Αυτό είναι το κακό. Και υπάρχει θεός, και δεν υπάρχει θεός. Και είμαι κατά της βίας, και ξέρω πολύ καλά ότι όλη μας τη ζωή την περνάμε κάτω από μια καλυμμένη, αδυσώπητη κρατική βία. Και αγαπώ, και μισώ το ίδιο πρόσωπο. Τουλάχιστον όμως αυτό το πρόσωπο είναι εδώ, είναι υπαρκτό, μου δίνει και του δίνω, έχω τη δυνατότητα να το χαϊδέψω, αλλά και να το βρίσω, ακόμα και να το πετάξω έξω με τις κλωτσιές. Αυτό είναι το κακό με την Ιστορία και την πολιτική. Είναι αφαιρέσεις, μια ύπουλη ροή από φαινομενικά ανώδυνες, κατασκευασμένες πληροφορίες. Και το χειρότερο; Σε υπερβαίνουν, είναι διαρκώς αλλού. Και εσύ, δεν υπάρχεις. Τα περί της νόσου που λέγεται «δημοκρατία» και των (βίαιων) πράξεων που «υπονομεύουν το άριστο αυτό πολίτευμα, το δικό μας», είναι βέβαια παραμύθια της Χαλιμάς που κανείς δεν πιστεύει. Φανταστικές εικόνες ενός έννομου αγαθού που η πραγματική ιστορία του είναι η συνεχής, καθημερινή, κυνική παραβίασή του. Το ψέμα και η χειραγώγηση. Το βασικό όμως είναι ότι μέσα σε αυτό το πολίτευμα της μιζέριας, με τη γενικευμένη σαπίλα, τη δολοφονική εργοδοσία και τα πουλημένα συνδικάτα, δεν υπάρχω.
Μισώ τη βία. Το ορκίζομαι. Ναύτης που υποφέρει από ναυτία. Αλλά δε μου δίνουν άλλο περιθώριο για να υπάρξω, από το να βγω στο δρόμο που φλέγεται. Στα έσχατα, να πάρω ένα τριανταοχάρι στο χέρι. Αλλιώς τι απομένει από μένα; Από εμάς;
Γιώργος Κατσικαμπής, πτυχιούχος Πανεπιστημίου,
αλλά απλός ναύτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου