Evergreen

Evergreen λοιπόν με το πιστόλι στο χέρι

Δεν μπορώ να πω ότι συμπαθώ ιδιαίτερα τους αστυνομικούς. Ιδίως μετά το θλιβερό ατύχημα με το μικρό Αλέξη, και ομολογώ ότι, όταν λίγο αργότερα δολοφονήθηκε ένας από αυτούς για αντίποινα, για λίγα λεπτά ένιωσα και εγώ την παράλογη ικανοποίηση για το θάνατο του που ακόμα με κάνει να ντρέπομαι, εφόσον ο συγκεκριμένος δεν έφταιγε σε τίποτα. Θάνατο που δεν τον έκανε ήρωα, αλλά μπορώ να πω ότι προτιμώ να είμαι ελεύθερη να ακολουθήσω άλλους δρόμους.
Καλύτερα λοιπόν η ποιήτρια που με τόση ελαφρότητα καρδιάς διαφημίζει την εταιρία Walther και τα μακάβρια προϊόντα της, να ασχολιόταν λίγο και με τον πόνο των «άλλων» για να κάνει τον κόσμο πιο κατανοητό, έστω και με τις ευκαιρίες που τις δίνονται από δω και πέρα. Γιατί η αποστολή της ποίησης δεν είναι να επιδίδεται σε μια ανόητη όσο και στείρα προβολή της βίας. Και δυστυχώς, αυτό κάνει η συγγραφέας :
Τα 38 τριαντάφυλλα των Γαβαλά – Walther απελευθερώνουν μία καταβόθρα από αφηνιασμένα σχόλια, με κοινό σημείο μιαν αλλοπρόσαλλη εξύμνηση της βίας.

Στην ποιητική συλλογή παρελαύνει μόλις καλυμμένη, και η ευσεβής προσδοκία για το εύκολο χρήμα του «πιασάρικου», που της στολίζει προκαταβολικά το λαιμό, τους καρπούς και τα δάκτυλα, και έτσι στολισμένη η ποιήτρια μπορεί να εξηγήσει με μεγαλύτερη άνεση αυτούς τους θαρραλέους παραλογισμούς που πάντα αντλούν σε ένα θολό τοπίο, πολύ αγαπητό σε ανερμάτιστους νεαρούς αλήτες, όπως η ίδια τους αποκαλεί. Και όπου η κυρία παίζει αυτάρεσκα με την ευκολία και εγκαταλείπει βλέμματα πιο ώριμα και πιο προσγειωμένα στην πραγματικότητα.

Τατιάνα Μ.