Εκεί διαφέρει η Νάντια η επαναστάτρια. «Στο όνομα αυτής της νέας αρρώστιας» (Thermidor, No 26) που όχι μόνο διαρκεί ως τα σήμερα αλλά και επιδεινώθηκε επικίνδυνα παγκοσμοποιημένη, και νέες σφαγές θα γίνουν και Νύχτες του Αγίου Βαρθολομαίου στα τέσσερα σημεία του πλανήτη, για να καταλήξει το αδιέξοδο με μία μεγαλοπρεπή κατάρρευση. Όλος αυτός ο νυχτερινός μικρόκοσμος των σπεκουλαδόρων που τρέφεται με σκότος και εργάζεται πυρετικά για κάτι τελεσίδικο, είναι και ο προστάτης, ο μαστρωπός της Τέχνης. Η οποία παραδέρνει αυτάρεσκα με το «κομμάτι το τυρί στο στόμα»: Καμία αντίδραση, κανένα ξέσπασμα, τέλεια αδυναμία να σαλπίσει κάποια απελπισμένη αφύπνιση. Οπότε αυτή η δραστηριότητα που λέγεται ακόμα Τέχνη καταντάει ένα καθωσπρέπει ημερολόγιο.
Δείχνει την ώρα.
Την ώρα της Συντέλειας της Τέχνης. Και όχι μόνο.
Κωστής Ραμπαβίλας, ζωγράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου