Συμπαράσταση

Θυμάμαι, στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας είχε γίνει στο Σύνταγμα μια μεγάλη συναυλία συμπαράστασης, με πολλούς και γνωστούς καλλιτέχνες, την κρέμα του είδους. Φυσικά, είχε οργανωθεί από την Αριστερά, ή τέλος πάντων, την κάποια όποια Αριστερά. Παρήλασαν στην αρχή 5-6 ηρωικά τραγούδια των Θεοδωράκη – Ρίτσου (Σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες – Τούτο το χώμα – Σε τούτα δω τα μάρμαρα κλπ.), τραγούδια προ 40ετίας που ακόμα και το νεαρό κοινό γνώριζε και τραγούδησε.

Είναι τόσο ηρωικοί αυτοί οι δύο που αν τους ακολουθήσεις προς τα πίσω, μπορεί να αλώσεις και την Τροία. Ωστόσο, η διοργανώτρια Επιτροπή φαίνεται ότι το είδε αλλιώς. Τους άφησε στη φαρέτρα μόνο 5-6 βέλη. Τελείωσαν αυτά; Ξαφνικά πέσαμε σε ένα τελείως άλλο σπορ, κυριλέ, ανώδυνο, ανεδές γιατί άσχετο: «Ελένη, κι εσύ Ελένη» και επί δύο ώρες η ανάλογη ερωτο-κοσμική σούπα, που ουδεμία σχέση είχε με το σκοπό, με τον πόλεμο, με το μήνυμα, με το κάλεσμα. Ή μήπως, εδώ και 30 χρόνια δεν υπάρχει πια υλικό, δεν παράγεται πια υλικό; Και το σημερινό είναι ξεπερασμένο, μηδενικό στυλ σκέψης και δράσης; Θα έλεγε κανείς ότι οι άνθρωποι αυτοί, το κοινό, ήσαν μάλλον κοστουμαρισμένοι φιλόμουσοι από το μέγαρο, απλά τους άρεσε η μουσική οπότε δεν έκαναν διάκριση ούτε στο στυλ ούτε στο μήνυμα.


Εκεί είναι που κάνει μια μεγάλη τομή η Νάντια Γαβαλά. Εισάγοντας ξαφνικά ένα στίχο που έχει κάποιες δεκαετίες να ακουστεί. Δεν τραγουδάει μόνο τη Γαλλική Επανάσταση αλλά και την εξέγερση σήμερα. Τώρα . Ασκεί μια νέα αρετή με μια δύναμη πίστης, ενόρασης και πάθους, που την καθιστά ανέλπιστα υποτροπή Μαγιακόφσκι. Η Νάντια παλεύει στο ύστατο αίμα. Εικάζω απορώντας ότι οι προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες στάθηκε δυνατόν ν’ αντηχήσουν οι τόνοι της φωνής αυτής υπήρξαν μοναδικές:
«Τα παιδιά πήραν τα έντιμα όπλα…»
Ή, το εκπληκτικό φινάλε του «Κρυφού θεού της Εξέγερσης»:
«Υπέροχοι αλήτες, / σπάνε τις βιτρίνες της ψευδαίσθησης /
Και κολλάνε τα τσόφλια της στα βρώμικα παράθυρα /
Τώρα.»
Φ.Κ.