Τα κόμματα κατάργησαν το νόμο της βαρύτητας. Η πτώση τους είναι μια εικονική αυταπάτη. Η πτώση τους είναι πάντα ανοδική, πάντα προς τα επάνω. Η πτώση του ψηφοφόρου είναι πάντα κάθοδος. Για την ακρίβεια, κατρακύλα.
Τι να πεις, όσο πιο πολύ κάποιοι φουσκώνουν τα μυαλά του ψηφοφόρου, τόσο το κεφάλι του στενεύει.
Ο ψηφοφόρος είναι τόσο αγαθιάρης, τόσο επιπόλαιος, τόσο ονειροπαρμένος που αν του πουν ότι αρκεί να γυρίζει γύρω απ’ τον εαυτό του κάνοντας μια ολόκληρη περιστροφή σε 24 ώρες, ο ήλιος δε θα δύσει ποτέ. Δεν υπάρχει σκοτάδι. Ακριβώς. Ο ψηφοφόρος έχει πάντα βαθειά μεσάνυχτα γιατί άρχισε την περιστροφή του μεσάνυχτα. Και την ημέρα ακόμα, φεγγάρια βλέπει.
Ο ψηφοφόρος άκουσε μια πρωτάκουστη φήμη, ότι τα λεφτά υπάρχουν. Μα αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια. Τα λεφτά πάντα υπήρχαν. Επί 5.000 χρόνια υπάρχουν. Πάντα θα υπάρχουν.
Επί δεκαετίες ο ψηφοφόρος είναι υπέρ της αλλαγής. Ποιάς αλλαγής ; Δε του περνάει ποτέ απ’ το μυαλό να γυρίσει οριστικά σελίδα, έστω να κάνει αποχή. Ούτε ότι η αποχή δεν είναι άρνηση. Αλλά απόσχιση από κάτι, ρήξη με κάτι. Εκείνον όμως τον έχουν πείσει ότι η αποχή ευνοεί τον πρώτο. Έτσι του είπαν. Οπότε, ποιος είναι ο πρώτος ; Ο χθεσινός δεύτερος. Ποιός είναι ο χθεσινός δεύτερος ; Ο προχθεσινός πρώτος. Ποιός είναι ο προχθεσινός πρώτος … ποιός ο αντιπροχθεσινός………………… ; Όταν ο ένας κατεβαίνει ο άλλος ανεβαίνει, κι ενώ ανεβαίνει συγχρόνως κατεβαίνει, για ν’ ανεβαίνει αυτός που κατεβαίνει – και πριν, ανέβαινε. Ποιά αλλαγή ;
Και με τον πρώτο και με τον δεύτερο, ο ψηφοφόρος διαθέτει το ίδιο κεφάλι. Του είναι απαραίτητο. Για να μπορεί να κρεμαστεί. Όμως, και ο πρώτος και ο δεύτερος είναι θαυματοποιοί. Μπορούν να τον κρεμάσουν και χωρίς κεφάλι.
Ο ψηφοφόρος πνίγεται σ’ ένα ποτήρι νερό. Η φανταστική θάλασσα, όπου αρμένισε τόσες φορές ως την κάλπη, αντιστοιχεί στο Ι.Q. του. Στο ύψος της φαντασίας του. Μίζερη, ξέβαθη, ρηχή. Όλο και πιο ρηχή.
Μια θάλασσα ανάξια ακόμα και για ένα αξιοπρεπές ναυάγιο. Φτάνει σ’ ένα σημείο που δεν έχει πια νερό, έχει μόνο πάτο. Για να μη βουλιάξει στο γελοίο, πιο κάτω απ’ τον πάτο, ο ψηφοφόρος παριστάνει ότι κολυμπάει. Κολυμπάει «πεθαμένο». Πεθαμένο που άρχισε να σαπίζει. Θέλει να φωνάξει «Βοήθεια !». «Άνθρωπος στη θάλασσα !». Έστω : «Πεθαμένος στη θάλασσα !». Αλλά όπως είναι πεθαμένος, δε γίνεται να φωνάξει. Μόνο ν’ ακούει μπορεί. Μέρες και βδομάδες ξεχειλισμένες «Θα…». Γαργαλιέται με αυτές τις υποσχέσεις. Ξεχνάει αυτόματα τα πάντα. Γι’ αυτό στο τέλος, όπως τόσες και τόσες φορές, σε κάτι μέρες θα έχει πάλι τη μεγάλη ευκαιρία να ρίξει το δικό του σκουπίδι. Και να βουλιάξει.
Στην κάλπη.
Πέτρος Μωραϊτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου