Απανεμιά

Νοερά έρχονται από παντού ν’αφήσουν ένα λουλούδι ή μια μικρή ανθοδέσμη, όπως αποχαιρετάει κανείς ένα παλιό φίλο. Χαμογελώντας ο ένας στον άλλον χωρίς να γνωρίζονται, άγνωστοι μεταξύ τους, που και που σιγοτραγουδώντας ένα σκοπό που κάποτε κατηφόρισε μια βόλτα σ’ αυτά εδώ τα δρομάκια της Πλάκας. Κι’ ο ήλιος στα στενά ζεσταίνει τα κορμιά τους, αλλά δεν απαλύνει τη θλίψη τους.

Κλείνουν την «Απανεμιά», την τελευταία μπουάτ που έγραψε ιστορία, τόσο απλό και τόσο απίστευτο είναι. Λες και οι άνθρωποι μπορούν με τα χρόνια που φεύγουν να γιατρευτούν απ’ τη νιότη τους.
Δεν είναι μόνο τα πολύ μεγάλα ονόματα καλλιτεχνών που μοιράσθηκαν το πάλκο της «Απανεμιάς» (και ποιόν να πρωτοθυμηθείς ;), είναι περισσότερο η ζεστή ανάσα της παρέας κάποτε, καθώς σβήνει και χάνεται σε μια Πλάκα γεμάτη φαγάδικα για τουρίστες. Αυτή η απώλεια ξυπνάει ετούτο το μικρό μεγάλο κενό που έρχεται και σε πιάνει απ’ το λαιμό.
Τα μικρά ανυπεράσπιστα μνημεία της πραγματικής ζωής δε χρειάζονται μόνο μαρτυρίες σε μεγάλα οβάλ τραπέζια στρωμένα τριαντάφυλλα στην Τ.V., μόνο συμπτωματικά αστέρια και την αδέξια νοσταλγία τού «μια χαρά περνάμε και τώρα», λουλούδια στην πίστα, πενιές και χαρούμενες μνήμες. Χρειάζονται τη γενναιοδωρία που μοιραστήκαμε κάποτε, άγνωστοι μεταξύ μας, πάλι άγνωστοι μεταξύ μας σήμερα, χρειάζονται καρδιά, χρειάζονται ΕΜΑΣ.

Στείλτε την υπογραφή σας στο site της Απανεμιάς, βρείτε και άλλους, διαδώστε την προσπάθεια αυτή, σαν πράξη ευγνωμοσύνης, ζωής, αγάπης.
Νάντια Γαβαλά