Οι γιατροί

Θέσει οι χειρουργοί, με τη γνωστή τους σοβαρότητα, αποφαίνονται: ο ασθενής, υγιής κατά τα άλλα (αυτό αποσιωπάται αλλά εννοείται), παρουσιάζει σε ένα σημείο έναν όγκο. Κακοήθη μάλιστα. Κάθε εχέφρων άνθρωπος θα συμφωνούσε ότι ο όγκος πρέπει να αφαιρεθεί.
Όμως, όλοι αυτοί οι ψευδογιατροί απομονώνουν τελείως το φαινόμενο – όγκος, που οι ίδιοι πιθανώς προκάλεσαν. Η εγκεφαλική τους δομή είναι πονηρά αστυνομική. Παραμένουν μόνο στο σημερινό «γεγονός». Όλα, τα πάντα, και τα «ευρήματα», και η φύση της ασθένειας, και τα επίσημα ανακοινωθέντα, όλα συζητούνται σαν η οντότητα ασθενής να μην υπάρχει καθόλου.

Ως γιατροί, αλλά και ως κοινοί άνθρωποι, θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι ο ασθενής δημιουργεί τον καρκίνο και όχι ο καρκίνος τον ασθενή.

Ο σημερινός ασθενής, ενώ για χρόνια μπορεί να φαινόταν βιώσιμος, ήταν στην πραγματικότητα σοβαρά άρρωστος. Καταπονημένος σωματικά και ψυχικά, καταρρακωμένος , αλώσιμος: παθογόνα διατροφή λόγω ορμονών, καρκινογόνα φάρμακα και ουσίες, ακτινοβολίες, αλλοιωμένος μεταβολισμός, άγχος, εξάντληση, παραίτηση. Το φυσικότερο επακόλουθο θα ήταν ένας όγκος, ή και πολλοί – παρ’ όλον ότι οι διαγνώσεις και η επέμβαση είναι πολλές φορές λάθος. Οι γιατροί είναι ευγενικοί. Μετά, ζητούν συγνώμη,
Μεταφορικά, ο ασθενής αυτός είναι η κοινωνία. Κι αν δε μπορεί να αλλάξουν οι όροι ζωής που καταναγκαστικά του επιβάλλονται και όπου αυτή η Επέμβαση μοιάζει με αλοιφή, τότε, στο βάθος, εκλιπαρεί για εκδίκηση. Ανθρώπινο είναι.

Στη λογική των γιατρών των παραθύρων, που είναι και οι μοναδικοί υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση του ασθενούς, ενδιαφέρει μόνο το ότι οι όγκοι πρέπει να αφαιρούνται οπωσδήποτε: Μη σκαλίζετε άλλο αυτή την υπόθεση, ο ασθενής δε – μας – αφορά. Απλώς, θα περιμένουμε τις νέες μεταστάσεις.

Γιώργος Λαγουμιτζής, ιατρός