«Και ποιός τους δίνει το δικαίωμα αυτών
-ή στον καθένα– να ασκούν δικαιοσύνη» ;
Είναι το ξεφουσκωμένο από πολυετή χρήση ερώτημα,
που αρνείται να κάνει το παραμικρό βήμα έξω από
το στερεότυπο.
Εδώ βαρύνεται άμεσα η αριστερά, για 10ετίες θιασώτης της πνευματικής τεμπελιάς μέσω κομματικής χαύνωσης. Φαινομενικά ορθολο-γικές κατασκευές ελέγχου σε ατέρμονη επανάληψη, και όπου μόνο το «θυμικό» ευθύνεται για τις σπασμένες βιτρίνες. Επομένως, σαν παθολογική ανωμαλία, εξορίζεται στην επάρατη γη του δαιμονοποιημένου Κακού.
Λες και όλες αυτές οι καθωσπρέπει προεκλογικές φιέστες με τα πλαστικά σημαιάκια, οι ενορχηστρωμένες από τη «Δημοκρατία» που δε φρίττει με αυτά που κάνει, δεν είναι η αποκρουστική εικόνα ενός θυμικού υπό το κράτος συλλογικού παραλογισμού ; Με τις χονδροειδείς υποσχέσεις του εξώστη που κανείς μα κανείς δεν πιστεύει ανεμίζοντας μανιακά το σημαιάκι της υποταγής του.
Όλοι ξέρουμε στο πετσί μας σε τι είδους καταδίκη μας έσυραν. Κανείς από εμάς, τα θλιβερά μεμονωμένα άτομα που αναρωτιούνται και όσα δεν αναρωτιούνται, δε δίνει στον άλλον δικαίωμα αυτοδικίας. Μόνο το Οργα-νωμένο Έγκλημα που αυτοαποκαλείται «Πολιτεία» το δίνει. Απελευθερώ-νοντας το θυμικό καταδικασμένων σε μαύρη απελπισία παιδιών, που εξωθούνται να βλέπουν το αίμα θεμέλιο κάθε συμβολισμού.
Δημήτρης Μακρής, αναισθησιολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου