Ανοδική πτώση

Τα κόμματα κατάργησαν το νόμο της βαρύτητας. Η πτώση τους είναι μια εικονική αυταπάτη. Η πτώση τους είναι πάντα ανοδική, πάντα προς τα επάνω. Η πτώση του ψηφοφόρου είναι πάντα κάθοδος. Για την ακρίβεια, κατρακύλα.
Τι να πεις, όσο πιο πολύ κάποιοι φουσκώνουν τα μυαλά του ψηφοφόρου, τόσο το κεφάλι του στενεύει.
Ο ψηφοφόρος είναι τόσο αγαθιάρης, τόσο επιπόλαιος, τόσο ονειροπαρμένος που αν του πουν ότι αρκεί να γυρίζει γύρω απ’ τον εαυτό του κάνοντας μια ολόκληρη περιστροφή σε 24 ώρες, ο ήλιος δε θα δύσει ποτέ. Δεν υπάρχει σκοτάδι. Ακριβώς. Ο ψηφοφόρος έχει πάντα βαθειά μεσάνυχτα γιατί άρχισε την περιστροφή του μεσάνυχτα. Και την ημέρα ακόμα, φεγγάρια βλέπει.
Ο ψηφοφόρος άκουσε μια πρωτάκουστη φήμη, ότι τα λεφτά υπάρχουν. Μα αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια. Τα λεφτά πάντα υπήρχαν. Επί 5.000 χρόνια υπάρχουν. Πάντα θα υπάρχουν.
Επί δεκαετίες ο ψηφοφόρος είναι υπέρ της αλλαγής. Ποιάς αλλαγής ; Δε του περνάει ποτέ απ’ το μυαλό να γυρίσει οριστικά σελίδα, έστω να κάνει αποχή. Ούτε ότι η αποχή δεν είναι άρνηση. Αλλά απόσχιση από κάτι, ρήξη με κάτι. Εκείνον όμως τον έχουν πείσει ότι η αποχή ευνοεί τον πρώτο. Έτσι του είπαν. Οπότε, ποιος είναι ο πρώτος ; Ο χθεσινός δεύτερος. Ποιός είναι ο χθεσινός δεύτερος ; Ο προχθεσινός πρώτος. Ποιός είναι ο προχθεσινός πρώτος … ποιός ο αντιπροχθεσινός………………… ; Όταν ο ένας κατεβαίνει ο άλλος ανεβαίνει, κι ενώ ανεβαίνει συγχρόνως κατεβαίνει, για ν’ ανεβαίνει αυτός που κατεβαίνει – και πριν, ανέβαινε. Ποιά αλλαγή ;
Και με τον πρώτο και με τον δεύτερο, ο ψηφοφόρος διαθέτει το ίδιο κεφάλι. Του είναι απαραίτητο. Για να μπορεί να κρεμαστεί. Όμως, και ο πρώτος και ο δεύτερος είναι θαυματοποιοί. Μπορούν να τον κρεμάσουν και χωρίς κεφάλι.
Ο ψηφοφόρος πνίγεται σ’ ένα ποτήρι νερό. Η φανταστική θάλασσα, όπου αρμένισε τόσες φορές ως την κάλπη, αντιστοιχεί στο Ι.Q. του. Στο ύψος της φαντασίας του. Μίζερη, ξέβαθη, ρηχή. Όλο και πιο ρηχή.
Μια θάλασσα ανάξια ακόμα και για ένα αξιοπρεπές ναυάγιο. Φτάνει σ’ ένα σημείο που δεν έχει πια νερό, έχει μόνο πάτο. Για να μη βουλιάξει στο γελοίο, πιο κάτω απ’ τον πάτο, ο ψηφοφόρος παριστάνει ότι κολυμπάει. Κολυμπάει «πεθαμένο». Πεθαμένο που άρχισε να σαπίζει. Θέλει να φωνάξει «Βοήθεια !». «Άνθρωπος στη θάλασσα !». Έστω : «Πεθαμένος στη θάλασσα !». Αλλά όπως είναι πεθαμένος, δε γίνεται να φωνάξει. Μόνο ν’ ακούει μπορεί. Μέρες και βδομάδες ξεχειλισμένες «Θα…». Γαργαλιέται με αυτές τις υποσχέσεις. Ξεχνάει αυτόματα τα πάντα. Γι’ αυτό στο τέλος, όπως τόσες και τόσες φορές, σε κάτι μέρες θα έχει πάλι τη μεγάλη ευκαιρία να ρίξει το δικό του σκουπίδι. Και να βουλιάξει.
Στην κάλπη.

Πέτρος Μωραϊτης

Αλέξης

Οι άνθρωποι δεν είναι γελοίοι παρά μόνο όταν προσπαθούν να παραστήσουν ότι είναι κάτι που δεν είναι. Διχασμός. Διαφορά ανάμεσα σε χαρακτήρα που παριστάνει και αληθινό χαρακτήρα. Παραδειγματικά και μόνο, η κυρία του “Evergreen” σπεύδει να δηλωθεί εξ αρχής, χαρακτηρίζοντας τη δολοφονία του μικρού Αλέξη Γρηγορόπουλου «ατύχημα»! Συναισθηματική επιλογή ύψιστα λεπτεπίλεπτη, που τη χτικιάζει ωστόσο - θέλει δε θέλει - το πρόσωπο και η ανάμνηση του δολοφονημένου παιδιού. Το υπόλοιπο σχόλιο δεν είναι παρά περιττό και φθηνό μπλα-μπλα, όπου η γυναίκα πασχίζει να παραστήσει το άτομο που διαθέτει πνεύμα.
Προς τι όμως αυτά τα άκαρπα πασαλείμματα ευφυΐας ; Η παραγωγή δήθεν έξυπνων μηνυμάτων και η αναζήτηση εκφράσεων για κάτι που είναι έξω από το χώρο των λέξεων; Μικρά λεκτικά ευφυολογήματα, μεγάλα ηθικά λάθη εκ μέρους της κυρίας τα πράγματα έχουν εξ αρχής ειπωθεί.Όλα.

Πέγκυ Παπαδάκη, ντεκορατρίς

Βαμπιρίζοντας το Δράκουλα

Η απληστία τους είναι τόσο μεγάλη που βαμπιρίζουν και το Δράκουλα. Με ανάλαφρο χέρι μάλωσε πάλι η Νάντια, αυτή την επηρμένη κυρία Κ. που κρύβει το όνομα της αλλά όχι και την τάξη της. Κακά τα ψέματα, ή είσαι από δω, ή είσαι από κει. Έχων και κατέχων. Αυτοί οι έμποροι ασχολούνται με τα μπακαλοτέφτερά τους μόνο όσο είναι μικροί και άσημοι. Οι πάνω - πάνω βαθμίδες, οι golden, αλυχτάν την πανσέληνο αλλά τις υπόλοιπες μέρες ασκούν αφ’ υψηλού υλική και πνευματική εξουσία, ακόμα και αφού ξεσπάσει χυδαίο και κραυγαλέο το σκάνδαλο εις βάρος τους.
Σε αντίθεση με την άγαρμπη χοντροκοπιά της Evergreen κυρίας, που έβγαλε μια ξύλινη γλώσσα μακρύτερη απ’ το μαλλί της, η Νάντια απλοποίησε το πρόβλημα και την τεράστια απόσταση που μας χωρίζει από όλους αυτούς, με 2-3 φράσεις. Μόνο ένα φιλμάκι έλειπε : «Το σιδέρωμα μιας ποιήτριας».

Ανδρέας Ζήσιμος

Τα κατάλληλα εργαλεία

Κουνάει στα τυφλά τα ρόπαλα και θέλει να τα σπάσει όλα. Αν ήξερε που βρίσκεται όταν νομίζει, τώρα θά ΄χε πάψει να νομίζει. Πάντως εγώ δε θά ΄θελα να βρεθώ δικαστήριο με εκείνη δικαστίνα . Απ’ ότι δείχνει, θα με σιδέρωνε κανονικά και με το νόμο (τους).

