Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Φωτιά στις Πόρσε


Να την συστήσω λίγο αλλιώς, τη Νάντια την αντί - Δημουλά.
Δεν είναι τρυφερή, δεν είναι ονειροπαρμένη, δε γουστάρει εσωστρέ-φειες, δε μασάει λεπτολογία, δε ναρκισσεύεται στο ρηχό υπαρξιακό του συρμού, δεν είναι αλεύρι για αντίδωρο. Κι επειδή, σίγουρα δεν ξεπήδησε από καμία αναθεματισμένη κομματική νομενκλατούρα, είναι ένα καλό πιεζόμετρο για να μετριέται ο σφυγμός νέων παιδιών που ενώ μεγάλωσαν στην αγκαλιά του Ίντερνετ βγήκαν άγρια στο δρόμο πρόπερσι το Δεκέμβρη, και ο παιάνας τους βούβανε την Ευρώπη.
Δεν της αρέσει το σιρόπι, δεν αναμασάει συναισθηματικά άχ - βαχ, δεν είναι κυρία, δε μηρυκάζει το φαντασιακό της δράμα, δεν κάνει καταδύσεις γλάστρας.
Ούτε κραυγές και ψίθυροι, ούτε αναστεναγμοί, ούτε ονειρικό Άρλεκιν. Φουλ αδρεναλίνη, και η Ιστορία είναι ο απόλυτος καμβάς της.. Ρίσκο που σε δοκιμάζει καθαρτήρια.
Δεν είναι απλώς θυμός, δεν είναι οργή, δεν είναι απλά ελπίδα.
‘Ένα ποιητικό τράνταγμα που σου αδειάζει το κρανίο όπως ένα κουτάλι γδέρνει το εσωτερικό από το τσόφλι ενός βραστού αυγού.


Ξέρει καλά γιατί μιλάει.
Φωτιά στις Πόρσε.
Από καρδιάς σας τη συστήνω.

Μπάμπης Λούκας, φωτογράφος

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Πίσω απ’ το θάμβος της

Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ότι ο ποιητής είναι ένας εκλεκτός της Μοίρας, που δε χαϊδεύει ούτε και χαρίζεται σε πολλούς η Μοίρα. Κάποιος που κατάκτησε το πεδίο εκείνο απ’ όπου μπορεί «να λαλεί γλώσσας» και τα χείλη να διώχνουν τα λόγια πριν απ’ το λαιμό. Αυτονόητα, εκείνος που το καταφέρνει, έχει βρει και τον εαυτό του.
Λάθος. Να επικαλεστώ μία φράση κάποιου άλλου, που
σίγουρα είναι το πιο αμφιλεγόμενο, το πιο φορτωμένο φάν-
τασμα στους διαδρόμους του χρόνου μιας κουλτούρας 2000
ετών :
Αυτός ο κάποιος άλλος είναι ο Μεφιστοφελής.
Ο οποίος, στο Φάουστ του Γκαίτε λέει: Εκεί που περ-πατώ, εκεί που διαβαίνω μέσα στις μεγάλες φωτιές και τις
πελώριες φλόγες μου, εκεί είναι που βρίσκω τον εαυτό μου… τόσο μόνο.

Τον πιστεύω. Η ποίηση δεν είναι
μια εύνοια, μια ευλογία των ουρανών.
Αυτά δε φαίνονται με μία ματιά.
Τα βλέπουν μόνο εκείνοι που ξέ-
ρουν να κοιτάζουν τα πράγματα από
το τελευταίο παράθυρο.
Σίγουρος είμαι, ότι η Νάντια με καταλαβαίνει : «Κάθε
άγγελος είναι αποτρόπαιος».

Bίκτωρ Αναγνωστόπουλος - Μελκιάδες

Θραύσματα από μια άγνωστη γραφή (αποκωδiκοποίηση)

Αγαπητή Νάντια
κρατώ στα χέρια μου 38 τριαντάφυλλα με εξαιρετική καταγωγή και κυρίως φρεσκάδα. Από αυτά τα 38ο άνθος, το «Ρ38», καθίσταται το δεύτερο αγαπημένο μου, ενώ το 19ο, «Η Επανάσταση», το τρίτο αγαπημένο μου.
Δύσκολα, πολύ δύσκολα μπορείς να βρεις στις μέρες μας τέτοιο μπουκέτο. Πάντως για ένα είμαι βέβαιος στα 64 χρόνια μου : Έχετε μπροστά σας έναν πολλαπλώς εξασκημένο αναγνώστη που μπορεί να «τρέμει» με το περιε-χόμενο των ποιημάτων σας. Το «γλεντάει» όμως, ως αντάλλαγμα, με τη φοβερή τους φόρμα.
Διάβασα τρεις φορές τη συλλογή και πάντα μου έμενε η ίδια γεύση : Πότε με «στέγνωναν» οι αιτίες συγκρότησης ενός νεότατου ανθρώπου, και πότε με ξεδίψαγε ο στοχασμός της ωριμότητας, (όπου «στεγνώνω» δέστε το και σαν αγωνιά). Δεν μπορώ ν’ αποφασίσω τελικά αν ακούγεται ένας πυροβολισμός ή ένας λυγμός εδώ μέσα. Οπωσδήποτε πάντως συμβαίνει ο ήχος της εποχής μας, κι αυτό είναι το σπουδαίο.
Συχνά χρησιμοποιείτε ως όργανο την Ιστορία και μάλιστα με σωστό και ιδιαίτερα πρωτότυπο τρόπο. Ακούω σαλπίσματα, πιάνω δύναμη, νιώθω οδύνη. Το μέλλον δε μπορεί να ξεφύγει απ’ το παρελθόν αλλά το παρόν διαθέτει την ελπίδα. Δεν προσπαθώ να μεταφράσω την ψυχή σας, απλά μιλάω σαν αναγνώστης. Μεταφράζω τη δική μου ψυχή με δική σας σπρωξιά. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η ευθύνη σας σαν δημιουργός, σαν ποιήτρια.
Θα ήθελα να αναφερθώ ιδιαίτερα σε ορισμένα αποσπάσματα αλλά το θεωρώ ιεροσυλία. Η ενότητα κάθε ποιήματος δεν είναι δυνατόν να διασπαστεί στη δική σας περίπτωση. Ούτε καν στους ακροτελεύτιους στίχους. Πάντως το πρώτο αγαπημένο μου είναι το 16ο άνθος, απ’ τον τίτλο ως τον ακροτελεύτιο. Θαυμάσια σύνθεση.

Περιμένοντας τον επόμενο ήχο και
με ιδιαίτερη εκτίμηση
Σταύρος Σταμπόγλης
Αθήνα 16 Μαϊου 2010

Υ.Γ.
Έχω νοιώσει και γω την την αναίδεια της Άνοιξης…..
άνθος 18ο, Prairial .

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Θραύσματα από μια άγνωστη γραφή




Η αποκωδικοποίηση αυτού του κειμένου βρίσκεται στην κατηγορία "κριτικές"

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Εύθραυστη αμαζόνα


Προσπαθώ να τη φανταστώ μέσα από αυτά που έγραψε, μέσα από αυτά που γράφονται γι’ αυτήν, μέσα από 2 – 3 φωτογραφίες, μ’ ένα πόνο στην κοιλιά κι ένα θλιμμένο βλέμμα που κατασπαράζει. Τη βλέπω να τινάζει στον αέρα όλα εκείνα που μας πνίγουν, με μια ποίηση που πονάει σαν απόστημα που δεν καθάρισε καλά. Μαχητής θηλυκός, εύθραυστη αμαζόνα. Γροθιά ταμπού σε όλα αυτά που σε λιώνουν στη ζωή, τη φύρα της συνήθειας, τη βλακεία, την κακία, η Νάντια, σπάζοντας το χαλινάρι ακολουθεί τα ίδια της τα ίχνη σε διαρκή φυγή και συνάμα κολλώντας πάνω στη μισοπεθαμένη ζωή του σήμερα, κολλώντας σφιχτά στο λόγο της, στη βία της, στις γαλέρες της με τους αλυσοδεμένους σκλάβους και τους νεκρούς της. Μια επική ανάσα, ένας αγέρωχος ρυθμός, μια άγρια επιθετικότητα, μια διαρκής ύβρις ενάντια σε μερικές κουμπωμένες ως το λαιμό αξίες. Τη διαβάζω και νιώθω να σηκώνονται τα αγκάθια μου σαν του σκαντζόχοιρου.

Όλγα Κολτέση
Φοιτήτρια Δραματικής Σχολής

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Kiss me deadly



Το μυαλό τους μοιάζει με το γαϊδουριάρη και αυτοί είναι τα γαϊδούρια, θέλουν δε θέλουν υποτάσσονται στις διαταγές του και τους πάει όπου θέλει.

Ένας ολόκληρος κόσμος βυθίστηκε στη νύχτα Έμεινε στο σκοτάδι και περιμένει την ανατολή, το ξημέρωμα.

Για σένα Νάντια που δεν ανοίγεις το στρείδι να πάρεις το μαργαριτάρι, αλλά επιστρέφεις το μαργαριτάρι στη θάλασσα, άλλο ένα χάι κάι:

Στο βαλτοτόπι
Αφουγκράσου το δρόμο
του γερακιού

Βίκτωρας Αναγνωστόπουλος- Μελκιάδες,
συγγραφέας, σκηνοθέτης

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

«Μνημόνιο» για Gourmets


Έβλεπα κάποιες σκηνές στις ειδήσεις.
Κάποιος, καλοντυμένος μάλιστα, μάζευε από τους κάδους σκουπιδιών φαγητό, νύχτα.
Προσδιόριζε με ακρίβεια και την ποιότητα των σκουπιδιών. Π.χ. : «εδώ, στου Βασιλόπουλου, η σαλάτα είναι πάντα φρέσκια».
Κάποιος άλλος μπροστά σε άλλο Σουπερμάρκετ : «το κρέας τους εδώ είναι πολύ καλής ποιότητας. Αλλά πρέπει να ξέρεις την ώρα για να προφθάσεις να πάρεις το καλό».

Πέρασαν μέρες και όπως συμβαίνει πάντα, ορισμένες πληροφορίες έσβησαν σιγά σιγά από τη μνήμη : Ήταν ντοκιμαντέρ, ήταν ρεπορτάζ, ήταν ξένο, ήταν Ελληνικό ; Ήταν ένας ο άνθρωπος, ήσαν πολλοί ;
Όταν έσβησαν όλα τα άχρηστα, παρέμεινε έντονο σαν έκλαμψη και αξιοθαύμαστο το κύριο μήνυμα για αποθήκευση. Μόνο του :
«Γιατί να είστε τόσο ακατάδεχτοι ;
Η αυριανή τροφή σας σας περιμένει».

Τηλεοπτικές τεχνικές εθισμού. Στα αυγά της μύγας.
Και στους αρουραίους.

Γιάννης Γερολυμάτος, Ηλεκτρονικός

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Φαβέλα, η Ελλάς

Σε μια δημοσιογραφική έρευνα στις φαβέλες του Μοντεβιδέο (Ουρουγουάη), ένα παιδί επέμενε στη μητέρα του να το πάει πίσω στο μαιευτήριο "γιατί ήθελε να ξε-γεννηθεί"(Monde Diplomatique, Σεπτ. 1997, σελ. 7).
Κάπου εκεί έχουμε φθάσει στη φαβέλα "Ελλάς".
Κι εσύ, πάτα επί πτωμάτων, και λέγε τα δικά σου Κουφιοκέφαλε. Κανείς δε σε πιστεύει.
Ποια μοίρα μας φυλάς;
Τα ξερά κόκκαλα που δεν μπορούν να βλάψουν κανέναν;
Φάνης Πετρόπουλος, τσιγκογράφος

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Cosa nostra

"Ο Κουφιοκέφαλος διοικεί τον Κόσμο
Ο Κουφιοκέφαλος είναι το τελικό προϊόν του Καπιταλισμού
Ο Κουφιοκέφαλος διοικούσε για 30 χρόνια το FBI, από
τον Φ. Ντ. Ρούσβελτ διορισμένος και ποτέ δεν έβαλε χέρι στην Κόζα Νόστρα..."
Γκίνσμπεργκ: "Ο Κουφιοκέφαλος"

Ο Στιούαρτ Μιλλ (19ος αιώνας) όριζε ως εξής τη βασική φύση της Καπιταλιστικής κοινωνίας: " μια ολόκληρη ζωή,το ένα φύλο ασχολείται αποκλειστικά να τρέχει πίσω από το δολλάριο και το άλλο φύλο να μεγαλώνει καινούργιους κυνηγούς δολλαρίων.


Σήμερα, στα πρόθυρα ακόμα της κρίσης,ο ορισμός του Μιλλ θα μπορούσε να συμπληρωθεί κάπως έτσι: "η ζωή τού ενός φύλου ξοδεύεται μόνο στο να καταστρέφει και του άλλου να μεγαλώνει τα θύματα των αυριανών καταστροφών."
Με άλλα λόγια, "σαν κοινωνία, κρίνοντας από τις επιθυμίες και τους απωθημένους πόθους μας,δεν είμαστε παρά μια συμμορία δολοφόνων" (Σ. Φρόυντ)
Κι εσύ, λέγε,λέγε Κουφιοκέφαλε. Ότι θα εξυγιάνεις το σύστημα, την τοπική Κόζα Νόστρα, εσύ ο αρχι-νονός της συμμορίας.

Πέτρος Μπατής, επιμελητής κειμένων