Τ ύ χ η

Ο καημένος ο συνάδελφός μου, ήταν τόσο ντροπαλός, θα τον έλεγες δειλό… Κι εγώ το ίδιο… Ντροπαλός !.. Στην αρχή, όταν μας έβαζαν μαζί περιπολία, αυτόν και μένα… είμαστε τόσο ντροπαλοί και οι δύο… που δεν τολμούσε να κοιτάξει ο ένας τον άλλον !..
Δεν έχουμε τα ίδια γούστα, κι αυτό έχει σοβαρές συνέπειες. Π.χ., εγώ κοιμάμαι το βράδυ με ανοιχτό παράθυρο, εκείνος με κλειστό. Πιανόμαστε όμως κι από μακριά, κάτι σαν τηλεπάθεια. Οπότε, τη νύχτα, σηκώνομαι να ανοίξω το παράθυρό μου. εκείνος σηκώνεται να κλείσει το δικό του ! Ξανασηκώνομαι ν’ ανοίξω το παράθυρο. ξανασηκώνεται να κλείσει. Οπότε, σηκώνομαι να το ξανανοίξω. Κι εκείνος τότε καταλαβαίνει ότι εγώ είμαι ο πιο έξυπνος.
Να ήταν μόνο αυτό ; Γενικευμένη κατάσταση. Πώς είναι όταν περπατάμε ; Όταν το ένα πόδι σηκώνεται, το άλλο αναγκαστικά κατεβαίνει.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα πιστόλια. Όταν εγώ το βάζω στη θήκη, αυτός χωρίς ούτε καν να με δει, το βγάζει. Το βγάζω εγώ, το βάζει εκείνος. Οπότε το ξαναβάζω...
Αλλά , κι εδώ είναι το πιο παρά-
ξενο, το ίδιο συμβαίνει και με τους
δείχτες στο χέρι. Όταν ο δικός μου
χαλαρώνει, χωρίς να το θέλει ο δικός
του συσπάται. Είναι ζήτημα τύχης.
Δεν ξέρω τι γίνεται με τους
δικαστές και κατά πόσο λαβαίνουν
υπ’ όψη τόσο σημαντικές ιδιομορφίες.
Κατά τύχη, εκείνο το βράδυ, ο δείχτης μου χαλάρωσε. Αναγκαστικά ο δικός του συσπάστηκε. Θα μπορούσε να γίνει

και το αντίθετο, ήταν καθαρά ζήτημα τύχης. Από αυτή την
την άποψη κανείς δε φταίει για ότι έγινε. Είμαστε και οι δύο
δύο αθώοι.

Από τύχη απόψε θα κοιμηθώ με ανοιχτό παράθυρο.
Το πρωί, όταν κλείσω την πόρτα, αυτός δε θα μπορέσει να ανοίξει τη δικιά του. Αυτό θα του δημιουργήσει οπωσδήποτε ψυχικό τραύμα. Αδικία δεν είναι ;
Β.Σ.