Φονικό στο τσίρκο (Φιλοσοφικό παραμύθι)

Από μικρός φαινόμουνα πως θα γενώ μεγάλος
Είχα φοβερές επιτυχίες, ήμουν ο καλύτερος, ήμουν ο πρώτος,
όλοι με θαύμαζαν, όλοι με αγαπούσαν
Είχα κι ένα μεγάλο μαστίγιο αλλά δεν το χρησιμοποιούσα στ’ αλήθεια,
ούτε έδερνα κανέναν, περισσότερο ήταν για να δημιουργεί
μια αίσθηση υπεροχής
Στράκες μόνο έκανα, γιατί μου αρέσει ο ήχος στον αέρα.
Που και που έλεγαν ότι κι αυτό πονάει
αλλά πώς να πιστέψεις παρόμοια υπερβολή ;
Κάθε βράδυ φοράω το επίσημο βραδινό μου ένδυμα, κολλαριστό πουκάμισο,
διαμαντένια μανικετόκουμπα, καλοχτενισμένο κομψό μουστακάκι,
μπριγιαντίνη στα μαλλιά
Κάθε βράδυ με περιμένει όλος ο καλός ο κόσμος,
η κρέμα της κοινωνίας
Η κοινωνία αυτή είναι ένα τσίρκο, όπως τσίρκο είναι και η ζωή μου
Α, ξέχασα να συστηθώ, είμαι ο θηριοδαμαστής Τζέκυλ κι απόψε
θα μπω όπως κάθε βράδυ στο κλουβί του λιονταριού Χάϊντ
Είναι το αγαπημένο μου νούμερο, και πιο πολύ με συναρπάζει η στιγμή
που χώνω όλο το κεφάλι μου μες στο στόμα του !
Ο κόσμος παραλύει από τρόμο γιατί δεν ξέρει το μυστικό μου : εγώ
δημιούργησα αυτό το λιοντάρι
απλά το νούμερο είναι αναπαράσταση μιας συμφωνίας κυρίων
Απόψε όμως αποφάσισα να ξεπεράσω τον εαυτό μου και πρώτη φορά
να ολοκληρώσω το νούμερο
Κατάφωτη η αίθουσα, χαρούμενη μουσική, γέλια, φώτα, φωνές,
και σκέφτομαι ότι το λιοντάρι Χάιντ έχει καιρό να φάει θηριοδαμαστή
‘Όλα καλά λοιπόν, όλα τέλεια
Και φθάνει η μεγάλη στιγμή,
ανοίγει το στόμα, βάζω το κεφάλι μου μέσα…
και ΧΡΑΚ !
πρώτη φορά μου κόβει το κεφάλι
Χαμός ! Φωνές, τσιριχτά, λιποθυμίες,
οι δημοσιογράφοι ορμάνε στα τηλέφωνα,
ώσπου να συνέλθει ο κόσμος και να τρέξουν οι βοηθοί
με έχει καταβροχθίσει ολόκληρο
Φέρνουν με δέος το λιοντάρι Χάιντ στο σπίτι μου και το αφήνουν μόνο
Με το που κλείνει η πόρτα, το λιοντάρι Χάιντ βγάζει τη μεγάλη χαίτη του,
τα μακριά μουστάκια λιονταριού, χτενίζει το κομψό μου μουστακάκι,
τραβάει τη μεγάλη του προβιά κι από κάτω, το νυχτερινό μου κοστούμι
ούτε που έχει τσαλακωθεί καθόλου.

Βίκτωρ Αναγνωστόπουλος Μελκιάδες, θηριοδαμαστής