Να την συστήσω λίγο αλλιώς, τη Νάντια την αντί - Δημουλά.
Δεν είναι τρυφερή, δεν είναι ονειροπαρμένη, δε γουστάρει εσωστρέ-φειες, δε μασάει λεπτολογία, δε ναρκισσεύεται στο ρηχό υπαρξιακό του συρμού, δεν είναι αλεύρι για αντίδωρο. Κι επειδή, σίγουρα δεν ξεπήδησε από καμία αναθεματισμένη κομματική νομενκλατούρα, είναι ένα καλό πιεζόμετρο για να μετριέται ο σφυγμός νέων παιδιών που ενώ μεγάλωσαν στην αγκαλιά του Ίντερνετ βγήκαν άγρια στο δρόμο πρόπερσι το Δεκέμβρη, και ο παιάνας τους βούβανε την Ευρώπη.
Δεν της αρέσει το σιρόπι, δεν αναμασάει συναισθηματικά άχ - βαχ, δεν είναι κυρία, δε μηρυκάζει το φαντασιακό της δράμα, δεν κάνει καταδύσεις γλάστρας.
Ούτε κραυγές και ψίθυροι, ούτε αναστεναγμοί, ούτε ονειρικό Άρλεκιν. Φουλ αδρεναλίνη, και η Ιστορία είναι ο απόλυτος καμβάς της.. Ρίσκο που σε δοκιμάζει καθαρτήρια.
Δεν είναι απλώς θυμός, δεν είναι οργή, δεν είναι απλά ελπίδα.
‘Ένα ποιητικό τράνταγμα που σου αδειάζει το κρανίο όπως ένα κουτάλι γδέρνει το εσωτερικό από το τσόφλι ενός βραστού αυγού.
Ξέρει καλά γιατί μιλάει.
Φωτιά στις Πόρσε.
Από καρδιάς σας τη συστήνω.
Μπάμπης Λούκας, φωτογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου