Ο τίτλος είναι ατάκα από έναν έγκλειστο στο Γκουαντανάμο (ντοκυμαντέρ «Ταξίδι στο Γκουαντανάμο»), που τραγούδησε στο σύντροφό του ένα τραγούδι και τιμωρήθηκε με 12 ώρες απομόνωση. Ο σύντροφος ήταν στο διπλανό κελί. Τα «κελιά» δεν έχουν τοίχους ούτε κτήριο. Παραταγμένα σε ένα γήπεδο, χωρίζονται μεταξύ τους με αραιό πλέγμα. Όλη τη μέρα γονατιστός στον ήλιο. Αν βάλεις στο κεφάλι σου μια πετσέτα, ορμούν μέσα οι φύλακες και σε κάνουν κρέας στο ξύλο. Απαγορεύεται να μιλήσεις. Απαγορεύεται ως και να κοιτάξεις τους φύλακες στο πρόσωπο. Μέρα νύχτα στα γόνατα, μαύρη σακούλα στο κεφάλι, χέρια πόδια δεμένα πίσω στην πλάτη σε ένα χαλκά στο έδαφος. Επί βδομάδες. Επί μήνες. Ούρηση και αφόδευση μέσα στα ρούχα. Χώρια οι συνεδρίες «ανάκριση» με βασανιστήρια – δοχείο των δακρύων. Και τη νύχτα, το ξαφνικό, μοναχικό ουρλιαχτό “help !”.
Λιγότερο από ένα χρόνο πριν αποχωρήσει, ο Μπούς, φρόντισε να κληροδοτήσει στον κόσμο άλλη μια ανθρωπιστική κληρονομιά. Πέρασε σχεδόν παμψηφεί στη Γερουσία και το Κογκρέσο ένα νέο νόμο σύμφωνα με τον οποίο, από κει κι έπειτα «τα βασανιστήρια θεωρούνται νόμιμη μέθοδος ανάκρισης». Επιστροφή στο Μεσαίωνα. Ο άλλος ανθρωπιστής, ο Ομπάμα, δεν τον κατήργησε. Ούτε έκλεισε το Γκουαντανάμο, όπως το είχε υποσχεθεί.
Ο Ιησούς υπέστη ένα συμβολικό ραβδισμό, που διέταξε ο Πιλάτος περισσότερο προσπαθώντας να τον σώσει. Πάνω στο σταυρό, υπέφερε (μόνο δεμένος, χωρίς βασανιστήρια), έντεκα ώρες. Ο άνθρωπος-μάρτυρας στα χέρια του ανθρώπου τί έχει υποφέρει ! ..
Μη δίνεις λοιπόν σημασία πως επιτίθενται οι στίχοι. Περισσότερο, μην ξεχνάς τι είναι από πίσω. Σε τι επιτίθενται.
Νάντια Γαβαλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου