην Αμερική το θέμα
ενός ντοκυμαντέρ
Στη συνέχεια μια ομάδα ψυχολόγων εξηγεί πως
ο κοινωνικός αποκλεισμός λόγω ανεργίας εισπράττεται
από το θύμα σαν κοινωνικός θάνατος.

Ο δράστης, την ώρα της σύλληψής του:
"Μου πήραν τη δουλειά μου.
Μου πήραν τη ζωή μου.
Είπα: θα καθαρίσω πέντ' έξι."

Εικόνες που στοιχειώνουν,λόγια που στοιχειώνουν

Και συ, από το βήμα της Βουλής
κι από ελεεινά παράθυρα,
λέγε τα δικά σου Κουφιοκέφαλε

Ιωάννα Βάρβογλη, βιβλιοδέτης