Νάντια Γαβαλά

Κροκόδειλοι

- Το νου σου με αυτή την καινούργια κυρά.
Μην μου κάνεις το αστείο και τη δαγκώσεις.
- Γιατί ;
- Γιατί μιλάει ξύλινη γλώσσα.

Greek stupidity

Καθόλου ευγενικός ο «ανθοκόμος» Κος Ευγένιος. Βγάζει στη φόρα ορισμένα άπλυτα δικά του, που κανείς δεν του ζητάει. Απομονωμένος και αποκαμωμένος άνθρωπος που δεν τον ενδιαφέρει να ακούσει. Επιπλέον, μάλλον πιστεύει ότι το Blog αυτό είναι μίας και μονής κατεύθυνσης ιδιοκτησία του. Οπότε θυμώνει και ξεφεύγει σε εικόνες αντάξιες του επιπέδου του. Δε χρειάζεται νε επεκταθώ. Προς παρηγορίαν του και για να πλουτίσει τη συλλογή του, του χαρίζω και τα υπόλοιπα τριαντάφυλλα του μπάνιου.

Τατιάνα Κ.

Τι εμοί και σοι γύναι;

Είναι κουτό να μπαίνεις σε διάλογο με ένα πλάσμα
που ανήκει σε άλλο κόσμο, και όπου το ατομικό συμφέρον
διαμορφώνει αποκλειστικά και κυνικά, όχι μόνο τη σκέψη στην ολότητα της αλλά ακόμα και τις έλικες του εγκεφάλου.
Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί που έχουν τον απαιτούμενο χρόνο να σκεφθούν. Ώστε «οι πράξεις να πράξουν» πριν πετάξουν οι φακές φύτρα.

Ευγένιος Σαρόγλου, ανθοκόμος

Greek Beauty

Γιατί μόνο 38 και όχι ένα μπάνιο γεμάτο τριαντάφυλλα; Θα ήταν πολύ πιο σέξι. Και όμως το έργο έχει ξαναπαιχτεί – χωρίς την ωραία ξανθιά βέβαια, που για ξανθιά φάνηκε πολύ ξύπνια για την περίπτωση. Δεν καθυστέρησε κάνοντας μπάνιο με τα τριαντάφυλλα. Έφυγε άρον άρον από την πίσω πόρτα και γλύτωσε της φυλακής τα σίδερα που είναι για τους λεβέντες. Αν θυμάμαι καλά, έγινε στην πρώτη γιάφκα της 17Ν. Κάποιος μπήκε και έβαλε τα τριαντάφυλλα στο μπάνιο όλη νύχτα. Μπορεί ο λεβέντης να τα πέρασε και για φακές, που σε μία νύχτα θα πετούσαν φύτρα. Τώρα έχει όλο το χρόνο να το ξανασκεφθεί.
Τατιάνα Κ.

Ξύλινες Μύτες

Λάθος φίλη Αμέλια. Όσον αφορά την κυρία του Evergreen. Μάλλον άλλη μία import – export μας προέκυψε πάλι. Γιατί τα άτομα αυτά έχουν μια χαρακτηριστική κοινωνική στάμπα που υπερχειλίζει σα φαρμάκι στη γλώσσα και τα «εικαστικά» τους περιττώματα. Απλά, είναι οι έχοντες και κατέχοντες. Με τις off shore βιλίτσες, τις όπου γης και πατρίς.


Και κάτι ακόμα. Το ψέμα δεν είναι να πεις «ήμουν εκεί» ενώ δεν ήσουν. Το χειρότερο ψέμα είναι η παραποίηση της πραγματικότητας. Ολική ψυχική άρνηση που διαστρέφει τη φυσική τάξη του κόσμου, επιλέγοντας για «κακό» τη χιλιοσυκοφαντημένη, φυσική αντίσταση στο κακό. Αν η κυρία που έγραψε το σχόλιο γιατί έχει ποδοπατήσει την ανθρωπιά της, επεκτείνει λίγο τις δραστηριότητές της «σε άλλους δρόμους» όπως λέει, και ασχοληθεί με την εμπορία ξυλείας, σίγουρα θα θησαυρίσει. Δισεκατομμυριούχος θα γίνει.

Ευγένιος Σαρόγλου, ανθοκόμος

Αητός στο σύρμα. (απάντηση)

Ούτε Καθαρά Δευτέρα να ήταν και πέταξε αυτή η ντελικάτη κυρία από ακριβή πορσελάνη έναν άσχετο, βρεμένο αητό σε έναν εξίσου αταίριαστο ουρανό. Τι κοκεταρία κι αυτή η Νάντια, να αποκηρύσσει με τέτοια ευκολία τις παραδοσιακές οικογενειακές, ηθικές και κοινωνικές αξίες ! Ευτυχώς που υπάρχουν μουσειακά άτομα, που μόνο στο κεφάλι τους τα δικαιούνται όλα. Ποια όλα ; Τις μικρές χαρές, τις μίζερες ηδονές και τις στενόχωρες διακοπές, τις υπολογισμένες μέχρι δεκάρας, που αποτελούν την ευτυχία τους. Και που, και αυτές, είναι ανίκανα να τις απαιτήσουν. Κανένα φευγαλέο απρόοπτο, καμία σωτηρία. Κι αν τους ψαλιδίζουν βάναυσα και συνεχώς το πενιχρό τους κεκτημένο, απλά μετά λύπης το δέχονται. Πώς αυτά μπορούν να καταλάβουν μια τέτοια ποίηση ;

Αμέλια Λατέρτσα, πιανίστα

Evergreen

Evergreen λοιπόν με το πιστόλι στο χέρι

Δεν μπορώ να πω ότι συμπαθώ ιδιαίτερα τους αστυνομικούς. Ιδίως μετά το θλιβερό ατύχημα με το μικρό Αλέξη, και ομολογώ ότι, όταν λίγο αργότερα δολοφονήθηκε ένας από αυτούς για αντίποινα, για λίγα λεπτά ένιωσα και εγώ την παράλογη ικανοποίηση για το θάνατο του που ακόμα με κάνει να ντρέπομαι, εφόσον ο συγκεκριμένος δεν έφταιγε σε τίποτα. Θάνατο που δεν τον έκανε ήρωα, αλλά μπορώ να πω ότι προτιμώ να είμαι ελεύθερη να ακολουθήσω άλλους δρόμους.
Καλύτερα λοιπόν η ποιήτρια που με τόση ελαφρότητα καρδιάς διαφημίζει την εταιρία Walther και τα μακάβρια προϊόντα της, να ασχολιόταν λίγο και με τον πόνο των «άλλων» για να κάνει τον κόσμο πιο κατανοητό, έστω και με τις ευκαιρίες που τις δίνονται από δω και πέρα. Γιατί η αποστολή της ποίησης δεν είναι να επιδίδεται σε μια ανόητη όσο και στείρα προβολή της βίας. Και δυστυχώς, αυτό κάνει η συγγραφέας :
Τα 38 τριαντάφυλλα των Γαβαλά – Walther απελευθερώνουν μία καταβόθρα από αφηνιασμένα σχόλια, με κοινό σημείο μιαν αλλοπρόσαλλη εξύμνηση της βίας.

Στην ποιητική συλλογή παρελαύνει μόλις καλυμμένη, και η ευσεβής προσδοκία για το εύκολο χρήμα του «πιασάρικου», που της στολίζει προκαταβολικά το λαιμό, τους καρπούς και τα δάκτυλα, και έτσι στολισμένη η ποιήτρια μπορεί να εξηγήσει με μεγαλύτερη άνεση αυτούς τους θαρραλέους παραλογισμούς που πάντα αντλούν σε ένα θολό τοπίο, πολύ αγαπητό σε ανερμάτιστους νεαρούς αλήτες, όπως η ίδια τους αποκαλεί. Και όπου η κυρία παίζει αυτάρεσκα με την ευκολία και εγκαταλείπει βλέμματα πιο ώριμα και πιο προσγειωμένα στην πραγματικότητα.

Τατιάνα Μ.

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΟΙ «ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ»ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ

Σε μια ομαδική έξοδο στο κέντρο της Αθήνας καλούν το απόγευμα της Πέμπτης 14 Οκτώβρη οι «Καλλιτέχνες ενάντια στο Μνημόνιο» ενόψει της νέας επιθεώρησης της τρόικας.
Απέναντι στην πειθαρχία που επιβάλλουν για την τήρηση του μνημονίου ξένοι και ντόπιοι τοποτηρητές της αντιλαϊκής συμφωνίας, καλούν όλους τους ενδιαφερόμενους για μια «αγωνιστική ξενάγηση» στην πόλη.
Δίνουν ραντεβού για τις 6.30 το απόγευμα στο παλιό Χρηματιστήριο στη Σοφοκλέους και υπόσχονται μια διαφορετική πορεία στο κέντρο με σταθμούς σε μνημεία και τόπους θυσίας της νέας εποχής.
Περιγράφουν ένα δρώμενο με έντονο πολιτικό περιεχόμενο και πρωταγωνιστές τη συλλογική μνήμη, την αξιοπρέπεια, τη διάθεση για αντίσταση. Η κίνηση αυτή των Καλλιτεχνών ενάντια στο Μνημόνιο, προέκυψε παράλληλα με τις διαδικασίες για τη συγκρότηση του Αριστερού Βήματος διαλόγου και κοινής δράσης. Οι ίδιοι όμως δεν περιορίζουν την αναφορά τους στους γνωστούς ανθρώπους της Αριστεράς ή στους συναδέλφους τους καλλιτέχνες.
Στο κάλεσμα που απευθύνουν σε όλους αναφέρουν:

Επειδή έχουμε μνήμη… (και μετά το Μνημόνιο)
Επειδή δε μας χωρά το σπίτι μας…
Επειδή δε μας χωρά η τέχνη μας…

Βγαίνουμε στο δρόμο!

Σας καλούμε για μια αγωνιστική ξενάγηση στο κέντρο της Αθήνας.

«Φίλοι παλιοί και σύντροφοι καινούργιοι / ελάτε μαζί μας»

Στη Δράση κολλάει το σίδερο.

«Καλλιτέχνες ενάντια στο Μνημόνιο»

Απανεμιά

Νοερά έρχονται από παντού ν’αφήσουν ένα λουλούδι ή μια μικρή ανθοδέσμη, όπως αποχαιρετάει κανείς ένα παλιό φίλο. Χαμογελώντας ο ένας στον άλλον χωρίς να γνωρίζονται, άγνωστοι μεταξύ τους, που και που σιγοτραγουδώντας ένα σκοπό που κάποτε κατηφόρισε μια βόλτα σ’ αυτά εδώ τα δρομάκια της Πλάκας. Κι’ ο ήλιος στα στενά ζεσταίνει τα κορμιά τους, αλλά δεν απαλύνει τη θλίψη τους.

Κλείνουν την «Απανεμιά», την τελευταία μπουάτ που έγραψε ιστορία, τόσο απλό και τόσο απίστευτο είναι. Λες και οι άνθρωποι μπορούν με τα χρόνια που φεύγουν να γιατρευτούν απ’ τη νιότη τους.
Δεν είναι μόνο τα πολύ μεγάλα ονόματα καλλιτεχνών που μοιράσθηκαν το πάλκο της «Απανεμιάς» (και ποιόν να πρωτοθυμηθείς ;), είναι περισσότερο η ζεστή ανάσα της παρέας κάποτε, καθώς σβήνει και χάνεται σε μια Πλάκα γεμάτη φαγάδικα για τουρίστες. Αυτή η απώλεια ξυπνάει ετούτο το μικρό μεγάλο κενό που έρχεται και σε πιάνει απ’ το λαιμό.
Τα μικρά ανυπεράσπιστα μνημεία της πραγματικής ζωής δε χρειάζονται μόνο μαρτυρίες σε μεγάλα οβάλ τραπέζια στρωμένα τριαντάφυλλα στην Τ.V., μόνο συμπτωματικά αστέρια και την αδέξια νοσταλγία τού «μια χαρά περνάμε και τώρα», λουλούδια στην πίστα, πενιές και χαρούμενες μνήμες. Χρειάζονται τη γενναιοδωρία που μοιραστήκαμε κάποτε, άγνωστοι μεταξύ μας, πάλι άγνωστοι μεταξύ μας σήμερα, χρειάζονται καρδιά, χρειάζονται ΕΜΑΣ.

Στείλτε την υπογραφή σας στο site της Απανεμιάς, βρείτε και άλλους, διαδώστε την προσπάθεια αυτή, σαν πράξη ευγνωμοσύνης, ζωής, αγάπης.
Νάντια Γαβαλά

Τ ύ χ η

Ο καημένος ο συνάδελφός μου, ήταν τόσο ντροπαλός, θα τον έλεγες δειλό… Κι εγώ το ίδιο… Ντροπαλός !.. Στην αρχή, όταν μας έβαζαν μαζί περιπολία, αυτόν και μένα… είμαστε τόσο ντροπαλοί και οι δύο… που δεν τολμούσε να κοιτάξει ο ένας τον άλλον !..
Δεν έχουμε τα ίδια γούστα, κι αυτό έχει σοβαρές συνέπειες. Π.χ., εγώ κοιμάμαι το βράδυ με ανοιχτό παράθυρο, εκείνος με κλειστό. Πιανόμαστε όμως κι από μακριά, κάτι σαν τηλεπάθεια. Οπότε, τη νύχτα, σηκώνομαι να ανοίξω το παράθυρό μου. εκείνος σηκώνεται να κλείσει το δικό του ! Ξανασηκώνομαι ν’ ανοίξω το παράθυρο. ξανασηκώνεται να κλείσει. Οπότε, σηκώνομαι να το ξανανοίξω. Κι εκείνος τότε καταλαβαίνει ότι εγώ είμαι ο πιο έξυπνος.
Να ήταν μόνο αυτό ; Γενικευμένη κατάσταση. Πώς είναι όταν περπατάμε ; Όταν το ένα πόδι σηκώνεται, το άλλο αναγκαστικά κατεβαίνει.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα πιστόλια. Όταν εγώ το βάζω στη θήκη, αυτός χωρίς ούτε καν να με δει, το βγάζει. Το βγάζω εγώ, το βάζει εκείνος. Οπότε το ξαναβάζω...
Αλλά , κι εδώ είναι το πιο παρά-
ξενο, το ίδιο συμβαίνει και με τους
δείχτες στο χέρι. Όταν ο δικός μου
χαλαρώνει, χωρίς να το θέλει ο δικός
του συσπάται. Είναι ζήτημα τύχης.
Δεν ξέρω τι γίνεται με τους
δικαστές και κατά πόσο λαβαίνουν
υπ’ όψη τόσο σημαντικές ιδιομορφίες.
Κατά τύχη, εκείνο το βράδυ, ο δείχτης μου χαλάρωσε. Αναγκαστικά ο δικός του συσπάστηκε. Θα μπορούσε να γίνει

και το αντίθετο, ήταν καθαρά ζήτημα τύχης. Από αυτή την
την άποψη κανείς δε φταίει για ότι έγινε. Είμαστε και οι δύο
δύο αθώοι.

Από τύχη απόψε θα κοιμηθώ με ανοιχτό παράθυρο.
Το πρωί, όταν κλείσω την πόρτα, αυτός δε θα μπορέσει να ανοίξει τη δικιά του. Αυτό θα του δημιουργήσει οπωσδήποτε ψυχικό τραύμα. Αδικία δεν είναι ;
Β.Σ.