Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Τρύπες στον τοίχο

Επική η ποιήτρια Νάντια Γαβαλά υμνεί, τραγουδάει το θούριο της βίας και της εξέγερσης στον κόσμο.
Η δραματική αντίληψη που έχει για τη ζωή συγκλίνει με επικρεμάμενη προσοχή, που είναι ήδη ανταρσία, όλη συγκεντρωμένη στο να συλλέξει το μυστικό παλμό του κόσμου, την εξόριστη, χαμένη ομορφιά του και την αμετάκλητη ασκήμια του. Με μεταλλική σκληρότητα μεταχειρίζεται και κινεί τα ποιητικά της δημιουργήματα, είτε φιγούρες της Γαλλικής Επανάστασης είναι αυτά, είτε εξεγερμένοι νεαροί, κουκούλες, Μολότωφ και Ρ38 στο δρόμο. Σήμερα. Όχι σαν καρδιά πληγωμένη η ποιήτρια, αλλά σαν αυθεντικός αντάρτης πόλης.
Το φαινόμενο Νάντια αρνείται κάθε φορμαλισμό, τα ποιήματά της είναι αφήγηση και πλαστική αναπαράσταση της πνευματικής τους διάστασης. Οι λέξεις ζουν μέσα στη σημασία τους, γεννώντας δυναμικές εικόνες, δεμένες άρρηκτα στο φαινομενικό χάος του Κόσμου – γιατί μόνο για το μεγάλο Κόσμο μιλάει η ποιήτρια.



Μία συνέχεια από ταραγμένες εικόνες που διαδέχονται ασταμάτητα η μία την άλλη και συγκεντρώνονται γύρω σαν απειλητικά «ωδικά ρόδα» ή σαν την αποτρόπαιη μέδουσα της εξουσίας. Η αυγή γίνεται θανάσιμη απειλή που αφήνει να κυλάει η σκοτεινή της λάβα μέσα στο κελί των μελλοθάνατων επαναστατών, αλλά χωρίς καθόλου συναισθηματισμούς και διαμαρτυρία. Όλα συγκλίνουν και ο ουρανός αναλαμβάνει τη φύση του, γίνεται μία μόνο σταγόνα που ηχεί εκκωφαντικά καθώς πέφτει από το Enola Gay στην ερημιά της γης.
Η ποιήτρια δίνει διέξοδο εδώ στην αντίληψή της για τη ζωή, ειδωμένη σαν δράμα, μα δεν είναι το προσωπικό δράμα που ενδιαφέρει ή έχει την παραμικρή αξία, αλλά ο αντικατοπτρισμός του σε επίμονα μέχρι βαθμού εμμονής κοινωνικά λέϊτ μοτίβ, συνταρακτικές καταστάσεις των ορίων και των άκρων που εκδηλώνονται στον άνθρωπο και τον εξουσιάζουν.
Εργάτης και θεατής της ίδιας του της καταστροφής ο άνθρωπος προβάλλει υπό το κράτος και το βάρος της μοίρας καθώς ο κόσμος ορμάει επάνω του. Η βία απλώνεται σαν κακιά, κρύα οσμή. Αίμα, καρατομημένες στη γκιλοτίνα κεφαλές, ορφανοί λαιμοί, ακρωτηριασμένα πόδια, εξέγερση, φωτιές και καπνοί στους δρόμους της αναβράζουσας πόλης. Οι ώρες τού σχεδόν απρόσωπου πόνου («τα ξένα κεφάλια δεν είναι παρά πολτός»), διαδέχονται η μία την άλλη και άπειρα σημάδια φέρνουν τη μαρτυρία ενός Κόσμου που ζει μέσα στο δράμα, τον αχό που μεταμορφώνει το απόμακρο σε μαρτύριο.

Μια μεγάλη συλλογή.

Μαρία Χαμεζιανού, Φιλόλογος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου